Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΒΙΑ;;
Άρθρο της Μαρίας Αρβανίτη
Εδώ και ένα χρόνο λοιπόν , όπως όλοι γνωρίζετε καλά, έχουμε έρθει αντιμέτωποι με πρωτόγνωρες καταστάσεις εξαιτίας της πανδημίας που μαστίζει τον πλανήτη μας.
Η κατάσταση αυτή έχει οδηγήσει στον εγκλεισμό μας και στην αποχή μας από τις καθημερινές μας δραστηριότητες. Η παραμονή μας στο σπίτι έχει επιφέρει αρκετές αρνητικές συνέπειες. (Τηλεφωνική γραμμή Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης 10306)
Το πιο τρανταχτό και σοβαρό παράδειγμα αρνητικής συνέπειας είναι ότι τα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας έχουν εκτοξευτεί στα ύψη. Τα θύματα τέτοιων καταστάσεων είναι γυναίκες, άντρες αλλά ακόμα χειρότερα μικρά παιδιά τα οποία αδυνατούν να καταγγείλουν/να εμπιστευτούν το περιστατικό αυτό σε κάποιον οικείο τους ,προκειμένου να πράξει αναλόγως ή φοβούνται την αντίδραση του θύτη τους.(Ευρωπαϊκή Γραμμή Υποστήριξης Παιδιών 116111)
Τα ανήλικα θύματα δεν έχουν το σθένος να ομολογήσουν ότι έχουν υποστεί ενδοοικογενειακή βία είτε σωματική είτε λεκτική, πολλές φορές γιατί ντρέπονται να εμπιστευθούν κάτι τέτοιο.(Εθνική Γραμμή SOS 1056) Η βία λοιπόν είναι βία σε οποιαδήποτε μορφή της και τέτοιου είδους κακοποιητικές συμπεριφορές πρέπει να καταδικάζονται.
Ας κάνουμε λοιπόν μια αναφορά στις ανάγκες κάθε θύματος οι οποίες διακρίνονται σε δύο κατηγορίες, α) η πρωτογενής θυματοποίηση, έχει να κάνει ουσιαστικά το αποτέλεσμα μιας εγκληματικής/κακοποιητικής πράξης, η οποία σχετίζεται με την παροχή ιατρικής βοήθειας, την ψυχολογική υποστήριξη , την παραπομπή σε αρμόδια κοινωνική υπηρεσία και την ίσως την πρόληψη μιας μελλοντικής θυματοποίησης.
Επίσης, καλό θα ήταν να τονιστεί η ανάγκη της αποτελεσματικής προστασίας κάθε θύματος από την επανάληψη της βίας ή από την εκδήλωση αντιποίνων. Η προστασία του θύματος λοιπόν κατέχει καθοριστική σημασία και συναντάται σχεδόν σε κάθε περίπτωση θυματοποίησης ανεξάρτητα από τις ιδιαίτερες περιστάσεις του κάθε περιστατικού. β) Η δευτερογενής θυματοποίηση αφορά την αντιμετώπιση του θύματος με συμπάθεια διακριτικότητα αλλά και με σοβαρότητα από τις κατά περίπτωση αρμόδιες αρχές ώστε να αποφευχθεί ο στιγματισμός και η περιθωριοποίησή του, που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συμβεί κάτι τέτοιο. Σε αυτή την κατηγορία καλό θα ήταν να εντάξουμε την ενημέρωση για τα δικαιώματα το κάθε θύματος καθώς και την επαρκή πληροφόρησή του, όσον αφορά την έκβαση της εκάστοτε υπόθεσης.
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας λοιπόν και όχι μόνο, θεωρώ πως θα ήταν εύλογο να υπάρχουν περισσότερες ενημερώσεις και παρότρυνση από τα ΜΜΕ προκειμένου να καταγγελθούν οι κακοποιητικές συμπεριφορές.
Στην πλειοψηφία τα θύματα τέτοιων βίαιων συμπεριφορών, όπως προανέφερα φοβούνται, διστάζουν να καταγγείλουν το περιστατικό. Αυτό πρέπει να σταματήσει!(Γραμμή SOS 15900) Τα άτομα αυτά πρέπει να καταλάβουν πως έχουν δίπλα τους μία ολόκληρη Πολιτεία η οποία είναι διατεθειμένη να μεριμνήσει για αυτούς, να τους βοηθήσει σε αυτό το βήμα που επιθυμούν να κάνουν. Υπάρχουν εθελοντικές οργανώσεις οι οποίες δραστηριοποιούνται στην παροχή βοήθειας , σε άτομα τα οποία έχουν πέσει θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Είναι λοιπόν σημαντικό να τονιστεί ότι υπάρχει χορήγηση ειδικής χρηματικής ενίσχυσης στα οικονομικά εξαρτημένα άτομα ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τα δικαστικά έξοδα.
Κανείς δεν είναι μόνος του, αρκεί να βρει το κουράγιο να μιλήσει.
Σε αυτές τις δύσκολες συγκυρίες που ζούμε , ας είμαστε όλοι οπλισμένοι με θετικές σκέψεις και υπομονή και όλα θα φτιάξουν.
Άρθρο της Μαρίας Αρβανίτη
Γεια σε όλους, με λένε Μαρία και είμαι 22 χρονών. Κατάγομαι από το όμορφο νησί της Εύβοιας . Στα 18 μου χρόνια κατέβηκα στην Αθήνα για σπουδές πάνω στην Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Βρίσκομαι πλέον στο 4ο έτος της σχολής μου και επιθυμώ να κάνω μεταπτυχιακό πάνω στην Εγκληματολογία. Μου αρέσει το γράψιμο , παρόλ’ αυτά είναι η πρώτη μου επαφή με την πιο «επαγγελματική» αρθρογραφία.