TOP

«ΜΑΚΝΤΟΝΑ ΜΕ ΕΝΑ ‘ΚΛΙΚ’» – ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ “Ο ΠΟΥΠΟΥΛΕΝΙΟΣ” ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΜΑΙΡΗΣ ΑΝΔΡΕΟΥ

Κριτική:Ανδριάνα-Άννα Τσιότσιου

Παρά τους ενδοιασμούς μου και αρπάζοντας την ευκαιρία των δωρεάν διαδικτυακών παραστάσεων του Κ.Θ.Β.Ε. που μεταδίδονται από το κανάλι του στην ιστοσελίδα vimeo.gr, παρακολούθησα και εγώ, λίγο πριν την επανέναρξη των ζωντανών θεαμάτων, την πρώτη μου διαδικτυακή παράσταση.

Ο Πουπουλένιος του Μάρτιν ΜακΝτόνα, όπως προειδοποιούσε και το δελτίο Τύπου, είναι μια μαύρη κωμωδία ακατάλληλη για παιδιά κάτω των δεκαέξι ετών. Περιέχει βία. Περιγράφει περισσότερη από όση δείχνει. Παιδιά που πληρώνουν για σφάλματα άλλων και κάπου, ο Πουπουλένιος, θλιμμένος μα πρόθυμος να τα βοηθήσει να απαλλαγούν. Όμως, ένα παιδί επιλέγει να «αφήσει τα πράγματα να κυλήσουν»…

Η σκηνοθεσία και τα σκηνικά της Μαίρης Ανδρέου που χώρισε νοητά τη σκηνή στη μέση, σε ‘συνομιλία’ με τους φωτισμούς του Γιάννη Τζολόπουλου που τοποθέτησε τον Μίσαλ στο σκοτάδι και τον ανακρινόμενο αδερφό του, τον συγγραφέα Κατούριαν, στο λευκό φως υποδηλώνουν εξαρχής μια ομαδική δουλειά που θα συνεπάρει τον θεατή.

Η σκηνοθέτις τόλμησε να δημιουργήσει μία πολυμεσική παράσταση και χρησιμοποίησε τα ασπρόμαυρα, σχεδόν μακάβρια βίντεο που σχεδίασαν οι Αθηνά Σωτήρογλου και Ευαγγελίνα Καρυοφύλλη, πότε σε συνδυασμό με την αλλοιωμένη μικροφωνική φωνή του πρωταγωνιστή και πότε όχι, προκειμένου να υποβάλει, με επιτυχία, ακόμα περισσότερο το κοινό σε μία μυστηριακή ή ίσως και μυσταγωγική ατμόσφαιρα.

Τα κοστούμια, σχεδιασμένα από την Μαίρη Ανδρέου, απλά και καθημερινά, υπαινίσσονταν πως σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, σαν εκείνο στο οποίο διαδραματίζεται το έργο, μπορεί ο καθένας να βρεθεί μπλεγμένος σε μία παρόμοια «περιπέτεια» ακόμα και αν είναι αθώος. Ακόμα και αν ό,τι έκανε το έκανε για να σώσει αγαπημένους του ανθρώπους. Ένα μήνυμα που αν «διαβαστεί» σε αναλογία με όσα γίνονται τον τελευταίο καιρό γύρω μας, σε ένα πολίτευμα που δεν αυτοπροσδιορίζεται ως ολοκληρωτικό, φαίνεται να είναι πολύ επίκαιρο. Φυσικά, ο συμβολισμός του πράσινου χρώματος της φόρμας που φοράει ο Μίσαλ, γίνεται περισσότερο από ξεκάθαρος μέσα από την απαίτησή του να ακούσει το αγαπημένο του παραμύθι γραμμένο από τον ταλαντούχο αδερφό του.

Ξεχώρισε με τη βαθιά ανθρώπινη ερμηνεία του, που πότε υποτακτικός ακολουθούσε τις εντολές των ανακριτών και πότε θαρραλέος έπαιρνε όλη την ευθύνη για λάθη που έκαναν άλλοι, ο Γιάννης Τσεμπερλίδης στον ρόλο του συγγραφέα Κατούριαν Κατούριαν.

Η γρήγορη ταχύτητα που χρησιμοποίησε ο Χρίστος Στυλιανού στον λόγο του, ερμηνεύοντας τον ρόλο του διανοητικά ανάπηρου Μίσαλ Κατούριαν, έδειχνε περισσότερη διαύγεια από όση διαθέτει, συνήθως, ένας άνθρωπος με νοητικές δυσκολίες. Μας έδειξε, όμως, ψήγματα της σωματικότητάς του την οποία περιμένουμε να δούμε να ξεδιπλώνεται ακόμη περισσότερο, σε επόμενη δουλειά του.

Η προσπάθεια που φάνηκε να καταβάλουν στο παίξιμό τους οι Σπύρος Σαραφιανός και Γρηγόρης Παπαδόπουλος στους ρόλους των ανακριτών Τουπόλσκι και Άριελ αντίστοιχα, δεν είναι άλλη από εκείνη που υποδεικνύει ο ΜακΝτόνα μέσα στο κείμενό του, θέλοντας να δείξει την προσωπική του άποψη για το ποιόν των αστυνομικών που βρίσκουν ευκαιρία να ξεσπάσουν τα δικά τους σύνδρομα και τραύματα στους κρατούμενους. Με αφορμή τη μικρή αυτή αναφορά στον συγγραφέα, προκειμένου να δοθεί μια ερμηνεία στην επιλογή του ονόματος του Άριελ που μοιάζει να κινείται σε ένα πιο φαντασιακό πλαίσιο από τα υπόλοιπα, αυτό που έρχεται στο μυαλό είναι η ήδη υπάρχουσα «σύγκριση» του Μάρτιν ΜακΝτόνα με τον Σαίξπηρ, αφού είναι ο πρώτος συγγραφέας μετά τον μεγάλο κλασικό που τέσσερα έργα του ανέβηκαν στο West-End του Λονδίνου από επαγγελματικούς θιάσους, ενώ ο ίδιος είναι ακόμα εν ζωή! Έχοντας αυτό στον νου, το όνομα του Άριελ, του «καλού μπάτσου» με το παιδικό τραύμα που τον κάνει εκδικητικό, θα μπορούσε να είναι επηρεασμένο από τον Άριελ, το καταπιεσμένο πνεύμα της Τρικυμίας.

Μια πολύ καλή παράσταση που η τηλεσκηνοθεσία δεν έδειξε να υπερκαλύπτει τη θεατρική και αν υπήρχε η δυνατότητα της εκ του σύνεγγυς παρακολούθησης, αυτό θα γινόταν με τις ανάσες των θεατών μετρημένες ώστε η προσοχή τους να μένει αναπόσπαστη.

Κριτική:Ανδριάνα-Άννα Τσιότσιου

Ονομάζομαι Ανδριάνα-Άννα Τσιότσιου και είμαι απόφοιτος του  Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με ειδίκευση στην Δραματολογία και Παραστασιολογία. Παράλληλα με το θέατρο, ασχολούμαι από πολύ μικρή με τη μουσική παίζοντας βιολοντσέλο και τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι με τον χορό. Απολαμβάνω το διάβασμα και το γράψιμο και ασχολούμαι με την κριτική θεατρικών παραστάσεων γιατί πιστεύω πως με την εφαρμογή αισθητικών κριτηρίων και δημιουργώντας άρτια κείμενα ακόμα και με λογοτεχνική αξία, θα μπορέσουμε να σχηματίσουμε ένα θεατρικό στερέωμα ανώτερου επιπέδου.