Σκεψεις επανω στην πραγματικοτητα

22 March 2020

800

Άρθρο της Ανδριάνας-Άννας Τσιότσιου

21 Μαρτίου, πρώτη ημέρα της Άνοιξης. Πρώτη ημέρα της Άνοιξης και ταυτόχρονα παγκόσμια ημέρα της Ποίησης. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού η εποχή αυτή, θέλει τους ανθρώπους να την υμνούν.

Αυτή η τόσο όμορφη ημέρα μας βρίσκει έγκλειστους. Έγκλειστους υπό τον φόβο. Τον φόβο της ασθένειας και εν συνεπεία του θανάτου. Ένας ιός μαστίζει τον πλανήτη.

Δεν είναι σενάριο καλογυρισμένης χολιγουντιανής ταινίας επιστημονικής φαντασίας. Όλα ξεκίνησαν από την Κίνα. Αυτόν τον «κοιμισμένο γίγαντα». Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι πολλές. Ένας ιός που θα σκότωνε τον ιό Sars, αν και αυτό που μπορούμε να επιβεβαιώσουμε είναι ότι απλώς μοιάζει με με εκείνον.[1] Ένας ιός που προήλθε από πειράματα για την κατασκευή βιοχημικών όπλων,[2] ένας ιός που «ξύπνησε» μετά από χρόνια, όπως τόσοι άλλοι, με το λιώσιμο των πάγων.[3] Ένας ιός μεταλλαγμένος. Η Ιταλία ξεκληρίζεται…

Λίγο καιρό πριν ακούγαμε για την «ασύγκριτη απειλή» που ερχόταν από τον Έβρο, με τους πρόσφυγες από την Τουρκία. Δύο εβδομάδες μετά, οι άνθρωποι αυτοί, γύρισαν στην Τουρκία, κάτι που αν το επιχειρούσαν πριν, πυροβολούνταν… Όλοι έγκλειστοι, λοιπόν. Αγοράζουμε πυρετωδώς προϊόντα που σκοτώνουν μικρόβια, ιούς και βακτήρια, οι αναθυμιάσεις τους, όμως, δημιουργούν άλλα, χειρότερα. Μαζεύουμε τρόφιμα, διότι θα βγούμε από τα σπίτια μας, ξανά, μετά από καιρό.

Οι άνθρωποι που δεν έχουν αυτές τις δυνατότητες; Όπως πάντα, εκτεθειμένοι σε όλα… Τα «εύκολα θύματα»…

Μια ολόκληρη υφήλιος –ή τουλάχιστον οι «αναπτυγμένες» χώρες- (όχι, το να πετάμε σκουπίδια στο δρόμο δεν είναι δείγμα ανάπτυξης) κλεισμένη μέσα στα σπίτια της. Έτσι, υπάρχει ένα ατελείωτο πεδίο, ελεύθερο, για οποιοδήποτε κοινωνικό πείραμα, οποιοδήποτε πόλεμο –με σύγχρονα μέσα και έννοιες, όπως αυτός που ζούμε τώρα- αποφάσεις που θα κοστίσουν, όχι μόνο ή όχι απαραίτητα, ζωές, αλλά πολιτισμικές ταυτότητες, συνέχειες πολιτισμών (ας θυμηθούμε των αφανισμό φυλών του Αμαζονίου εν μία νυκτί), συνοριακές γραμμές που, πολλούς θα συνέφερε, να αλλάξουν. Μέχρι τώρα

[1]https://www.ispatras.gr/wp-content/uploads/2020/01/%CE%95%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CE%AD%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CF%81%CF%89%CE%BD%CE%BF%CF%8A%CF%8C-SARS%E2%80%93CoV-2-28-2-2020.pdf.

[2]https://www.ereportaz.gr/oplo-viochimikou-polemou-pou-xefyge-apo-to-ergastirio-tis-ouchan-o-ios-fonias/.

[3]https://m.tvxs.gr/mo/i/227434/f/news/sci-tech/h-klimatiki-allagi-ksypnaei-tis-proistorikes-astheneies.html?fbclid=IwAR17Fij9vWyify6vw3TIR6gjiJ-_oFF8oavqcX82Al-9BNKkndKJwqBZ-SE.

Μέχρι τώρα, τουλάχιστον οι Έλληνες, (η πλειοψηφία) διαδήλωναν μόνο για το ποδόσφαιρο και για «Μακεδονίες ξακουστές». Η παρούσα κατάσταση δημιούργησε πολύ γρήγορα, καινούριες έννοιες που δεν συμφέρουν όλους… Τώρα θα φανούν τα όρια.

Όμως, κάτι δεν έχει υπολογιστεί σωστά… Όλοι εμείς που είμαστε τώρα κλεισμένοι στα σπίτια μας, έχουμε τα βιβλία μας. Ίσως αποδειχθεί ότι η κοινωνική ανησυχία, δεν είναι κάποιο χάρισμα που το έχουν λίγοι. Τώρα, έχουμε όλον τον χρόνο να διαβάσουμε.

Μόλις όλο αυτό τελειώσει, μήπως ξυπνήσουμε πιο δυνατοί; Μήπως αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας ξαφνικά; Χρόνος υπάρχει ακόμα. Θα χυθεί αίμα; Μπορεί… Αλλά, όπως έγραψε και ο Ναζίμ Χικμέτ, «θα πεθάνεις για να ζήσουνε οι άνθρωποι».[1]

[1]Ναζίμ Χικμέτ, Για τη Ζωή.