POETICS OF SPACE ΤΗΣ DIE WOLKE ART GROUP, 24-26 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, VITRUVIAN THING
Poetics of Space
της
Die Wolke art group
Παρασκευή 24. 11. – 21:30
Σάββατο 25. 11. – 21:30 Κυριακή 26. 11. – 19:00
στο
Vitruvian Thing
Πτολεμαίων 29Α, εντός στοάς, 4ος ορ., 54630, Θεσσαλονίκη
Πληροφορίες: die-wolke.org/poetics
Εισιτήρια: vitruvianthing.com/poetics2
Trailer: vimeo.com/877237421
Μετά τις sold out παραστάσεις της άνοιξης, και την ενθουσιώδη ανταπόκριση του κοινού, η Ποιητική του Χώρου της Die Wolke επιστρέφει για ακόμα τρεις παραστάσεις, 24 με 26 Νοεμβρίου! Σε μια παράσταση που κανείς δεν πρέπει να χάσει, ένα καστ τεσσάρων χορευτριών διαφορετικών ηλικιών μας προσκαλεί σε μια βουτιά σε οικείες αισθήσεις, όπου θα αναζητήσουμε το τι κάνει το χώρο μας προσωπικό μέσα από ποίηση, κίνηση, εικόνες, ήχους.
“Past, present and future give the house different dynamisms. Without it, man would be a dispersed being.”
/ “Παρελθόν, παρόν, και μέλλον δίνουν στην οικία διαφορετικούς δυναμισμούς. Χωρίς αυτήν, ο άνθρωπος θα ήταν ένα διασκορπισμένο ον.”
Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Gaston Bachelard από το 1958, η παράσταση Poetics of Space (“Η Ποιητική του Χώρου”) πραγματεύεται την εμπειρία των οικείων χώρων. Το σπίτι, καταφύγια, φωλιές, κρυψώνες, και άλλοι χώροι όπου μπορούμε να “υποχωρήσουμε” προς τον εαυτό μας, φέρνουν στο νου ποιητικές εικόνες, άμεσες αντιλήψεις του περιβάλλοντος που προηγούνται της συνειδητής σκέψης και της προσδίδουν ιδιότητες πέρα από λειτουργία και μορφή, επιτρέποντας στον παρατηρητή την ονειροπόληση. Το έργο χοροθεάτρου της Die Wolke, των δημιουργών της Τρικυμίας του Σαίξπηρ, του Δtopia, και του Trajectory of an Idea, εξερευνά την έννοια της οικειότητας και τη σχέση της με τη λειτουργία της κατοίκησης, ανιχνεύοντάς τη σε αναμνήσεις του παιδικού μας σπιτιού. Έτσι, μεταφέρει στη σκηνή μια από τις πιο σημαντικές φιλοσοφικές τάσεις του 20ου αιώνα και θεμελιώδη επιρροή στη σύγχρονη αρχιτεκτονική.
“We might say that the inside of a man’s body is an assemblage of shells.”
/ “Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το εσωτερικό του σώματος ενός ανθρώπου είναι μια συλλογή από κελύφη.”
Η ερμηνεία του κειμένου της Die Wolke αποτελείται από μια επιλογή εικόνων από το βιβλίο. Από σπειροειδείς φόρμες με προέλευση την εξέλιξη της ζωής, μέχρι την ψυχολογία της σοφίτας και του κελαριού, η χορογράφος Δροσιά Τριαντάκη δημιουργεί χώρους βιωματικής εμπειρίας σε διαφορετικά σημεία στο χρόνο: παρελθόν, παρόν, και μέλλον, δεμένα μαζί από την ονειροπόληση. Αποσπάσματα του κειμένου ακούγονται κατά τη διάρκεια της παράστασης, με Ελληνική μετάφραση στην προβολή. Η εκδοχή του φθινοπώρου θα περιλαμβάνει και κάποια νέα σημεία.
“A lamp is waiting in the window, and through it, the house, too, is waiting. The lamp is the symbol of prolonged waiting. By means of the light in that far-off house, the house sees, keeps vigil, vigilantly waits.”
/ “Μια λάμπα αναμένει στο παράθυρο, και μέσω αυτής, το σπίτι επίσης αναμένει. Η λάμπα είναι το σύμβολο της παρατεταμένης αναμονής. Μέσω του φωτός σε εκείνο το μακρινό σπίτι, το σπίτι βλέπει, αγρυπνεί, άγρυπνα περιμένει.”
Η ομάδα χρησιμοποιεί προβολικό σύστημα πολλαπλών σημείων για να επιτύχει μια μοναδική οπτική ταυτότητα, συνδυάζοντας φωτογραφίες του φωτογράφου Ηλία Γεωργιάδη με μια τεχνική που κάνει χρήση κάμερας βάθους για να καταγράψει τα σώματα των χορευτών και να τα οπτικοποιήσει σαν νέφη σημείων. Η τεχνική, που αναπτύχθηκε από τους Dani Joss και Αλίκη Ιωσαφάτ, δημιουργεί ένα χαρακτηριστικό οπτικό στυλ που τονίζει τη σχέση των επιφανειών με τους υπονοούμενους όγκους.
“Maybe it is a good thing for us to keep a few dreams of a house that we shall live in later, always later, so much later, in fact, that we shall not have time to achieve it.”
/ “Ίσως είναι καλό για μας να κρατήσουμε μερικά όνειρα για το σπίτι που θα μείνουμε για αργότερα, πάντα αργότερα, τόσο αργότερα μάλιστα, ώστε δεν θα έχουμε καν χρόνο να τα υλοποιήσουμε.”
Η μουσική των Dani Joss και Δημήτρη Δαλέζη, αντάξια μιας αυτόνομης κυκλοφορίας, ταλαντεύεται μεταξύ ηχοτοπίων εμβύθισης και ονειρικών μοτίβων, αντικατοπτρίζοντας τις αλλαγές στα επίπεδα προσοχής όταν είμαστε μόνοι μας. Όπως συνηθίζεται στις παραστάσεις της Die Wolke, θα αποδοθεί σε τετραφωνικό surround ήχο.
Η σκηνή του Vitruvian Thing μεταμορφώνεται στα άσπρα, συμπληρώνοντας τα σκηνικά στοιχεία του αρχιτέκτονα και fabricator Ιωάννη Περισοράτη. Τα σκηνικά χρησιμοποιούνται με πολλαπλούς τρόπους, άρρηκτα δεμένα με τη χορογραφία, ενώ επαυξάνονται και μεταμορφώνονται με την τεχνική projection mapping.
Η παραγωγή της ”Ποιητική του Χώρου” πραγματοποιήθηκε με τη στήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Συντελεστές:
Δροσιά Τριαντάκη: ερμηνεία, χορογραφία
Αντιγόνη Αυδή: ερμηνεία
Σοφία Καλαμάκη: ερμηνεία
Ελπίδα Ντινοπούλου: ερμηνεία
Dani Joss: μουσική, visual art
Αλίκη Ιωσαφάτ: visual art, mapping
Δημήτρης Δαλέζης: μουσική
Ηλίας Γεωργιάδης: φωτογραφία
Ιωάννης Περισοράτης: σκηνικά
Vitruvian Thing
Web: https://vitruvianthing.com
Facebook: https://facebook.com/vitruvianthing
Die Wolke / Poetics of Space
Η Ποιητική του Χώρου, που έκανε πρεμιέρα την άνοιξη, επιστρέφει! Τι θα δούμε στο Vitruvian Thing;
Η ανταπόκριση του κοινού στο έργο ξεπέρασε τις προσδοκίες όλων μας. Η σκηνοθεσία είναι τέτοια που αφήνει χώρο στο θεατή να περιπλανηθεί και να βυθιστεί στην ατμόσφαιρα, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για έντονα προσωπικά συναισθήματα. Ταυτόχρονα, η χρήση του κειμένου γίνεται με τέτοιον τρόπο ώστε η παράσταση να είναι κατανοητή και προσβάσιμη σε όλους.
Ο τίτλος αναφέρεται στο βιβλίο του Gaston Bachelard, από το 1958. Ένα κείμενο-κλειδί στην αρχιτεκτονική, αναφέρεται στους οικείους χώρους και την εμπειρία τους. Θα εξερευνήσουμε τι είναι αυτό που κάνει το σπίτι καταφύγιο ή φωλιά, την ονειροπόληση και τις ποιητικές εικόνες, αλλά και το ρόλο του πρώτου μας, παιδικού σπιτιού, στην αίσθηση της οικειότητας. Το βιβλίο αντλεί το υλικό του από ποιήματα, αναζητώντας την αρχέτυπη ψυχολογία της σοφίτας και του κελλαριού, τους χώρους των μυστικών και της προσωπικής ζωής, τη λειτουργία της μνήμης και της ονειροπόλησης.
Μέσα από προβολές και τεχνολογία mapping, τα σκηνικά ζωντανεύουν με υφές και εικόνες τόσο από φωτογραφίες, όσο και από animation που έχει προκύψει από μια νέα τεχνική που αναπτύσσουμε, που χρησιμοποιεί κάμερες βάθους και νέφη σημείων προκειμένου να δημιουργηθούν μορφές, τόσο ανθρώπινες όσο και αφηρημένες, που έχουν “κληρονομήσει” την κίνησή τους από χορευτές. Αυτή η τεχνική μας επιτρέπει να αναπτύξουμε τη χορογραφία και στα οπτικά μέσα.
Η μουσική, έντονα επηρεασμένη από την ηλεκτροακουστική παράδοση, αλλά και από ατμόσφαιρες, ηχοτοπία, και περιβάλλοντα, θα διαχυθεί στο χώρο σε μορφή τετραφωνικού surround. Άλλοτε υποστηρίζει και άλλοτε οδηγεί. Γίνεται συνειδητή προσπάθεια να μην “εκβιάζει”, αλλά να προσκαλεί τον θεατή να βρει μια γωνία μέσα στο σύμπαν του κομματιού, ένα προσωπικό του καταφύγιο. Γενικότερα, η σκηνοθεσία του έργου έχει γίνει έτσι ώστε το παραστατικό αποτέλεσμα να είναι καθαυτό χώρος.
Σε σχέση με την εκδοχή της άνοιξης, η παράσταση θα περιλαμβάνει και κάποια νέα μέρη.
Το κοινό καταλαβαίνει κάποια ιστορία, ή ο χορός τελικά είναι εντελώς αφηρημένη τέχνη;
Στην Ποιητική, το νόημα γίνεται αντιληπτό από τις αισθήσεις, φέρνοντας νου και πνεύμα μαζί. Χρησιμοποιούμε αποσπάσματα του κειμένου σαν μια μορφή έκθεσης, παρέχουμε δηλαδή τα απαραίτητα συμφραζόμενα. Ο χορός, σαν δημιουργικό και παραστατικό εργαλείο, πρέπει να δίνει χώρο στο θεατή να περιπλανηθεί στον κόσμο του, να έχει τη δική του ερμηνεία, ακόμα κι αν στο τέλος δεν μπορεί να την εκφράσει με λόγια. Πόσο συχνά βλέπουμε μια παράσταση, η μια συναυλία, ή έναν πίνακα, που μας έχει αρέσει, και όταν προσπαθούμε να εξηγήσουμε σε κάποιον γιατί μας άρεσε, οι λέξεις είναι σαν να μην επαρκούν, σαν να μιλάμε και να παραλείπουμε τα σημαντικότερα πράγματα, και τελικά το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι “πρέπει να το δεις” (ή να το ακούσεις); Στο χορό, όπου δεν υπάρχει σαφές κείμενο όπως στο θέατρο, δεν μπορεί να υπάρξει κάποια de facto, κανονική επεξήγηση, χωρίς να καταρρεύσουν όλα αυτά που μας αρέσαν στο έργο εξ’ αρχής, τόσο για το δημιουργό, όσο και για το θεατή. Είναι ευθύνη όμως του δημιουργού να προσανατολίσει το θεατή, να του δώσει μια κατεύθυνση, μια βάση, σαν γείωση, με αρχή την οποία ο θεατής να μπορεί να έχει την υποκειμενική εμπειρία του έργου.
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ:
