ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ – ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ ΝΙΝΑ : ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:

ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ ΝΙΝΑ:

ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Συνέντευξη:Αγγελική Κερπιτσοπούλου

Η Νίνα Μιχαηλίδου κατάγεται από τη Θεσσαλονίκη και είναι απόφοιτος εικαστικός του τμήματος Καλών Τεχνών – Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, καθώς και απόφοιτος προγράμματος Interior Design.
Ασχολείται ενεργά με διάφορες μορφές τέχνης, όπως η ζωγραφική, η χαρακτική και η φωτογραφία. Διαθέτει στο ενεργητικό της συμμετοχές σε φεστιβάλ, ομαδικές και ατομικές εκθέσεις καθώς και σε προγράμματα εθελοντισμού σχετικά με τον χώρο.Τα έργα της είναι κατά βάση ασπρόμαυρα με ιδιαίτερη προσοχή στην λεπτομέρεια και την γεωμετρία. Είναι επηρεασμένα από το αστικό τοπίο των πόλεων, τα λιμάνια και τις αντιασφυξιογόνες μάσκες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

– Πόσο εύκολο ή πόσο δεσμευτικό είναι το κόνσεπτ της τρέχουσας έκθεσης “MINI SOLOS” , κατά το οποίο οι εικαστικοί θα μπορούν σε ένα χώρο των 2 μέτρων φάρδος που θα έχουν στη διάθεση τους να δείξουν τη τεχνική τους με μία ή και περισσότερες θεματολογίες;

Για αρχή θα ήθελα να σταθώ στην πρωτοβουλία της Govedarou Art Gallery για την έμπνευση και υλοποίηση της τρέχουσας έκθεσης “Mini Solos”, που ουσιαστικά μέσω μιας ομαδικής έκθεσης δίνει την ευκαιρία τόσο στους εικαστικούς να εκθέσουν ένα μικρό κομμάτι της δουλειάς τους αλλά ταυτόχρονα ένα ολοκληρωμένο μέρος της, όσο και στο κοινό να γνωρίσει λίγο παραπάνω τον κάθε εικαστικό ξεχωριστά αλλά και όλους μαζί ταυτόχρονα.
Το concept της έκθεσης δεν θα έλεγα πως είναι δεσμευτικό, καθώς η θεματολογία είναι ελεύθερη όπως και η επιλογή των έργων που είχε την ευκαιρία να παρουσιάσει ο κάθε εικαστικός.

– Στο έργο σας σημαντικό ρόλο παίζει η έννοια της μνήμης. Τι σημασία έχει τώρα η μνήμη σε μια εποχή που λόγω της ψηφιακής πραγματικότητας όλα τρέχουν πολύ πιο γρήγορα;

Η έννοια της μνήμης πάντα έπαιζε καθοριστικό ρόλο τόσο στην καλλιτεχνική μου δημιουργία όσο και στην ζωή μου γενικότερα. Θεωρώ πως η μνήμη είναι βασικός παράγοντας όχι μόνο για το παρελθόν, αλλά για το παρόν και κυρίως για το μέλλον του ανθρώπου. Ωστόσο, σε μια σύγχρονη εποχή με πολύ γρήγορες εναλλαγές και πλήθος πληροφοριών σαν αυτή που διανύουμε, πιστεύω πως η μνήμη είναι ακόμη πιο σημαντική. Το παρελθόν μας κάνει να βλέπουμε το μέλλον και η επανασύνδεση με αυτό λειτουργεί κάπως αποτρεπτικά για την επανάληψη λαθών, αλλά ταυτόχρονα και ως κινητήριος δύναμη για εξέλιξη.

– Το έργο σας έχει παρουσιαστεί κάποιες φορές μέσα από εκθέσεις του χώρου τέχνης Govedarou Art Gallery. Πως προσλαμβάνετε τον συγκεκριμένο χώρο τόσο ως καλλιτέχνης όσο και ως θεατής; Πείτε μας λίγα λόγια.

Αρχικά, θα ήθελα να ευχαριστήσω την εικαστικό και ιδιοκτήτρια της γκαλερί Γκοβεδάρου Νατάσα που μέσω της αίθουσας τέχνης Govedarou Art Gallery μου έδωσε πολλές φορές έως σήμερα την ευκαιρία να δείξω στο κοινό την δική μου οπτική και αντίληψη μέσω του καλλιτεχνικού μου έργου. Ο συγκεκριμένος χώρος τέχνης θεωρώ πως δίνει βάση όχι μόνο στην ποιότητα των έργων τέχνης που παρουσιάζει, αλλά και των ανθρώπων. Με ενεργή και συνεχή παρουσία στον εικαστικό κόσμο της Θεσσαλονίκης, η γκαλερί δίνει ευκαιρίες τόσο σε καταξιωμένους όσο και σε νέους, ανερχόμενους εικαστικούς να δείξουν τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες, αλλά και στο κοινό να έρθει σε μια πιο ουσιαστική επαφή με την τέχνη και τους δημιουργούς.

– Η δουλειά σας διακρίνεται από την σκιαγράφηση ενός ιδιαίτερου αστικού τοπίου, όπου νέο και παλαιό συνδιαλέγονται και γίνονται ένα. Πως καταφέρνετε αυτό το πάντρεμα;

Όπως προανέφερα οι έννοιες της μνήμης και της φθοράς με απασχολούν έντονα. Το κάθε αστικό τοπίο πιστεύω πως έχει να διηγηθεί μια ιστορία μέσω των αρχιτεκτονημάτων του, καθώς υπάρχει μια χρονική συνέχεια σε αυτό, δημιουργώντας έτσι ένα ξεχωριστό κάθε φορά αποτύπωμα. Η αλληλεπίδραση λοιπόν των παλαιών και νέων κτηρίων, των ερείπιων και των μνημείων ενός αστικού ιστού δημιουργεί στα μάτια μου ένα κολάζ ιστορίας και αναμνήσεων. Πιστεύω πως κάθε αστικό τοπίο όσο απρόσωπο και να φαίνεται κρύβει μέσα του την ανθρώπινη παρουσία, χωρίς αυτό να είναι ορατό με την πρώτη ματιά.

ΔΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ:

– Κυρίαρχο μοτίβο στα έργα σας είναι η αντιασφυξιογόνα μάσκα; Τι σημαίνει αυτή για εσάς και πόσο επίκαιρη είναι μια τέτοια εικόνα σήμερα που ο κόσμος είναι ξανά στους δρόμους;

Δυστυχώς για άλλη μια φορά η εικόνα της αντιασφυξιογόνας μάσκας είναι επίκαιρη. Όταν είχα αρχίσει να ασχολούμαι με το συγκεκριμένο θέμα δεν περίμενα η αλήθεια είναι πως μετά από τόσα χρόνια θα  ερχόταν πάλι στο προσκήνιο, είτε με το έναν είτε με τον άλλον τρόπο.
Αν και κατά βάση οι μάσκες που επιλέγω να αποτυπώσω είναι εμπνευσμένες από πραγματικά φωτογραφικά ντοκουμέντα του Πρώτου και Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, αντιλαμβάνομαι από την προσέγγιση του κόσμου πως όσο περνάει ο καιρός το θέμα γίνεται όλο και πιο συνηθισμένο στα μάτια τους. Τα γεγονότα τρέχουν και οφείλω να ομολογήσω πως αυτή η εξοικείωση μας με ανάλογες εικόνες κατά κάποιο τρόπο με θλίβει, καθώς δηλώνει πως η συνολική πορεία της κοινωνίας μας δεν οδεύει προς θετικές εξελίξεις. Ωστόσο, πιστεύω πως είναι στο χέρι μας να το αλλάξουμε αυτό!
Η ενασχόληση μου τώρα με τις συγκεκριμένες μάσκες ξεκίνησε το 2011 με την είσοδο μου στην σχολή Καλών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης, του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, από το μυστήριο που αποπνέουν, καθώς δεν είναι σε θέση κανένας να γνωρίζει ποιος πραγματικά κρύβεται πίσω από την κάθε μάσκα, αν κρύβεται κάποιος δηλαδή. Η προσέγγισή μου λοιπόν αντιμετωπίζει την αντιασφυξιογόνα μάσκα περισσότερο ως προσωπείο και όχι απαραίτητα ως μέσω προστασίας.

– Πείτε μου κάποια από τα βασικά νοήματα που επιθυμείτε να περνάτε μέσα από τα έργα σας και τις τεχνικές με τις οποίες το επιτυγχάνεται;

Αν και ασχολούμαι με διάφορες μορφές τέχνης, όπως η ζωγραφική, η φωτογραφία και η χαρακτική, θα έλεγα πως το συνολικό μου έργο έχει μια συνέπεια, τόσο σε τεχνικές όσο και σε θεματολογία. Η γεωμετρία, οι λεπτομέρειες, οι υφές και οι φωτοσκιάσεις είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά των έργων μου. Στη ζωγραφική συγκεκριμένα, η χρήση νέων υλικών αλλά και χρωμάτων, κυρίως στα πιο πρόσφατά μου έργα, σε συνδυασμό με τη διαχρονική χρήση κάρβουνου και τις μεγάλες διαστάσεις που προτιμώ να δουλεύω, συμβάλουν στη δημιουργία ενός καλλιτεχνικού αποτελέσματος που σκοπό έχει την κινητοποίηση του θεατή να θυμηθεί, να νιώσει, να ανησυχήσει και να κατανοήσει τις έννοιες της φθοράς, της μνήμης και του χρόνου, έτσι ώστε να αντιληφθεί το πόσο τελικά μπορεί ο ίδιος να αλλάξει μεμονωμένα αλλά και ως μέρος του κοινωνικού συνόλου. Δεν επιθυμώ απαραίτητα να αρέσει στον θεατή αυτό που βλέπει, αλλά να ξεκινήσει μια διαδικασία σκέψης από το έργο με το οποίο θα συναναστραφεί.

– Αν σας ζητούσα να μοιραστείτε μια φράση η οποία σας έχει βοηθήσει τόσο στην ζωή σας, όσο και στην τέχνη σας ποια θα ήταν αυτή;

Είναι μια φράση του Ολλανδού ζωγράφου Vincent Willem Van Gogh, που θαυμάζω γενικότερα για το συνολικό του έργο, “Τα μεγάλα πράγματα έγιναν μετά από μια σειρά μικρότερων πραγμάτων που ήρθαν κοντά.” . Πιστεύω πως η τέχνη είναι σημαντικό κομμάτι της ζωή του ανθρώπου, όπως η εξέλιξη και η πρόοδος, αλλά για την επίτευξή τους θέλει υπομονή, επιμονή και προσπάθεια. Κάποια πράγματα μοιάζουν μικρά στην αρχή, και ενδεχομένως να μην λαμβάνουν την σημασία που τους πρέπει, αλλά στο τέλος κατανοούμε πόσο σημαντικά και μεγάλα είναι τελικά για την επίτευξη είτε ενός έργου τέχνης, είτε ενός στόχου ζωής.

Συνέντευξη:Αγγελική Κερπιτσοπούλου

Η Αγγελική Κερπιτσοπούλου γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη.

Σπούδασε Θεωρητικός & Ιστορικός της τέχνης στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας και το πρώτο μεταπτυχιακό της στην Ψηφιακή Κουλτούρα & Νέα Μέσα στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης.

Πρόσφατα απέκτησε το δεύτερο Μεταπτυχιακο της Δίπλωμα στη Μουσειολογία & Διαχείριση Πολιτισμού του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Κύρια ερευνητικά της ενδιαφέροντα είναι τόσο η κοινωνική αλλαγή μέσα από την τέχνη, όσο και αλληλεπίδραση των νέων τεχνολογιών σε αυτή και στο Νέο Μουσείο.