EΥΑ II Η Η ΑΦΗΓΗΣΗ ΜΙΑΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑΣ

Ηθοποιοί: Φελίς Τόπη, Θέμης Παπαδόπουλος

Μουσικός επί σκηνής: Γιώργος Χρυσικός

Σκηνοθεσία IV / Επόπτης: Μιχαήλ Μαρμαρινός

Το κείμενο είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα “Όταν ήμουν έργο τέχνης” του Eric Emmanuel Schmitt, σε μετάφραση της Σοφίας Διονυσοπούλου.

Διάρκεια: 60 λεπτά

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=uH-ugyXd5_w

ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Θεωρώ πως κανένας άνθρωπος δεν ζει γραμμικά. Ζει, ας πούμε, κβαντικά. Σε στιγμές.

Έρχεται σε κάθε άνθρωπο μία στιγμή, συνήθως ερήμην του, κατά την οποία δίνεται (ολοφάνερα) η δυνατότητα επιλογής – σαν μια συμφωνία με το σύμπαν – να ανατρέψει την μέχρι τώρα ζωή του.

Αυτή, η ύστατη επιλογή του παρόντος, μετουσιώνεται πάντα, συγχρόνως, σε παρελθόν και μέλλον. Αυτές οι στιγμές είναι αυτές που είμαστε. Το εγώ μας, ο εαυτός μας, το σώμα μας, προβάλλει αυτές τις στιγμές, και μας ορίζουν οι άλλοι.

Υ.Γ.: Είμαστε όλοι μελλοθάνατοι.

Γιάννης Διδασκάλου

ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Πρόκειται για την ιστορία ενός ανθρώπου που παλεύει μάταια να βρει την θέση του στο σύμπαν. Μιλάει στο κοινό για την προσωπική του τραγωδία. Που δεν ανήκει πουθενά. Που παραμένει μετέωρος. Αόριστος. Ασαφής.

“Πόσο χρονών να ‘μαι; Καμιά φορά δέκα, καμιά φορά πέντε, καμιά φορά είκοσι χρονών… Πότε είμαι σήμερα; Πότε είμαι χθες; Το σήμερα εξακολουθεί να υπάρχει; Επιπλέω. Πού είναι το κορμί μου; Πού το άφησα; Αυτό είναι ο θάνατος; Κι όμως, ξέρω πως δεν είμαι νεκρή. Ξέρω πως ονειρεύομαι διαρκώς. Ξέρω πως εξακολουθώ να υπάρχω.”

Βασιστήκαμε στο έργο του Σμιτ, διατηρώντας τους δύο βασικούς του ήρωες, αυτόν του απελπισμένου και αυτόν του καταλύτη, που φέρει την φαινομενική λύση. Επενδύσαμε στο μέρος της ιστορίας, που μας επέτρεπε την αφήγηση μιας προσωπικής μάχης με το υπαρξιακό κενό. Χωρίς σαφή κατάληξη.

Φελίς Τόπη