Κανουνε τεχνη; Ας φανε παντεσπανι!
Κείμενο:Ιωάννα Λιούτσια
Ανακοινώθηκε επισήμως, πλέον, η σταδιακή άρση των μέτρων και η επιστροφή σιγά σιγά προς την κανονικότητα (ό, τι κι αν σημαίνει αυτό), που όμως, όπως διευκρίνισε ο Πρωθυπουργός, καμία σχέση δεν θα έχει με την πρότερη ζωή μας όπως την ξέραμε.
Κι αν αυτό σε κάποιους τομείς της ζωής μας μεταφράζεται ως χρήση μασκών, αντισηπτικών, αποστάσεις και ελεγχόμενη χωρητικότητα, υπάρχουν κάποιοι τομείς που το σχέδιο αυτό τους εξαφανίζει: κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Με το παραπάνω, εννοώ πως είναι αόρατοι από τον σχεδιασμό επαναφοράς της ζωής όπως – περίπου – την ξέρουμε και ταυτόχρονα τους καταδικάζει σε αφάνεια, για να μην πω αφανισμό.
Δεν θα πολυλογήσω άλλο, μπαίνω στο θέμα: τι θα γίνει με το θέατρο και τη μουσική; Ακόμη πιο συγκεκριμένα τι θα γίνει με τους ανθρώπους που εργάζονται στο θέατρο και τη μουσική; Στο διάγγελμα ο Πρωθυπουργός είπε πως βρίσκει μάλλον απίθανο να γίνουν φέτος φεστιβάλ και συναυλίες. Μικρές παραστάσεις; Υπαίθριες περφόρμανς; Τι γίνεται με ό, τι δεν εντάσσεται σε έναν γενικότερο προγραμματισμό και δεν περιλαμβάνει, ας πούμε, θέατρα 1000 ατόμων;
Κυρίως, όμως, τι γίνεται με όλον αυτόν τον κόσμο που
από τον Μάρτιο ήδη είναι άνεργος και που όπως φαίνεται θα συνεχίσει να είναι
άνεργος για τουλάχιστον 4 μήνες ακόμη, κι αν όπως λένε το φθινόπωρο έρθει νέο
κύμα κορονοϊού μιλάμε για 12 μήνες ανεργίας. Αυτός ο κόσμος δεν είναι άλλος από
τους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες που τους ζητούσαμε τόσον καιρό να πούνε έναν
καλό λόγο κι ένα αισιόδοξο μήνυμα για να
«μείνουμε σπίτι», από τους μουσικούς και τους τραγουδιστές που μετά μανίας
ανεβάζαμε τα τραγούδια τους μέσα από την καραντίνα «για να είμαστε σ’ απόσταση,
αλλά όχι μακριά», και φυσικά μαζί τους τόσοι άλλοι σκηνογράφοι, τεχνικοί,
ηχολήπτες, ταξιθέτες, καθαριστές και πόσες ακόμη ειδικότητες που εργάζονται στο
χώρο του θεάματος.
Οι εργαζόμενοι στο χώρο του θεάματος δεν είναι οι γελωτοποιοί της αυλής μας, όποτε τους έχουμε ανάγκη να τους ανεβάζουμε σε μια καρότσα να τραγουδάνε. Κι αν ακόμη τα θέατρα, οι συναυλίες και τα συναφή δεν γίνεται να λειτουργήσουν για λόγους υγείας και προστασίας, πρέπει το κράτος να προστατέψει και τους καλλιτέχνες και τους τεχνικούς που κι η δική τους υγεία θα κλονιστεί – αν δεν έχουν να φάνε. Και μακάρι εδώ να δείξει η ιστορία πως κινδυνολογώ και καταστροφολογώ.
Οι καλλιτέχνες ξεκίνησαν ήδη να οργανώνονται για να μεριμνήσει η Κυβέρνηση και για εκείνους (που και τα 800ευρώ τα διεκδίκησαν και με ιδρώτα τα απέκτησαν). Το λιγότερο που μένει να κάνουμε είναι μ’ όποιον τρόπο μπορούμε να σταθούμε όλοι στο πλευρό τους. Κι αν για κάποιους εξακολουθούν οι τέχνες να φαίνονται χόμπι κι οι καλλιτέχνες χαραμοφάηδες, ας αναλογιστούν πώς πέρασαν την καραντίνα τους: με σειρές, ταινίες, online παραστάσεις και μουσικές.
Κείμενο:Ιωάννα Λιούτσια