ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ME THN ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ ΠΑΠΑΡΗ: «ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΕΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΕΙ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΑΓΓΙΞΕΙ»

28 November 2025

Συνέντευξη: Αγγελική Κερπιτσοπούλου

Με αφορμή τη μουσικοθεατρική παράσταση «Μπροστά στην Αιωνιότητα», ένα μουσικοθεατρικό αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη, στο Κινηματοθέατρο Κολοσσαίον, μιλήσαμε με τη Χαρίκλεια Πάπαρη.

Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς. Ποια είστε και πώς φτάσατε στην ενασχόληση με τη μουσική;

Ονομάζομαι Χαρίκλεια Πάπαρη και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, το τραγούδι ήταν για μένα παρέα, ταξίδι και καταφύγιο. Σπούδασα μουσική όχι για να πάρω έναν τίτλο, αλλά για να καταλάβω βαθύτερα τη δύναμη που ένιωθα ότι με κινεί.

Η ενασχόληση με τη μουσική ήρθε ως φυσική συνέχεια μιας εσωτερικής ανάγκης να εκφράζομαι και να επικοινωνώ με ανθρώπους μέσα από κάτι αληθινό, άμεσο και συναισθηματικό.

Πώς εμπνευστήκατε την ιδέα για την παράσταση «Μπροστά στην Αιωνιότητα»; Ποια στοιχεία από τη ζωή του Μίκη Θεοδωράκη θέλατε να αναδείξετε;

Η έμπνευση ήρθε μέσα από τον βαθύ σεβασμό που νιώθω για τον Μίκη Θεοδωράκη. Δεν είναι μόνο η μουσική του· είναι η φιλοσοφία ζωής που κουβαλούσε, η πίστη του στη “συμπαντική αρμονία” και η ικανότητά του να μεταμορφώνει τον πόνο σε δημιουργία. Επιπλέον, με ενέπνευσε η ανάγκη να αναδυθούν αξίες βαθιά ανθρώπινες που διαπνέουν το έργο του και που στις μέρες μας συχνά διαστρεβλώνονται.

Ήθελα να αναδείξω: – τον άνθρωπο πίσω από τον μύθο,

– το παιδί που μεγάλωσε στη Χίο,

– τον αγωνιστή που δεν λύγισε,

– τον ποιητή που μιλούσε με νότες,

– τον οραματιστή που πίστευε πως η μουσική μπορεί να θεραπεύσει τον κόσμο.

Η παράσταση δεν είναι μια ιστορική αφήγηση· είναι ένα ταξίδι μέσα στο πνεύμα του.

Συμμετέχετε στο έργο τόσο ως εμπνεύστρια της ιδέας όσο και ως ερμηνεύτρια. Πόσο δύσκολο είναι αυτό; Θέτει ή άρει κάποιους περιορισμούς;

Είναι απαιτητικό, αλλά ταυτόχρονα βαθιά λυτρωτικό. Όταν δημιουργείς μια παράσταση από το μηδέν και στη συνέχεια στέκεσαι πάνω στη σκηνή για να τη ζωντανέψεις, κουβαλάς ένα βάρος ευθύνης.

Το δύσκολο κομμάτι είναι ότι πρέπει να λειτουργώ ταυτόχρονα ως δημιουργός, συντονίστρια και ερμηνεύτρια. Αυτό απαιτεί πειθαρχία και απόσταση, να βλέπω το έργο αντικειμενικά ακόμη κι όταν με αφορά προσωπικά.

Αλλά έχει και κάτι μαγικό: νιώθω ότι βιώνω το όραμά μου από μέσα, ότι είμαι μέρος του παλμού του. Και αυτό δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Καλλιτεχνικά, ποιο είδος μουσικής σας εκφράζει περισσότερο και γιατί;

Με εκφράζει η μουσική που έχει αλήθεια. Μπορεί να είναι ελληνική, έντεχνη, παραδοσιακή, έθνικ ή κάτι ενδιάμεσο. Αγαπώ τις μουσικές που κουβαλούν ιστορίες:

τη μεσογειακή μελωδικότητα, τη μικρασιατική νοσταλγία, την εσωτερικότητα του λαϊκού, αλλά και τον λυρισμό της έντεχνης δημιουργίας.

Με συγκινεί η μουσική που δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει, αλλά να αγγίξει.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να σκιαγραφήσετε το πορτρέτο ενός τόσο ιδιαίτερου καλλιτέχνη όπως ο Μίκης Θεοδωράκης; Ποιο ήταν το πιο πολύπλοκο κομμάτι;

Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν να χωρέσει η απεραντοσύνη του Θεοδωράκη σε μια δίωρη παράσταση. Ήταν ένας άνθρωπος–σύμπαν. Το πιο σύνθετο κομμάτι ήταν να αποτυπώσω την πολυπλοκότητα της σκέψης του: τη φιλοσοφία, τη δράση, την ποίηση, τον πόνο, τον ενθουσιασμό, τη σιωπή του, τη φωνή του.

Δεν θέλαμε να κάνουμε μια παράσταση-βιβλίο.

Θέλαμε να κάνουμε μια παράσταση-βίωμα.

Και αυτό απαιτούσε σεβασμό, ευαισθησία και καθαρή ματιά.

Τι σχέδια έχετε για το μέλλον; Ποιο θα θέλατε να είναι το επόμενό σας βήμα;

Αυτή η παράσταση άνοιξε έναν δρόμο που θέλω να συνεχίσω: να δημιουργώ έργα που συνδιαλέγονται η μουσική, το θέατρο, ο χορός και άλλες παραστατικές τέχνες. Έχω ήδη στο μυαλό την επόμενη παράσταση, που αφορά τη γυναίκα της Μεσογείου.

Το επόμενο βήμα για μένα είναι να συνεχίσω να ενώνω τέχνες, ανθρώπους και ιστορίες.

Γιατί εκεί νιώθω ότι βρίσκω τον αληθινό μου χώρο.

Σας ευχαριστώ ιδιαιτέρως για τη συνομιλία μας.

Συνέντευξη:Αγγελική Κερπιτσοπούλου

Η Αγγελική Κερπιτσόπουλου σπούδασε Θεωρία και Ιστορία της Τέχνης στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και συνέχισε με μεταπτυχιακά στη Μουσειολογία και στα Νέα Μέσα.

Την γοητεύει ο τρόπος που η τέχνη ανοίγει δρόμους επικοινωνίας και δημιουργεί συνδέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους.

Εκτός από την αρθρογραφία της για τον πολιτισμό και τη δημιουργικότητα, έχει αναπτύξει και την προσέγγιση Art Beyond Critique, μια προσωπική πρακτική που προάγει την εμπειρία της τέχνης πέρα από την κριτική, με έμφαση στην έμπνευση και τη φαντασία.