Στελλα Γουδη: «Σημερα τα παιδια μεγαλωνουν μεσα σε ενα τεχνολογικο περιβαλλον τερας»
Συνέντευξη:Ευθύμιος Ιωαννίδης
Η γνωστή Θεσσαλονικιά συγγραφέας και εικονογράφος Στέλλα Σωτηροπούλου- Γούδη μίλησε στον Ευθύμιο Ιωαννίδη του thessculture.gr για το παιδικό βιβλίο, αλλά και για το καινούργιο παραμύθι που επιμελήθηκε μαζί με τον σύνευνό της για τα 200 χρόνια της ελληνικής επανάστασης, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος.
Ποια ήταν η αφορμή της γνωριμίας σας και της ενασχόλησής σας με τη μαγευτική τέχνη της συγγραφής και εικονογράφησης παιδικών βιβλίων;
Από μικρή έγραφα και ζωγράφιζα, ως κόρη του πατέρα μου, που επίσης είναι ζωγράφος. Δεν υπάρχει μία εξήγηση για το προς τα πού θα έχει κλίση ένα παιδί. Ίσως είναι γονιδιακό, ίσως είναι θέμα περιβάλλοντος. Από πάντα μου άρεσαν οι όμορφες εικόνες στα παραμύθια που διάβαζα και με μαγευαν οι ιστορίες τους. Αν ρωτήσετε ένα παιδί γιατί ονειρεύεται σαν παιδί, δε θα έχει απάντηση να σας δώσει. Κι εγώ αυτήν τη μαγεία της παιδικής ηλικίας δεν την έχω ξεχάσει. Ακόμη το παιδί μέσα μου δε σταμάτησε να ονειρεύεται και να δημιουργεί..
Όταν ήσασταν παιδί, ποιο βιβλίο είχατε αγαπήσει πολύ και ποιον συγγραφέα;
Το πρώτο βιβλίο που αγάπησα ήταν ο «Τρελαντωνης». Μετέπειτα ως έφηβη, διάβασα σχεδόν όλα τα βιβλία του Ιουλίου Βερν.
Όταν κάποιος γράφει ένα παιδικό παραμύθι για παιδιά, πρέπει να γράφει άραγε ως ενήλικας ή ως παιδί;
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ακόμη και λίγο κρατήσει από την παιδική ψυχή του κάτι. Και αυτό το κάτι είναι το σημαντικότερο κομμάτι σε μια ιστορία που θα αγαπήσουν τα παιδιά.
Ποια είναι θα λέγατε η ευθύνη του συγγραφέα όταν γράφει ένα παιδικό βιβλίο;
Είναι ευθύνη μας να αφήσουμε τα παιδιά να νιώσουν και να βιώσουν την παιδική ηλικία. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο μέσα από τα παραμύθια,τις παιδικές ιστορίες και το παιχνίδι. Σήμερα τα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε ένα τεχνολογικό περιβάλλον τέρας που απορροφά όλη αυτήν την παιδικότητα και δεν τα αφήνει να ζήσουν φυσιολογικά.
Πόσο η εικονογράφηση ενός παιδικού βιβλίου συμβάλλει ή όχι στην ανάγνωσή του;
Κατά τη γνώμη μου είναι καίριας σημασίας. Όσο πιο ελκυστική είναι μία εικόνα, τόσο πιο όμορφα θα αισθανθεί το παιδί ακόμη και ο γονιός που σαν μεγάλο παιδί χαίρεται να συμμετέχει στην εξιστόρηση.
Στην εποχή του διαδικτύου πώς μπορούμε άραγε να πείσουμε τα παιδιά να
κρατήσουν βιβλία στα χέρια τους και όχι τις οθόνες;
Είναι το τέρας για το οποίο μιλούσα πριν. Αν θέλουμε να διαβάζει το παιδί μας θα πρέπει από μικρό να το οδηγήσουμε ώστε να αγαπήσει τα βιβλία και το διάβασμα χωρίς πίεση, αλλά με ιστορίες που θα το αγγίξουν. Αυτό προσπαθήσαμε με τον σύζυγό μου, στο παιδικό αφιέρωμα για τα 200 χρόνια από την επανάσταση «1821 Τα δοξασμένα χρόνια», Η ελληνική επανάσταση για τα παιδιά μας, Εκδόσεις Κάκτος 2021. Να δώσουμε ζωή στην αφήγησή μας. Μία συναρπαστική διαδρομή στα σημαντικότερα γεγονότα και τους μεγάλους ήρωες της επανάστασης, με ποίηση του συζύγου μου, Χρίστου Γούδη και εικονογράφηση δική μου, μέσα από την ψυχή μας, για τα ελληνικά νιάτα. Με βαθιά συγκίνηση και πίστη ότι δε θα ξεχάσουν.
Θα υπάρξει συνέχεια στη συγγραφή; Να περιμένουμε νέο παραμύθι σύντομα;
Ναι, υπάρχει ήδη, απλώς το είχα αφήσει στην άκρη, όταν μας πρότεινε ο Κάκτος να γράψουμε το αφιέρωμα για τα 200 χρόνια από την επανάσταση.Τώρα θα ασχοληθώ με το πέρας της εικονογράφησης.Το έχω γράψει σε ποιητικό λόγο και φυσικά απευθύνεται πάλι σε μικρά παιδιά.
Αν σας ζητούσα να εικονογραφήσετε με λέξεις την κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα πώς θα ήταν η εικόνα και ποιες οι λέξεις;
Δυστυχώς η κατάσταση είναι σχεδόν ίδια, όπως πριν από 200 χρόνια ή όπως πριν από 2.200 χρόνια, αν θέλουμε να το πάρουμε από την αρχή της κατάπτωσης, όταν ο ελληνικός πολιτισμός καταστράφηκε σχεδόν δια παντός εκτός από ολίγα εναπομείναντα «θραύσματα». Τα λόγια που εκφράζουν την κατάσταση του αφελληνισμού που βιώνουμε σήμερα, αποδίδονται στο συγκινητικό ποίημα του
Κωνσταντίνου Καβάφη,
«Ποσειδωνιάται»
Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.
Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.
Κι είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής
τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,
και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,
που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.
Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήσαν Έλληνες —
Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί·
και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά βγαλμένοι — ω συμφορά! — απ’ τον Ελληνισμό.
Νομίζω ότι μετά από αυτά τα συγκλονιστικά του λόγια μπορείτε να φανταστείτε την εικόνα…
Ευχαριστώ πολύ τη Στέλλα Γουδη για την πολύ ενδιαφέρουσα συνομιλία μας και της εύχομαι καλή συνέχεια στο ψυχωφελές έργο της.
Συνέντευξη:Ευθύμιος Ιωαννίδης
Xαίρετε, είμαι ο Ευθύμιος, είμαι φιλόλογος και συντάκτης της πολιτιστικής ιστοσελίδας Thess culture.gr. Aγαπώ πολύ τη μουσική, τις τέχνες, την ανάγνωση και το θέατρο, ενώ συνεντεύξεις μου και κριτικές μου έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στον ηλεκτρονικό τύπο. Διαχειρίζομαι παράλληλα τις σελίδες «Ορθογραφία και ορθοέπεια», «Βιβλιοφιλία και βιβλιολογία» και υπήρξα επί πολλά έτη ενεργό μέλος και συντονιστής στις λέσχες ανάγνωσης των βιβλιοθηκών του Δήμου Κορδελιού- Ευόσμου.
