ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΕΦΑΝΟ ΛΩΛΟ: “ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΝΑ ΠΑΙΖΩ ΘΕΑΤΡΟ, ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΗΘΟΠΟΙΟΣ”
Συνέντευξη : Κατερίνα Χατζηκωνσταντίνου
Με αφορμή την παράσταση «Αρτζεντίνα» του Σταύρου Δάλκου, που παρουσιάζεται στη Fabrica Athens, συνομιλήσαμε με τον Στέφανο Λώλο — ηθοποιό, σκηνικό δημιουργό και ιδρυτικό μέλος του θρυλικού Τεχνοχώρου Fabrica. Από το 2008 μέχρι σήμερα, η Fabrica αποτελεί έναν από τους πιο συνεπείς χώρους της ανεξάρτητης σκηνής, με παραγωγές που τολμούν να πειραματιστούν, να συγκινήσουν και να συνομιλήσουν με την κοινωνική πραγματικότητα.
Ο Στέφανος Λώλος είναι παρών σε αυτή τη διαδρομή από την πρώτη μέρα — τόσο επί σκηνής όσο και πίσω από αυτήν.
Η «Αρτζεντίνα» είναι ένα έργο με έντονη κοινωνική και συναισθηματική φόρτιση. Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σας τράβηξε όταν διαβάσατε το κείμενο του Σταύρου Δάλκου;
Ο χαρακτήρας που υποδύομαι περνά από διάφορες ψυχολογικές διακυμάνσεις και από τεχνικής απόψεως αυτό ήταν μια ωραία πρόκληση για μένα.
Ανήκετε στη γενιά των ηθοποιών που δημιούργησαν τη δική τους θεατρική «στέγη», τη Fabrica Athens. Πώς νιώθετε που ένας χώρος που γεννήθηκε από ανάγκη, έχει πια εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς για το ανεξάρτητο θέατρο της πόλης;
Δικαιωμένος γιατί η φάμπρικα δημιουργήθηκε το 2010 σε μία εποχή που όλα διαλύονταν στην Ελλάδα και με κάποιο τρόπο νιώθω ότι πήγαμε κόντρα στο ρεύμα, περάσαμε από 40 κύματα και υπάρχουμε ακόμα ως οι τελευταίοι των ρομαντικών!
Η Fabrica δεν είναι απλώς ένας χώρος παραστάσεων, αλλά ένα εργαστήριο συνύπαρξης. Τι σας έχει διδάξει αυτό το συλλογικό μοντέλο δημιουργίας;
Στα συνεργατικά μοντέλα ιδανικό είναι να μοιράζονται οι αρμοδιότητες και ο καθένας να αναλαμβάνει το κομμάτι, στο οποίο πιθανότατα θα είναι πιο αποδοτικός.
Παράλληλα με την υποκριτική, ασχολείστε ενεργά με τη σκηνογραφία. Πώς η σχέση σας με τον χώρο και το αντικείμενο επηρεάζει τον τρόπο που προσεγγίζετε τον ρόλο;
Για να κατασκευάσεις ένα σκηνικό ή ένα έπιπλο χρειάζεται να έχεις υπομονή, μεθοδικότητα, μεράκι και εργαλεία, ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με έναν ρόλο.
Στην «Αρτζεντίνα» υποδύεστε έναν χαρακτήρα που κινείται ανάμεσα στην ενοχή και την ανάγκη για λύτρωση. Υπάρχει κάποιο προσωπικό σας βίωμα που σας βοήθησε να τον «διαβάσετε» πιο βαθιά;
Ο ρόλος του Παντελή, του ιδιοκτήτη της ΑΡΤΖΕΝΤΙΝΑΣ, έχει μεταφυσικές – σχεδόν – συνδέσεις με τον εαυτό μου. Είναι τόσα τα κοινά, που πολλές φορές αναρωτήθηκα στις πρόβες αν κατοικεί ένας μικρός Σταύρος Δάλκος στο μυαλό μου και «παίζει» γράφοντας παραλληλισμούς με τη ζωή μου. Οπότε όλα ήταν σαν να ήρθαν και «κούμπωσαν».
Έχετε υπάρξει μπροστά και πίσω από τη σκηνή — ηθοποιός, σκηνογράφος, συντονιστής παραγωγών. Ποια πλευρά αυτής της τριπλής ταυτότητας σας γοητεύει περισσότερο σήμερα;
Ακόμα και να σταματήσω να παίζω θέατρο μέσα μου θα είμαι πάντα ηθοποιός.
Ως καλλιτέχνης που εργάζεται χρόνια σε έναν ανεξάρτητο χώρο, πώς βλέπετε τη θεατρική πραγματικότητα της Αθήνας σήμερα; Έχει αλλάξει ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τη συνεργασία και τη δημιουργία;
Όλα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν. Η δημιουργία και η συνεργασία είναι έννοιες οικουμενικές, διαχρονικές. Δεν αλλάζουν. Στην ουσία τους τουλάχιστον. Στην πράξη φαίνεται ότι λίγοι επωμίζονται με πολλά – ειδικά στις μικρές off off παραγωγές. Τα παιδιά της HERMIA Stage Productions για παράδειγμα, παραγωγή της οποίας είναι η ΑΡΤΖΕΝΤΙΝΑ, δουλεύουν για μήνες για να φέρουν εις πέρας τόσο τις πρακτικές υποχρεώσεις μιας παραγωγές, όσο και τις καλλιτεχνικές προσδοκίες και στόχους. Κι όλα αυτά σε μια σκληρή θεατρική πραγματικότητα όπου 1000+ παραγωγές παλεύουν για μια θέση στον ήλιο.
Αν έπρεπε να περιγράψετε τη Fabrica με μια μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή — και γιατί;
Ταξίδι στο άγνωστο, αυτό είναι η Φάμπρικα. Μην με ρωτάς το γιατί, ακόμα δεν το έχω κατανοήσει πλήρως.
Ο Στέφανος Λώλος ανήκει σε εκείνη τη σπάνια κατηγορία δημιουργών που δεν σταματούν να ψάχνουν νέες μορφές έκφρασης — είτε κρατώντας έναν ρόλο, είτε χτίζοντας ένα σκηνικό, είτε απλώς μένοντας σιωπηλός μέσα σε μια πρόβα.
Στην «Αρτζεντίνα» της Fabrica, συνεχίζει αυτή την πορεία με συνέπεια και πίστη στη θεατρική πράξη ως συλλογικό γεγονός. Γιατί, όπως ο ίδιος λέει, «το θέατρο είναι ανάσα, κι αυτή η ανάσα δεν ανήκει ποτέ σε έναν μόνο άνθρωπο».
Συνέντευξη : Κατερίνα Χατζηκωνσταντίνου / Αρχισυντάκτρια
Ακολουθήστε μας
Καθώς και κανάλι στο youtube: : https://www.youtube.com/@thessculture-b4p με ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις αλλά και ποικίλα αφιερώματα.
