ΣΠΥΡΟΣ ΣΑΡΑΦΙΑΝΟΣ: “ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΑΘΗΤΗ ΠΥΞΙΔΑ ΜΑΣ.ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΟΘΕΥΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΜΑΣ,ΠΡΟΤΟΥ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΤΑ “ΠΡΕΠΕΙ” ΚΑΙ ΤΑ “ΜΗ”.

Συνέντευξη:Ευθύμιος Ιωαννίδης

Ο ταλαντούχος και καταξιώμενος ηθοποιός, Σπύρος Σαραφιάνος μίλησε στο thessculture.gr για τον νέο του ρόλο στο έργο «Ο Πουπουλένιος» το οποίο ανεβαίνει σε παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.

Υποδύεσαι τον Τουπόλσκι, τον πιο αποστασιοποιημένο ίσως χαρακτήρα του έργου που κατατρύχεται από το παρελθόν του. Τον «καλό» ασφαλίτη  που ηγείται της έρευνας και της ανάκρισης  του συγγραφέα και του αδελφού του. Ποιες είναι θα έλεγες οι δυσκολίες που αντιμετώπισες στην προσπάθειά σου να αποτυπώσεις τον ιδιαίτερο ψυχισμό του ήρωα;

Ο Τουπόλσκι είναι ένας αστυνομικός που αντιμετωπίζει τυπικά και χωρίς συναίσθημα την υπόθεση, είναι όπως λέει ο ίδιος ένας «εξιχνιαστής». Είναι παγωμένος συναισθηματικά και έτσι αντιμετωπίζει και την υπόθεση. Υπάρχει ένα βαθύ τραύμα τραύμα μέσα του, η απώλεια του γιού του, που έχει προφανώς συντελέσει στην ψυχολογική του κατάσταση. Η δυσκολία που είναι και δυσκολία για τον κάθε ήρωα που καλείσαι να υποδυθείς, είναι η κατάδυση στον εαυτό σου, στην προσωπική μας «τράπεζα πληροφοριών», ώστε να μπορέσεις να συνθέσεις τη συγκεκριμένη προσωπικότητα.

Αναμετρήθηκες να υπογραμμίσουμε με τον συγκεκριμένο ρόλο ακολουθώντας τις σκηνοθετικές οδηγίες της συζύγου σου, Μαίρης Ανδρέου. Τι εκτίμησες στο σκηνοθετικό όραμα της Μαίρης;

Αυτό που εκτίμησα και εκτιμώ στην Μαίρη είναι η καθαρότητα στη ματιά της πάνω στα κείμενα και ειδικά στο συγκεκριμένο. Μακριά από «μοντερνιές» και «δηθενιές», κοιτάζοντας την ουσία του έργου, σεβόμενη πάνω απ’όλα τον συγγραφέα και τους ηθοποιούς της.

Το έργο συνιστά ουσιαστικά έναν  λαβύρινθο αφηγήσεων, όπου πραγματικότητα και ψευδαίσθηση, παρόν και παρελθόν συγχέονται σ΄ ένα περίπλοκο, συναρπαστικό και τρομακτικό παραμύθι για τη ζωή, την τέχνη, την πολιτική, την κοινωνία, τη βία και τη δημιουργικότητα. Πώς αντέδρασες, τι ένιωσες αλήθεια διαβάζοντας το έργο;

 Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι η σκληρότητα του που όμως στον πυρήνα αυτής της σκληρότητας είναι το παιδί και η κακοποίηση του. Τέσσερις άνθρωποι που ο καθένας τους κουβαλάει το δικό του κακοποιημένο παιδί ως αποτύπωμα ζωής. Τέσσερις ήρωες που ζει ο καθένας στον δικό του μαύρο κόσμο ως αποτέλεσμα της δικής του κακοποίησης και απώλειας. Μία διαρκής υπενθύμιση  του πόσο σημαντική είναι η προστασία της παιδικής ψυχής και ο σεβασμός αυτής. Πραγματικό και φανταστικό, παρόν και παρελθόν γίνονται ένα. Και αναρωτιέσαι οι ιστορίες είναι στο μυαλό του συγγραφέα ή ο συγγραφέας έχει γίνει μέρος τους και αυτό που βλέπουμε σαν πραγματικότητα δημιουργείται τώρα ή  φτιάχνει μια καινούρια ιστορία του.

Τέσσερις ιστορίες ζωής διασταυρώνονται σε αυτή την ιστορία. Τέσσερις αντιήρωες, δύο αστυνομικοί και δύο κατηγορούμενοι σε ένα ολοκληρωτικό  καθεστώς  βρίσκονται σε ένα δωμάτιο ανάκρισης, για να ξεπληρώσουν, ο καθένας με τοv δικό του τρόπο, το προσωπικό του χρέος απέναντι στο παιδί, αυτό που ήταν κάποτε, αυτό που δεν παύει ποτέ να αναδύεται. Πόσο σημαντικό είναι για τους καλλιτέχνες και όχι μόνο να ακούνε το παιδί μέσα τους;

 Το παιδί μέσα μας είναι η αλάθητη πυξίδα μας. Είναι η ανόθευτη πλευρά μας, προτού αρχίσουν τα «πρέπει» και τα «μη», πριν οι εμπειρίες και οι κοινωνικές συμβάσεις αρχίσουν να διαμορφώνουν και να πλάθουν το κοινωνικοπολιτικό μας προφίλ. Είναι νομίζω πολύ σημαντικό να ανατρέχουμε σ’αυτό,  να πιάνουμε το νήμα από την αρχή, να ανατρέχουμε στην πηγή του ποταμού για να δούμε την καθαρότητα των νερών του.

Στο στόχαστρο του απολυταρχικού καθεστώτος του έργου μπαίνουν από νωρίς οι καλλιτέχνες: είτε θα τους υποτάξει και θα τους βάλει στην υπηρεσία του, είτε θα τους διαλύσει και θα εξαφανίσει το έργο τους. Πόσο σημαντική θα έλεγες ότι είναι η ελευθερία της τέχνης για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας;

Η Τέχνη θέτει ερωτήματα, μας προκαλεί να δούμε τα πράγματα μέσα από ένα άλλο πρίσμα. Θεωρώ ότι η ελευθερία της τέχνης είναι πολύ σημαντική για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας, θέτει ερωτήματα και επαναπροσδιορίζει τις ενδεχόμενες σταθερές μας.

Η κοινωνία γεννά τη βία, αλλά και η οικογένεια – η γονική βία στα παιδιά – τροφοδοτεί τους μηχανισμούς της κρατικής βίας, καλλιεργεί τη «λογική» της βίας, καταγγέλλει ο συγγραφέας. Πώς μπορούμε άραγε να θεραπεύσουμε το πρόβλημα; Η ελπίδα πού μπορεί να αναζητηθεί;

Δε νομίζω ότι μπορούμε να θεραπεύσουμε το πρόβλημα της βίας. Υπάρχει στον άνθρωπο ως ορμέμφυτο. Μπορούμε όμως να προσπαθούμε να τη μειώσουμε και αυτό θεωρώ ότι επιτυγχάνεται μέσω της παιδείας, της καλλιέργειας και του σεβασμού και της ανεκτικότητας απέναντι στον άλλον, στην μετάβαση από το κτήνος στο έλλογο όν.

Η βουτιά στην ανθρώπινη ψυχή και τα μυστήριά της γίνεται από τον πανέξυπνο Αγγλο- Ιρλανδό συγγραφέα μ’ ένα οξύ, διεισδυτικό χιούμορ και μέσα από διαφορετικές οπτικές γωνίες που ενισχύουν τον βασικό κορμό της δράσης. Αν σου δινόταν η ευκαιρία να γνωρίσεις τον ήρωα που υποδύεσαι τι θα του εξέφραζες;

Θα τον προέτρεπα να καταφύγει σε έναν ψυχοθεραπευτή να γιατρέψει τις πληγές του.

Ολοκληρώνοντας τη συνέντευξη, η τέχνη και πιο συγκεκριμένα το θέατρο πιστεύεις πως μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, να αφυπνίσει συνειδήσεις;

Το θέατρο και γενικά η τέχνη, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο σε ατομικό επίπεδο υπό την έννοια ότι του θέτει ερωτήματα, επαναπροσδιορίζει σταθερές, τον πλουτίζει συναισθηματικά, του δίνει μία άλλη οπτική για να προβληματιστεί, να σκεφτεί και να σταθεί κριτικά. Τον κάνει πιο πλούσιο και όμορφο.

Ευχαριστώ πολύ τον Σπύρο Σαραφιανό για την προσήνειά του και εύχομαι καλή συνέχεια στην ήδη σπουδαία καλλιτεχνική του πορεία.

Συνέντευξη:Ευθύμιος Ιωαννίδης

Xαίρετε, είμαι ο Ευθύμιος, είμαι φιλόλογος και συντάκτης της πολιτιστικής ιστοσελίδας Thess culture.gr. Aγαπώ πολύ τη μουσική, τις τέχνες, την ανάγνωση και το θέατρο, ενώ συνεντεύξεις μου και κριτικές μου έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στον ηλεκτρονικό τύπο. Διαχειρίζομαι παράλληλα τις σελίδες «Ορθογραφία και ορθοέπεια», «Βιβλιοφιλία και βιβλιολογία» και υπήρξα επί πολλά έτη ενεργό μέλος και συντονιστής στις λέσχες ανάγνωσης των βιβλιοθηκών του Δήμου Κορδελιού- Ευόσμου.