ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΛΙΑΝΤΡΑΚΗ: “ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ Ο ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ”

24 November 2025

Συνέντευξη: Αγγελική Κερπιτσοπούλου

Η Ζωή Λιαντράκη, με καταγωγή από την Κρήτη, αγαπά τόσο τη Γεωπονία και την ενασχόλησή της με τη συγκεκριμένη επιστήμη όσο και τη μουσική και τη δημιουργία. Πώς τα παραπάνω στοιχεία συνθέτουν την ταυτότητά της και λειτουργούν ως μοχλός κίνησης στην καλλιτεχνική της πορεία;

. Παράλληλα με τις σπουδές σας στη Γεωπονία, από πολύ μικρή —αν δεν κάνω λάθος— ξεκινήσατε και το τραγούδι. Δύο ιδιότητες που μέχρι σήμερα πορεύονται μαζί. Πώς συνδυάζονται και τι προσφέρει η μία στην άλλη;

Από πολύ μικρή το τραγούδι ήταν για μένα ένας φυσικός τρόπος έκφρασης, ενώ η Γεωπονία μπήκε στη ζωή μου ως μια αγάπη για τη φύση και τη δημιουργία. Παρότι με την πρώτη ματιά φαίνονται δύο τελείως διαφορετικοί δρόμοι, για μένα συνδέονται αρμονικά. Η Γεωπονία μού έχει μάθει υπομονή, παρατήρηση και σεβασμό στους ρυθμούς της ζωής, στοιχεία που με βοηθούν και στη μουσική. Από την άλλη, το τραγούδι μού δίνει την ευαισθησία, τη φαντασία και την ελευθερία που συχνά χρειάζομαι για να αντιμετωπίζω και την πιο «τεχνική» πλευρά της καθημερινότητας.

Τελικά, οι δύο ιδιότητες αλληλοσυμπληρώνονται, γιατί η μία με γειώνει και η άλλη με απογειώνει.

Η καταγωγή σας κρατάει από την Κρήτη, ένα νησί με μεγάλη μουσική παράδοση. Τι ρόλο έπαιξε αυτό στη διαμόρφωση της μουσικής σας ταυτότητας;

Η κρητική μου καταγωγή είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου και παίζει καθοριστικό ρόλο στη μουσική μου ταυτότητα. Μεγάλωσα ακούγοντας μαντινάδες, λύρα και λαούτο. Η μουσική στην Κρήτη δεν είναι απλώς τέχνη· είναι τρόπος ζωής, τρόπος να χαίρεσαι, να πενθείς, να μοιράζεσαι. Αυτή η αμεσότητα και η αλήθεια της κρητικής παράδοσης με έχει επηρεάσει έντονα. Προσπαθώ πάντα να τραγουδώ με την ίδια αυθεντικότητα και το συναίσθημα που κουβαλά η μουσική του τόπου μου.

Ακόμη κι αν δεν τραγουδώ αποκλειστικά παραδοσιακά, η κρητική νοοτροπία, η λεβεντιά, η ευαισθησία και η δύναμη υπάρχουν μέσα σε κάθε νότα και σε κάθε ερμηνεία μου.

Το 2018 συμμετείχατε με το συγκρότημα Διαπασών στο ντοκιμαντέρ «Η γη της πονεμένης Παναγιάς». Κύρια θεματική του ντοκιμαντέρ ήταν οι μνήμες του ξεριζωμού από τις χαμένες πατρίδες. Πόσο επίκαιρο είναι αυτό στις μέρες μας, σε παγκόσμιο επίπεδο, και πώς η μουσική παίζει πάντα κομβικό ρόλο σε τέτοιου είδους κοινωνικά και ιστορικά ζητήματα;

Δυστυχώς, το θέμα του ξεριζωμού παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ. Το ντοκιμαντέρ μιλούσε για τις χαμένες πατρίδες, όμως σήμερα βλέπουμε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να βιώνουν τον ίδιο πόνο. Να αφήνουν πίσω τους εδάφη, οικογένειες, αναμνήσεις. Η ιστορία επαναλαμβάνεται με νέες μορφές, κι αυτό κάνει το έργο τέχνης που μιλά για τον ξεριζωμό όχι απλώς επίκαιρο, αλλά αναγκαίο.

Η μουσική, ειδικά σε τέτοια ζητήματα, λειτουργεί σαν γέφυρα. Μπορεί να μεταφέρει συναισθήματα που οι λέξεις αδυνατούν να χωρέσουν. Στο ντοκιμαντέρ, αλλά και γενικά στην παράδοση, το τραγούδι κρατά ζωντανές τις μνήμες, τις ρίζες, την ταυτότητα. Δίνει φωνή σε όσους χάθηκαν και σε όσους συνεχίζουν να παλεύουν. Πιστεύω πως γι’ αυτό η μουσική θα είναι πάντα κομβική σε κοινωνικά και ιστορικά τραύματα: γιατί μας ενώνει, μας συγκινεί και μας θυμίζει ποιοι είμαστε, ακόμη κι όταν η πατρίδα έχει χαθεί.

Στη σημερινή κοινωνία, η οποία χαρακτηρίζεται από ταχύτητα και υπερπληροφόρηση, ποιος πιστεύετε ότι είναι ο ρόλος ενός καλλιτέχνη, ειδικά ενός μουσικού;

Στη σημερινή κοινωνία της ταχύτητας και της υπερπληροφόρησης, ο ρόλος του καλλιτέχνη και ειδικά του μουσικού είναι να δημιουργεί χώρο για ουσία. Να προσφέρει μια στιγμή αλήθειας μέσα στον θόρυβο. Η μουσική μπορεί να λειτουργήσει ως παύση, ως ανάσα, αλλά και ως καθρέφτης των κοινωνικών μας ανησυχιών.

Πιστεύω ότι ο μουσικός οφείλει να παραμένει αυθεντικός, να αγγίζει τον άνθρωπο πίσω από τις οθόνες και τις πληροφορίες και να υπενθυμίζει ότι, παρά την ταχύτητα της εποχής, τα συναισθήματα και η ανθρώπινη σύνδεση έχουν πάντα αξία. Αυτός είναι ο πραγματικός ρόλος της τέχνης σήμερα.

Ποιο είναι το προσωπικό σας κριτήριο όταν σας προτείνεται να ερμηνεύσετε κάποιο τραγούδι; Σε τι δίνετε τη μεγαλύτερη σημασία και τι είναι αυτό που σας καθορίζει στην εκτέλεσή του;

Όταν μου προτείνεται να ερμηνεύσω ένα τραγούδι, το πρώτο πράγμα που κοιτάζω είναι αν με αγγίζει αληθινά. Πρέπει να νιώσω ότι έχω κάτι δικό μου να πω μέσα από αυτό. Δίνω μεγάλη σημασία στους στίχους, στο συναίσθημα που μεταφέρουν και στο κατά πόσο μπορώ να ταυτιστώ με την ιστορία τους.

Στην εκτέλεση με καθορίζει πάντα η αλήθεια: να είμαι παρούσα, ειλικρινής και να υπηρετώ το τραγούδι χωρίς υπερβολές. Θέλω ο ακροατής να αισθανθεί το συναίσθημα που νιώθω κι εγώ όταν το τραγουδώ. Αυτό, για μένα, είναι το σημαντικότερο.

Ερμηνεύετε εκπαιδευτικά προγράμματα στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Κρήτης. Πώς λειτουργεί η μουσική μέσα σε έναν χώρο–μουσείο και με ποιον τρόπο μεταδίδει τη συγκεκριμένη γνώση στο κοινό;

Ως ερμηνεύτρια εκπαιδευτικών προγραμμάτων στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης, η δουλειά μου είναι να μεταφέρω στα παιδιά όχι μόνο γνώση για τα ζώα, τα φυτά και το περιβάλλον του τόπου μας, αλλά και αγάπη γι’ αυτά. Η μουσική —και ειδικά η ερμηνεία τραγουδιού— με βοηθά περισσότερο από όσο μπορεί να φανταστεί κανείς, γιατί σε κάθε περίπτωση απευθύνομαι σε κοινό, ζητώντας την προσοχή του, για να μοιραστώ συναισθήματα και εμπειρίες. Όταν το κοινό σου αποτελείται από μικρά παιδιά, η πρόκληση είναι διπλή, καθώς είναι πολύ απαιτητικό αλλά και τόσο τρυφερό ταυτόχρονα. Η ανάγκη να είσαι παρών, αληθινός και συνδεδεμένος μαζί τους σε καθιστά πιο ευαίσθητο, πιο προσεκτικό και —πιστεύω— σε κάνει καλύτερο και ως καλλιτέχνη.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας στο προσωπικό μουσικό σας ταξίδι; Τι να περιμένουμε στο μέλλον;

Το επόμενο άμεσο βήμα μου είναι η επικοινωνία και η παρουσίαση του νέου μου τραγουδιού με τίτλο «Χέρια λευκά», ένα κομμάτι με ιδιαίτερη συναισθηματική σημασία για μένα. Παράλληλα, προετοιμάζομαι για την επερχόμενη συναυλία μου στο κινηματοθέατρο «Αστόρια» στο Ηράκλειο, στις 4 Δεκεμβρίου. Είναι μια διοργάνωση της Περιφέρειας Κρήτης, αφιερωμένη στην πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών, αλλά και στην Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.

Νιώθω τιμή που συμμετέχω σε μια τόσο σημαντική δράση, όπου η μουσική γίνεται μέσο ευαισθητοποίησης και στήριξης. Ανυπομονώ να μοιραστώ αυτή την εμπειρία με το κοινό.

Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τη Ζωή Λιαντράκη και εύχομαι κάθε επιτυχία στη συνέχεια της πορείας της.

Συνέντευξη:Αγγελική Κερπιτσοπούλου

Η Αγγελική Κερπιτσόπουλου σπούδασε Θεωρία και Ιστορία της Τέχνης στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και συνέχισε με μεταπτυχιακά στη Μουσειολογία και στα Νέα Μέσα.

Την γοητεύει ο τρόπος που η τέχνη ανοίγει δρόμους επικοινωνίας και δημιουργεί συνδέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους.

Εκτός από την αρθρογραφία της για τον πολιτισμό και τη δημιουργικότητα, έχει αναπτύξει και την προσέγγιση Art Beyond Critique, μια προσωπική πρακτική που προάγει την εμπειρία της τέχνης πέρα από την κριτική, με έμφαση στην έμπνευση και τη φαντασία.