TOP

Ο ΒΙΩΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΩΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΠΙΟ ΣΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΚΥΡΙΩΤΙΣΣΑΣ ΟΥΤΟΠΙΑ ΣΤΗΝ ΒΕΡΟΙΑ

«Χρόνος τόπος βιωμένος ή ανοίκεια ταυτότητα», εγγραφές της Κατερίνας Καρούλια για την Κατερίνα Αναστασίου

Από την Παρασκευή 28 Ιουνίου 2019 έως την Τρίτη 2 Ιουλίου 2019, ένα  εύληπτο ηχητικό παράπονο πληρούσε τον χώρο στην οδό Ρήγα Φερραίου 25 στην Βέροια,, στο κτίριο Κυριώτισσας Ουτοπία, όπου στεγάζεται ο Σύλλογος κίνησης Πολιτών Κυριώτισσας, καθώς η φωνή της Κατερίνας Αναστασίου επαναλάμβανε στίχους από ένα Θρακιώτικο τραγούδι και ομολογούσε ότι την γελάσανε τα πουλιά, τα αηδόνια της Άνοιξης…

Η Κατερίνα Αναστασίου, με σπουδές στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, Σχολή Καλών Τεχνών, Α.Π.Θ, μέσα από πειραματισμούς και μελέτες έφθασε στην εικαστική performance καθώς επιχειρεί την παρουσία και όχι την παρουσίαση. Πεδίο έρευνας της ο Πανδαμάτωρ χρόνος καθώς οι κοινωνικοί ρόλοι που αναλαμβάνει το άτομο στην καθημερινή ζωή του αποκτούν σκηνικό πρόσημο. Η καλλιτέχνης μέσω της σωματικής γλώσσας επιτέλεσε δύο προγραμματισμένες  performances, μία την ημέρα των εγκαινίων  την Παρασκευή 28 Ιουνίου 2019 και μία την Τρίτη 2 Ιουλίου 2019 ημέρα λήξης της παρουσίασης του έργου της.

Ο χώρος δράσης στην Κυριώτισσα με ορατά τα σημάδια φθοράς που επιφέρει ο «Πανδαμάτωρ» ήταν λιτός, σκοτεινός, στερείτο παράθυρα, στερείτο σοβάδες και επιχρίσματα καλλωπισμού.  Γυμνά τα εξάτρυπα  τούβλα καλούσαν τον θεατή ως «λαθραναγνώστη», να βάλει τα μάτια στις τρύπες, να «υποφέρει» ώστε να γίνει μάρτυρας της δράσης της εικαστικού στο διπλανό δωμάτιο και σε παρελθόντα χρόνο. Εκεί, η Κατερίνα Αναστασίου σε  video-art να αγωνιά, να δρα, να πάσχει σε ένα αέναο στημένο αγώνα με τον χρόνο. Με τον τρόπο του μικρού παιδιού το πληγωμένο σώμα της να θυμάται. Η σάρκα να αδυνατεί να απελευθερωθεί από την ενοχή της. Προσφέρει τα μαλλιά της θυσία για την λύτρωση. Το σώμα μοιάζει να γλιστρά στα διάκενα, ακολουθεί σημεία διαφυγής στον διευρυμένο χρόνο, χάνει το βάρος του και γίνεται πέρασμα.

Ο Άγγλος ποιητής Γουίτμαν, ποιητής του σώματος και της ψυχής όπως απολάμβανε να λέγει, στις ποιητικές έρευνες του καταδείκνυε το σώμα ως την πηγή των αισθημάτων. «Η σάρκα δεν είναι μέρος αυτών που αισθανόμαστε, είναι αυτό που αισθανόμαστε». Εν τούτοις γνωρίζουμε ότι, το όριο ανάμεσα τη δυνητικοποίηση και τον ακρωτηριασμό δεν ορίζεται ποτέ με οριστικό τρόπο. Συντακτικό της αφήγησης της Κατερίνας γίνεται η συλλογή της από σταματημένα στον χρόνο ρολόγια που διαρκώς  μεγαλώνει με την βοήθεια του ενεργητικού αναγνώστη του έργου της. Ρολόγια επιτοίχια, επιδαπέδια, επιτραπέζια, αλλά και ρολόγια λαιμού ή χειρός σταματημένα, πληγωμένα, κατεστραμμένα, αποκλίνοντα από την συνηθισμένη θέση και χρήση, που όμως αντιστέκονται σθεναρά στον Πανδαμάτορα και ίπτανται σε ένα στερνό ταξίδι στο χρόνο. Ο «Πανδαμάτωρ» αγνοεί την ανικανότητα τόσων ρολογιών να τον καταγράψουν και συνεχίζει να κτυπά αδυσώπητα Τικ-Τακ, Τικ-Τακ… Άλλωστε η ζωή δεν σταμάτησε ποτέ να μετρήσει κουρασμένους ή πληγωμένους.

 Η καλλιτέχνης διαμόρφωσε «περιβάλλοντα» και πρότεινε ζωντανά έργα με λιτά εκφραστικά μέσα. Καθώς  η ίδια κινείται με εννοιακό πλέγμα τον «Χρόνο», προξενεί αισθητική και ψυχική συγκίνηση, δονεί προγλωσσικές μνήμες και αποπειράται να ταυτίσει το έργο τέχνης με την ζωή. Το πολυεπίπεδο έργο της θωπεύει και άλλοτε ενεργοποιεί το «τραύμα» της σύγχρονης κοινωνίας. Η Κατερίνα Αναστασίου με τον «λόγο» της, εκφράζει και απελευθερώνει την δικής της αγωνία κατανόησης και διαχείρισης της έννοιας του χρόνου, ενώ παράλληλα διερευνά τα όρια και την συμμετοχή του κοινού. Κάθε φορά, πρόκειται για οπτικές εικόνες, ζωντανές ή κατασκευασμένες που δονούν τον χώρο στην προσπάθεια να τον αφομοιώσουν.

Στις πέντε ημέρες των δράσεων μεσολαβούσαν ηχητικές παύσεις σε διαστήματα, καθώς είκοσι διαφορετικές φωνές ενεργών προσληπτών έκαναν δάνειο τον λόγο τους και φανέρωναν βιωμένες προσωπικές στιγμές της εικαστικού, αλλά και εγγεγραμμένες στιγμές μυθοπλασίας. «…με βρήκες και με κέρασες παγωτό», «…είδα πρώτη φορά πεθαμένο. Πήγαινε με στον Θεό. Αυτός μπορεί να τον γιατρέψει.», «…με κυνηγούσε και με έκλεισε στην αγκαλιά». Το να παρακολουθήσεις αυτές τις πέντε μέρες τις δράσεις της Κατερίνας Αναστασίου στην περιοχή Κυριώτισσα Βέροιας, ήταν κάτι περισσότερο από διασκέδαση, διδακτικές διατυπώσεις και πρακτικές ικανοποίησης. Πρόκειται για περιπτώσεις που καθρεπτιζόμαστε εμείς οι ίδιοι ως κοινωνία και πολιτισμός, για τόπους όπου ορίζουμε εαυτούς και ταυτότητες.

Η Κατερίνα Αναστασίου μέσα από την υποκειμενική πλέον διττότητα ως περφόμερ και εικαστικού, μπορεί να μας μάθει το παιγνίδι και όχι τον αγώνα με τον χρόνο, σαν μια «δυνητική ενδιάμεση περιοχή» όπου η απώλεια, ο θρήνος και η αποδοχή, είναι οικείες  συμπεριφορές και μέρος της προσωπικής ανάπτυξης του ατόμου. Είναι άραγε η εμπειρία του κόσμου και της ζωής διαφορετική για έναν καλλιτέχνη από ένα μη;  Δεν γνωρίζω. Πιστεύω όμως, πως ο καλλιτέχνης, ως τέτοιος, έχει την ικανότητα να συλλαμβάνει τη φύση και το νόημα μιας εμπειρίας του υπό τους όρους ενός δεδομένου καλλιτεχνικού μέσου και έτσι να την καθιστά απτή για το κοινό του.

Σύνταξη:Κατερίνα Καρούλια

Η Κατερίνα Καρούλια, με σπουδές στη Διακόσμηση και Αρχιτεκτονική εσωτερικού και εξωτερικού χώρου, διατήρησε για 22 χρόνια γραφείο μελετών στη Θεσσαλονίκη. Παράλληλα, εργάστηκε για 15 χρόνια ως στυλίστρια σε περιοδικό βιομηχανικού επίπλου στην Βόρεια Ελλάδα.. Είναι απόφοιτη της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας ΤΕΕΤ με άριστα. Τελείωσε σπουδές εμβάθυνσης δύο χρόνων στην Παραστατική Αρχαιολογία. Πραγματοποίησε τέσσερεις ατομικές εκθέσεις, ενώ συμμετείχε σε πλήθος, ομαδικών εκθέσεων και project σε Ελλάδα και Κύπρο με σπουδαιότερα: “Ξούθου, η σιωπή της πόλης” Οκτώβριος 2017 στην Αθήνα, «Εξ’ Οίνου Τέχνη» Βυζαντινό Μουσείο Βέροιας Σεπτέμβριος 2017,  8η Μπιενάλε Φοιτητών 2017 στην Θεσσαλονίκη, Art Athina 2016, «Νωπογραφία, η Αρχαιότερη Ζωγραφική Τέχνη», στο Αρχαιολογικό Μουσείο Φλώρινας Σεπτέμβριος 2016 και άλλα πολλά. Είναι ενεργό μέλος της εικαστικής ομάδας ΕΝ ΦΛΩ και μέλος της αντίστοιχης ομάδας αποφοίτων ΜΑΚΡΥ ΟΧΗΜΑ. Σήμερα είναι μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο πρόγραμμα Δημιουργικής γραφής του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας.