ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΝΙΚΟΛΕΝΑ ΚΑΛΑΪΤΖΑΚΗ-ΖΟΥΝΗ: “ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ…”

17 October 2025

Συνέντευξη: Αγγελική Κερπιτσοπούλου

Με την ποιητική συλλογή «Κόκκινες Λέξεις», η Νικολένα Καλαϊτζάκη Ζούνη μάς ανοίγει την πόρτα σε έναν κόσμο όπου η γλώσσα πάλλεται από συναίσθημα, μνήμη και πάθος. Κάθε στίχος της μοιάζει με σταγόνα αίματος και φωτιάς — μια εξομολόγηση που καίει, αλλά και λυτρώνει. Οι “κόκκινες” λέξεις της δεν φοβούνται την αλήθεια· αγγίζουν το σώμα και την ψυχή, μετατρέποντας την προσωπική εμπειρία σε συλλογικό βίωμα.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί, η δημιουργός μιλά για το ταξίδι αυτής της συλλογής, για τις πηγές έμπνευσής της, αλλά και για τη βαθιά ανάγκη της να μεταμορφώνει το βίωμα σε ποίηση. Μέσα από τη φωνή της, αναδύεται η πίστη πως η ποίηση εξακολουθεί να έχει χρώμα — και αυτό το χρώμα είναι κόκκινο.

Τι αποτέλεσε το εσωτερικό σας κίνητρο για τη συγγραφή των «Κόκκινων Λέξεων»; Υπήρξε κάποια στιγμή, συναίσθημα ή ανάγκη που λειτούργησε ως αφετηρία για τη συλλογή;

Έγραφα ποιήματα από παιδί. Πάντα είχα στο μυαλό και στην καρδιά μου, σαν πολύτιμο ανεξομολόγητο όνειρο, να φτιάξω κάποια στιγμή μία ποιητική συλλογή, την οποία θα παρουσίαζα στο κοινό όταν θα ένιωθα “έτοιμη”. Έτσι προέκυψαν οι «Κόκκινες Λέξεις» μου, με έναν τρόπο φυσικό και αβίαστο, ως αποτέλεσμα της φυσικής εξέλιξης των πραγμάτων. Ήταν αναμενόμενο, και θέμα χρόνου, η έμφυτη ροπή μου για την συγγραφή, και δη για τον ποιητικό λόγο, να μεστώσει, να ωριμάσει και να γίνει “βιβλίο”. Ένα “βιβλίο” γεμάτο στίχους, φαντασία και νοήματα, το οποίο από καρδιάς το παραδίδω στους αναγνώστες και μέσα από αυτό συνομιλώ μαζί τους. Το εσωτερικό μου κίνητρο; Ήταν μάλλον η απόπειρα μιας “προσωπικής” μου “υπέρβασης” που συνίσταται στην προσπάθεια κατάκτησης ενός “πολύτιμου ονείρου” που δεν είναι άλλο για μένα από την “εκφρασμένη” μου “ποίηση”, με τρόπο που να την “αγαπώ” και να την “θέλω”, τυπωμένη στο χαρτί. Οι «Κόκκινες Λέξεις» μου: το πρώτο μου αγαπημένο πνευματικό παιδί αποζητά να δραπετεύσει και να χωρέσει στην “αγκαλιά” του αναγνωστικού κοινού στοχεύοντας απευθείας στην “καρδιά” του.

Ο τίτλος είναι άκρως συμβολικός και αισθησιακός. Τι αντιπροσωπεύει για εσάς το «κόκκινο» χρώμα σε σχέση με τις λέξεις, τη μνήμη και την έκφραση;

Το “κόκκινο” είναι το χρώμα της ίδιας της ζωής. Προσωπικά αισθάνομαι “κόκκινη” σε σχέση με τον τρόπο που ζω και εκφράζομαι! “Κόκκινο” είναι το “αίμα” και η “καρδιά”, το “πάθος”, η “πυγμή”, ο “στόχος” και η “μαχητικότητα”. Είναι ο “θυμός”, η “αγανάκτηση”, η “οργή”, η “διαμαρτυρία” και η “επανάσταση”. “Κόκκινος” είναι όμως και ο “πόνος”, η “μνήμη” ενίοτε και η “πληγή”. Και “κατακόκκινος” είναι φυσικά ο “έρωτας”!

Τα ποιήματά σας κινούνται ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον σουρεαλισμό, με πινελιές λυρισμού και ειρωνείας. Πώς προέκυψε αυτή η αισθητική ισορροπία; Είναι συνειδητή επιλογή ή αποτέλεσμα εσωτερικής ανάγκης;

Νομίζω πως απλά έτσι ρέει η γραφή μου, χωρίς να το επιλέγω ή να το ελέγχω προσπαθώντας να την βάλω σε καλούπια. Ο ρεαλισμός, ο σουρεαλισμός, ο λυρισμός και η ειρωνεία αποτελούν διακριτικά χαρακτηριστικά των ποιημάτων μου. Μάλλον έτσι είμαι και σαν άνθρωπος τελικά. Από την μία γήινη και ισορροπημένη και από την άλλη παραδομένη στα ταξίδια της φαντασίας του μυαλού και της καρδιάς που με απελευθερώνουν συχνά από τις δικές μου εσωτερικές φυλακές. Είμαι σαφώς και λυρική καθότι βαθιά ρομαντική, αλλά και ειρωνική, επαναστατική και καταγγελτική σε σχέση με τα “κακώς κείμενα” που πληγώνουν εμένα, τον “άνθρωπο” και την “κοινωνία”.

Στη συλλογή διαφαίνεται έντονα η παρουσία του προσωπικού βιώματος. Πόσο αυτοβιογραφικά είναι τα ποιήματά σας και πότε το βίωμα μεταμορφώνεται σε καθαρή ποίηση;

Υπάρχουν αυτοβιογραφικά ποιήματα, όμως δεν είναι όλα τα ποιήματα της συλλογής αυτοβιογραφικά. Τα αυτοβιογραφικά ποιήματα είναι τα λιγότερα. Ο στοχασμός, το συναίσθημα και η φαντασία μου είναι που έγραψαν τις «Κόκκινες Λέξεις» μου και που γέννησαν τις μικρές αυτές, ποιητικές τους ιστορίες. Το φαντασιακό αποτελεί πυρηνικό συστατικό συγγραφής των ποιημάτων μου, όπως και οι βαθύτερες σκέψεις, οι επιθυμίες και οι προβληματισμοί μου σε σχέση με ζητήματα που με ευαισθητοποιούν και με απασχολούν. Η υπαρξιακή αναζήτηση, η ζωή και ο θάνατος, ο ψυχικός και ο σωματικός πόνος, ο έρωτας και ο αποχωρισμός, η φιλία, η απώλεια αγαπημένων προσώπων, ο πόλεμος και η προσφυγιά, η αδικία, αλλά και η συνεχώς αναβαλλόμενη επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα στη χώρα που ανήκουν αποτελούν τους βασικούς θεματολογικούς άξονες της ποιητικής μου συλλογής.

Ο πόνος, η απώλεια και η μνήμη αποτελούν βασικούς άξονες του έργου. Για εσάς, η ποίηση λειτουργεί ως θεραπεία, ως αντίσταση ή ως αποδοχή του ανείπωτου;

Όλα αυτά μαζί. Η ποίηση – όπως και η κάθε μορφής Τέχνη γενικότερα – είναι τρόπος ζωής και αντίληψης/ερμηνείας των πραγμάτων και τρόπος έκφρασης και έχει πολλαπλούς ρόλους και λειτουργίες, και για τον ίδιο τον δημιουργό, αλλά και για τον αναγνώστη. Ο δημιουργός στα έργα του καταθέτει τον ίδιο του τον εαυτό. Αποκαλύπτεται -ή μπορεί και να κρύβεται αν το θέλει- και ανακαλύπτει συχνά νέες πτυχές του εαυτού του που πιθανότατα μπορεί να μην τις γνώριζε πρωτύτερα. Στοχάζεται και ευαισθητοποιείται. Επαναφέρει τις μνήμες, τα τραύματα και τις πληγές του. Τα παρατηρεί, τα επανεξετάζει και τα τοποθετεί σε ένα νέο πλαίσιο. Από το παρελθόν, τα φέρνει στο παρόν και τα οδηγεί στο μέλλον. Προβληματίζεται, πειραματίζεται, ενεργοποιείται και απελευθερώνεται, ως αποτέλεσμα των έντονων δυναμικών που γεννώνται και αναπτύσσονται από τις ίδιες τις διαδραστικές συνδέσεις που λαμβάνουν χώρα μεταξύ του ψυχοσυναισθηματικού του κόσμου, με το βαθύτερο φαντασιακό και τις επιρροές του εξωτερικού περιβάλλοντος που διαμορφώνει κι αυτό με την σειρά του γόνιμες συνθήκες για έμπνευση και δημιουργία, δίνοντας τροφή για συναίσθημα και σκέψη. Η ποίηση είναι μία “ζωντανή συνθήκη” που συνεχώς εξελίσσεται.

Συναντάμε συχνά κοινωνικά θέματα όπως ο πόλεμος, η προσφυγιά και η αδικία. Πώς συνδέετε το προσωπικό συναίσθημα με τη συλλογική εμπειρία μέσα στους στίχους σας;

Ο πόλεμος, η προσφυγιά και η αδικία αποτελούν ζητήματα που με απασχολούν και με ευαισθητοποιούν βαθύτατα. Για την ακρίβεια, με συγκλονίζουν και με εξοργίζουν. Ευτυχώς, όχι μόνο εμένα! Πολύ με εξοργίζουν οι εξουσίες που μετατρέπουν τους ανθρώπους σε αιμάτινες μαριονέτες τους, σε αδύναμα πιόνια τοποθετημένα στην αστραφτερή τους σκακιέρα που τα θυσιάζουν και τα σκοτώνουν προκειμένου να ικανοποιήσουν τα δικά τους, “σπουδαία” συμφέροντα! Αφορμή για να γεννηθεί μέσα μου αυτό το ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα εν λόγω ζητήματα στάθηκε η επαφή μου με πρόσφυγες πολέμου από την Συρία τον χειμώνα του 2016-17 στο λιμάνι του Πειραιά. Αυτή η εμπειρία, θα έλεγα, πως με άλλαξε σαν άνθρωπο και χαράχτηκαν στη μνήμη μου βαθιά εικόνες φρίκης όπως: η πολύωρη αναμονή τους σε μια μακρόσυρτη ουρά προκειμένου να πάρουν λίγο φαγητό, η διαμονή τους σε λευκά σεντόνια ριγμένα χύμα στο πάτωμα ο ένας δίπλα στον άλλον, η λαχτάρα των γυναικών μήπως καταφέρουν να κάνουν ένα μπάνιο, η θλίψη στα μάτια των φοβισμένων παιδιών…Ένιωσα πως τα “είχα όλα”, αλλά ίσως και να μην “είχα τίποτα” όταν εκείνοι που δεν “είχαν τίποτα” παρά μόνο ένα σακίδιο και μια βομβαρδισμένη ζωή έβγαζαν από την τσέπη τους ένα πακέτο τσιγάρα για να με κεράσουν ένα• χωρίς να μιλάμε, απλώς χαμογελούσαμε με μάτια που στιγμιαία όταν κοιταζόμασταν φωτίζονταν. Έτσι γεννήθηκε το ποίημα: «Ρωξάνη».

Η γλώσσα σας είναι λιτή, αλλά ταυτόχρονα εικαστική και μουσική. Πόσο ρόλο παίζει για εσάς ο ρυθμός, ο ήχος και η «αναπνοή» της λέξης στη σύνθεση του ποιήματος;

Παίζουν μεγάλο ρόλο, και ο ρυθμός, και ο ήχος, και η «αναπνοή» των λέξεων στα ποιήματα μου. Νομίζω πως έχω μία έμφυτη “μουσικότητα”, όπως και “θεατρικότητα” και αυτό βγαίνει και στην γραφή μου.

Το χιούμορ και η ειρωνεία εμφανίζονται ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές. Είναι για εσάς μια μορφή άμυνας, απόστασης ή ένας τρόπος να αποκαλύψετε την αλήθεια με άλλο βλέμμα;

Το χιούμορ με χαρακτηρίζει σαν άτομο και μου αρέσει, μάλιστα, πολύ και το “black” χιούμορ! Το χρησιμοποιώ και στις φωτεινές, αλλά και στις σκοτεινές μου στιγμές. Στις σκοτεινές στιγμές αποτελεί έναν μηχανισμό άμυνας που με βοηθάει να συνεχίζω να ελπίζω και να στέκομαι όρθια. Στην ουσία, με ισορροπεί, καθώς μου δίνει μία αίσθηση ελέγχου και δύναμης κι έτσι νιώθω ότι μπορώ να κατευνάζω και να απαλύνω τον ψυχικό πόνο. Μάλλον, το χιούμορ, αποτελεί για μένα έναν δοκιμασμένο και αποτελεσματικό μηχανισμό, όχι μόνο άμυνας, αλλά και επιβίωσης. Την ειρωνεία, από την άλλη, την αξιοποιώ σε συνθήκες πίεσης, αγανάκτησης, οργής και αδικίας και αποτελεί μηχανισμό αντίδρασης, εναντίωσης και επίθεσης απέναντι σε καταστάσεις που πληγώνουν και αδικούν “εμένα”, τον “άνθρωπο” και την “κοινωνία”. Με αυτό τον τρόπο την αξιοποιώ, λόγου χάριν, στα ποιήματα κοινωνικοπολιτικού χαρακτήρα της συλλογής.

Η εικαστική διάσταση είναι έντονη – ακόμη και το εξώφυλλο συνομιλεί με το περιεχόμενο -. Πώς αντιλαμβάνεστε την σχέση ποίησης και εικόνας; Σε ποιο βαθμό η τέχνη επηρεάζει τη γραφή σας;

Το έργο εξωφύλλου της ποιητικής μου συλλογής το έχει φιλοτεχνήσει η μητέρα μου, η εικαστικός Ειρήνη Μονομμάτου και έχει τον τίτλο: “Lovers”. Είναι ένα έργο, το οποίο απλά “το αγαπώ!” και κρίνω πως ταιριάζει απόλυτα με το περιεχόμενο των στίχων και την γενική ατμόσφαιρα του βιβλίου μου. Όπως μου λένε όσοι διαβάζουν τα ποιήματα μου, και τελικά το συνειδητοποίησα κι εγώ, τα χαρακτηρίζει η έντονη εικονοποιία. Κάθε ποίημα αφηγείται μια ξεχωριστή ιστορία και είναι σαν “κεντημένο” από “εικόνες”. Ίσως η ενασχόληση μου με την Τέχνη, ως Ιστορικός Τέχνης και Επιμελήτρια εκθέσεων να με έχει επηρεάσει στο σημείο αυτό. Όμως, για να γράψω τα ποιήματα μου δεν εμπνέομαι από πίνακες ζωγραφικής ή γλυπτά και άλλα έργα τέχνης. Απλά μου αρέσει συχνά αφότου γράψω ένα ποίημα να το συνδέω μετέπειτα με κάποιο έργο τέχνης που θεωρώ πως ταιριάζει με το περιεχόμενο και το ύφος των στίχων μου και να τα δημοσιεύω μαζί στα social media επιχειρώντας την αρμονική σύνδεση “λόγου και εικόνας”, της “ποίησης με τα εικαστικά”.

Ως Ιστορικός Τέχνης, φέρνετε μια ιδιαίτερη αισθητική οπτική στον λόγο σας. Πόσο επηρεάζει η επιστημονική σας κατάρτιση τον τρόπο που βλέπετε, σκέφτεστε και γράφετε;

Η μακρόχρονη ενασχόληση μου με την Τέχνη, και δη από μικρή ηλικία, ως Ιστορικός Τέχνης και Επιμελήτρια εκθέσεων έχει επηρεάσει σημαντικά διάφορες πτυχές της ζωής μου. Εξαιτίας των σπουδών μου έχω την δυνατότητα να γράφω, και καθαρά επιστημονικά εκεί που πρέπει, αλλά και πιο ελεύθερα και ποιητικά εκεί που πρέπει πάλι! Στα κείμενα καταλόγου των εικαστικών εκθέσεων που επιμελούμαι η γραφή μου έχει και κάποια ποιητική αναγωγή σε σημεία, όπως πολλοί παρατηρούν. Ίσως αυτό και να αποτελεί ένα διακριτικό χαρακτηριστικό μου. Η ποίηση όμως προϋπήρχε, καθώς έγραφα ποιήματα ήδη από το δημοτικό.

Η ποίηση σήμερα καλείται να σταθεί απέναντι σε έναν ταχύ, τεχνοκρατικό κόσμο. Πιστεύετε πως ο ρόλος της ποιήτριας σήμερα είναι ακόμη κοινωνικός ή έχει γίνει καθαρά εσωτερικός;

Ο κόσμος, στη σημερινή εποχή, έχει να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα και έχει κλειστεί στον εαυτό του. Οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, και οι πολλαπλές και απαιτητικές υποχρεώσεις της καθημερινότητας, τον βαραίνουν. Ο κόσμος των social media, από την άλλη, έχει αποξενώσει σε έναν βαθμό τους ανθρώπους που δεν επιδιώκουν πια την ανθρώπινη, φυσική επαφή, αλλά συνομιλούν πίσω από ένα πληκτρολόγιο και μία οθόνη. Η ποίηση, λοιπόν, -όπως και η Τέχνη ευρύτερα- έχουν να αντιμετωπίσουν μια σειρά από εμπόδια και προκλήσεις προκειμένου να καταφέρουν να “ακουστούν”. Ειδικά η “ποίηση”, για τους πολλούς, ακόμα και στους εξελιγμένους διανοητικά και μορφωτικά καιρούς μας θεωρείται κάτι “ανοίκειο”. Κακά τα ψέματα, ο σκοταδόψυχος ποιητής “Φανφάρας” την έκανε την δουλειά του αφήνοντας στην λαϊκή συνείδηση την εντύπωση ότι οι ποιητές “έχουν την πετριά”. Αντίστοιχα, το ίδιο συνέβαινε, ιδίως τα παλαιότερα χρόνια και με τους “ζωγράφους”, τους οποίους θεωρούσαν “ημίτρελους” -αν όχι “τρελούς”- και “χωρίς στον ήλιο μοίρα”. Προσωπικά, από τους “τεχνοκράτες” προτιμώ τους “καλλιτέχνες” και τις “καλλιτεχνικές” και “ευαίσθητες ψυχές”, τους “μεταξωτούς ανθρώπους”, τους “αφυπνισμένους” και τους “διανοούμενους”. Εκεί θέλω να βρίσκω το κοινό μου. Οι δημιουργοί πρέπει να διαμορφώνουμε, από την άλλη, γόνιμες συνθήκες για να επικοινωνήσουμε το έργο μας, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο που μπορούμε!

Αν μπορούσατε να αφήσετε τον αναγνώστη με μία μόνο αίσθηση μετά το τέλος της συλλογής, ποια θα ήταν αυτή; Τι ελπίζετε να κουβαλήσει μαζί του φεύγοντας από τις «Κόκκινες Λέξεις»;

Θα ήθελα ο αναγνώστης, διαβάζοντας τις «Κόκκινες Λέξεις» μου να αισθανθεί “συγκίνηση”. Θα ήθελα, μέσω των στίχων μου, ο αναγνώστης να αγαπήσει λίγο περισσότερο τον “εαυτό” του, τον “άνθρωπο” και την ίδια τη “ζωή”. Τέλος, ελπίζω, ο αναγνώστης να αγαπήσει τα “ποιήματα” μου και λιγάκι, μέσα από αυτά, “εμένα”.

Οι «Κόκκινες Λέξεις» της Νικολένας Καλαϊτζάκη – Ζούνη γίνονται Θεατρική Παράσταση

Η ποιητική συλλογή «Κόκκινες Λέξεις» της Νικολένας Καλαϊτζάκη – Ζούνη (Εκδόσεις Νίκας – Ελληνική Παιδεία) γίνεται θεατρική παράσταση σε σκηνοθεσία του ηθοποιού και σκηνοθέτη, Αλέξανδρου Μούστα.

Kείμενο: Νικολένα Καλαϊτζάκη – Ζούνη

Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Μούστας

Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί:

Βασιλική Αναστασοπούλου, Γρηγόρης Κανδαράκης, Σοφία Κιτμιρίδου

Ημερομηνίες/ώρες παραστάσεων:

Παρασκευή 24 & Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2025 & ώρα: 9 μ.μ.

Τοποθεσία:

Πολιτιστικό Κέντρο Μελισσίων «Μίκης Θεοδωράκης», 17ης Νοεμβρίου 15 & Αγίου Γεωργίου, Μελίσσια

*Η παράσταση τελεί υπό την Αιγίδα του Δήμου Πεντέλης.

Είσοδος ελεύθερη

Βιογραφικό σημείωμα:

Η Νικολένα Καλαϊτζάκη – Ζούνη σπούδασε “Ιστορία & Αρχαιολογία” στην Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με ειδίκευση στην “Αρχαιολογία & Ιστορία της Τέχνης”. Στη συνέχεια, έλαβε εξειδικευμένες επιμορφώσεις: στην “Πολιτιστική Επιχειρηματικότητα”, στην “Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων” (ΕΚΠΑ) και στο “Art-Therapy / Θεραπεία μέσω της Τέχνης” (Πανεπιστήμιο Αιγαίου). Είναι κάτοχος του μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών “Σύγχρονες Δημοσιογραφικές Σπουδές” του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου, ενώ σήμερα, ολοκληρώνει έναν δεύτερο κύκλο μεταπτυχιακών σπουδών στην “Ειδική Αγωγή” στο Frederick University of Cyprus. Έχει διακριθεί για την πλούσια δράση της στο πεδίο της σύγχρονης ελληνικής εικαστικής σκηνής αναπτύσσοντας συνεργασίες με καταξιωμένους καλλιτέχνες, αλλά και νεότερους, απόφοιτους των Σχολών Καλών Τεχνών της Ελλάδας και του εξωτερικού. Έχει εργαστεί ως επιμελήτρια εκθέσεων σε σημαντικούς πολιτισμικούς φορείς, μουσεία, οργανισμούς και φεστιβάλ σύγχρονης τέχνης της χώρας (Μουσείο Μπενάκη, Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά, Κέντρο Έρευνας – Μουσείο Τσιτσάνη, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Φλώρινας, Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Αλίμου, Δημοτική Πινακοθήκη Αμαρουσίου, Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή, Κέντρο Τέχνης Καστέλας, Φεστιβάλ Δρόμοι Πολιτισμού Αργολίδας, Athens Biennale, Art-Athina, Art-Thessaloniki κ.ά.), ενώ έχει επιμεληθεί πλήθος εκθέσεων σε γνωστές γκαλερί της Αθήνας, και της χώρας, ευρύτερα. Το 2021 εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνές Φεστιβάλ Σύγχρονης Τέχνης Trento Art Festival. Έχει διατελέσει εκλεγμένο μέλος του συλλόγου “Φίλοι του Αρχαιολογικού Μουσείου, Αρχαιολογικών Χώρων και Μνημείων Πειραιά”, ενώ από το 2019, είναι μέλος της AICA Ελλάδος (Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Τέχνης).

● Πρόσφατα κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο: «Κόκκινες Λέξεις» από τις εκδόσεις Νίκας – Ελληνική Παιδεία.

«Κόκκινες λέξεις»

Νικολένα Καλαϊτζάκη – Ζούνη

ISBN 978-960-296-560-3,

Διάσταση 15.5×23.5, Σελίδες 80, Τιμή 12,00€

Ευχαριστώ ιδιαιτέρως την Νικολένα Καλαϊτζάκη – Ζούνη για αυτή την συνέντευξη.

Συνέντευξη:Αγγελική Κερπιτσοπούλου

Η Αγγελική Κερπιτσοπούλου γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη.

Σπούδασε Θεωρητικός & Ιστορικός της τέχνης στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας και το πρώτο μεταπτυχιακό της στην Ψηφιακή Κουλτούρα & Νέα Μέσα στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης.

Πρόσφατα απέκτησε το δεύτερο Μεταπτυχιακο της Δίπλωμα στη Μουσειολογία & Διαχείριση Πολιτισμού του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Κύρια ερευνητικά της ενδιαφέροντα είναι τόσο η κοινωνική αλλαγή μέσα από την τέχνη, όσο και αλληλεπίδραση των νέων τεχνολογιών σε αυτή και στο Νέο Μουσείο.