TOP

“ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ”

Άρθρο:Ανδριάνα-Άννα Τσιότσιου

Η δεύτερη (ή μήπως τρίτη;) καραντίνα, που ξεκίνησε τέλη Οκτώβρη –ποιος θυμάται με λεπτομέρεια άλλωστε- του 2020 και παρακράτησε κι αυτή, κοντεύει στο τέλος της. Η θερινή τουριστική σαιζόν θα ξεκινήσει από τα μέσα του Μάη. Ποιος θα κερδίσει και πάλι; Μάλλον οι ξενοδόχοι, των μεγάλων ξενοδοχείων, όχι των μικρών. Οι άνθρωποι που η θερινή σαιζόν είναι η μοναδική πηγή εισοδήματός τους; Ναι, κάτι θα κερδίσουν και αυτοί… Από Σεπτέμβρη, βλέπουμε…

Παρ’ όλα αυτά, είναι Μάιος! Ίσως ο ωραιότερος μήνας του χρόνου! Όλα τα δέντρα και τα λουλούδια έχουν ανθίσει. Ο ήλιος του Μαΐου θα μπορούσα να πω πως είναι ο πιο ευχάριστος. Ούτε πολλή ζέστη, ούτε πολύ κρύο. Μόνο μια ευπρόσδεκτη δροσιά. Περπατώντας στα δυτικά της πόλης, ακούω τα πουλιά στα δέντρα να κελαηδούν. Μέσα στην πόλη! Στις τόσο παρεξηγημένες δυτικές περιοχές της!

Σε ένα από τα πράγματα που με βοήθησε η καραντίνα ήταν να συνειδητοποιήσω πόσο κοντά μένω σε πολλά σημεία και πως παντού μπορώ να πάω με τα πόδια. Αν και η ίδια ζω σε μία από αυτές, με τις εγγύτερες δυτικές περιοχές άρχισα να εξοικειώνομαι τον περασμένο Φλεβάρη, κι ας σκοτείνιαζε από νωρίς.

Πλέον, η εστίαση επαναλειτουργεί εδώ και λίγες μέρες. Με τραπέζια μόνο σε εξωτερικό χώρο, 25% πληρότητα και χωρίς μουσική. Με τη μουσική, λέει, μπορεί να έρθουμε στο κέφι, να αγκαλιαστούμε, να χορέψουμε και τελικά να κολλήσουμε κορονοϊό με αποτέλεσμα να μπούμε σε μια ακόμη καραντίνα. Αν μη τι άλλο, λογικό το επιχείρημα, ε; Αν λοιπόν πρέπει από Σεπτέμβρη να (ξανα)μείνουμε σπίτι, θα ξέρουμε πως έφταιγε η μουσική που ακούγαμε στα κάθε λογής μπαρ και μαγαζιά που συχνάζαμε.

Όπως ήταν αναμενόμενο, ακόμα και με αυτές τις συνθήκες, τα τραπέζια είναι όλα γεμάτα, άρα όλα τα παγκάκια είναι άδεια. Αυτός ο συνειρμός πέρασε ξανά από το μυαλό μου. Έτσι, ντύθηκα, έβαλα μουσική στα ακουστικά μου, πήρα το σημειωματάριό μου και περπάτησα.

Για άλλη μία φορά μπήκα στο Πρώην Στρατόπεδο Παύλου Μελά. Δεν είναι όαση αλλά είναι μία όαση εν δυνάμει. Είναι αρκετά εγκαταλελειμμένο. Είχε λίγο κόσμο. Μέτρησα τα παγκάκια ένα-ένα. Τελικά βρήκα ένα άδειο να με περιμένει. «Ευτυχώς δεν είναι αυτό που δεν έχει πλάτη, είναι πολύ άβολο να κάθεσαι εκεί» είπα μέσα μου και άρχισα να περπατάω προς τα εκεί. Όσο πλησίαζα σκεφτόμουν πως παρ’ όλο το άδειο παγκάκι που εμένα περίμενε, πολύ θα ήθελα να κάτσω πάλι ανάμεσα σε εκείνες τις αγκαλιές με τις μαργαρίτες που έχουν ανθίσει στη μέση αυτού του ‘πάρκου’.

Κάθισα και έβγαλα το σημειωματάριό μου. Παρατηρούσα και κατέγραφα. Από το παγκάκι, τελικά, παρατηρώ πιο εύκολα όσα συμβαίνουν. Τα παιδιά με τα ποδήλατα, τα πιτσιρίκια που παίζουν ποδόσφαιρο χρησιμοποιώντας για τέρμα εκείνες τις δύο μεγάλες πέτρες που βρήκαμε στην ίδια θέση πριν έναν μήνα και υπολογίζοντας διαπιστώσαμε πως όντως ήταν στα έντεκα ‘βήματα’. Όσο έπρεπε δηλαδή. Και ήταν ακόμα εκεί. Μάλλον όλοι ξέρουν την αξία τους σε αυτή τη θέση κι έτσι κανείς δεν τις κουνάει. Παραδίπλα τρία ζευγάρια μηχανόβιων παίζουν τα μήλα σαν μικρά παιδιά.

Περνάει αρκετή ώρα με όμορφες σκηνές να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μου. Ξαφνικά, κάποια απ’ όλες μου τραβάει την προσοχή. Είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Κάνει την απογευματινή του βόλτα. Φορώντας καλοκαιρινά ρούχα, συζητούν. Έχω συνηθίσει να βλέπω ζευγάρια αυτής της ηλικίας να περπατούν δίπλα-δίπλα αμίλητοι, τα έχουν πει όλα. Όμως αυτοί συζητούν. Τους παρατηρώ να περνούν από μπροστά μου, σκέφτομαι ποια να ήταν η ζωή τους. Πόσο θα έλαμπαν στην ημέρα του γάμου τους; «Κυνηγούσαν» τα παιδιά τους για να κάνουν τα μαθήματά τους; Πήγαιναν οικογενειακές κυριακάτικες βόλτες; Χόρευαν;

Ενώ σκέφτομαι όλα αυτά και δημιουργώ εικόνες, παρατηρώντας τους ακόμα να συζητούν περπατώντας αργά τους ακούω να γελούν μεγαλόφωνα. Ουρανέ, πόση αγάπη ξεχειλίζουν; Πόση ευτυχία;

Άνοιξη, αγάπη, έρωτας και… τι είναι αυτό, ένα αγκάθι; Όλα μαζί, ανάκατα. Έρωτας. Είναι ώρα να γυρίσω σπίτι. «Αγάπα με πουλάκι μου ως μ’ αγαπούσες πρώτα[…]» ακούω στα ακουστικά μου τους Χαΐνηδες να ερμηνεύουν, στην προχωρημένη playlist.

Άρθρο:Ανδριάνα-Άννα Τσιότσιου

Ονομάζομαι Ανδριάνα-Άννα Τσιότσιου και είμαι απόφοιτη του Τμήματος Θεάτρου του Α.Π.Θ με ειδίκευση στη Δραματολογία Παραστασιολογία. Σπουδάζω στο Μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Δημοσιογραφίας του Πολιτισμού και των Τεχνών, στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε. του Α.Π.Θ. Παράλληλα με το θέατρο, ασχολούμαι ερασιτεχνικά με τη μουσική, από μικρή ηλικία παίζω βιολοντσέλο και με τον χορό.