ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΒΑΓΓΕΛΗ ΛΑΣΚΑΡΗ: «Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ ΜΑΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΑΣΧΗΜΟ ΚΑΙ ΤΟΞΙΚΟ»

Συνέντευξη:Ευθύμιος Ιωαννίδης

Ο Βαγγέλης Λάσκαρης μόνιμος συνεργάτης του VAULT, σπουδάσε Θέατρο στην Ανώτερη Δραματική Σχολή Πέτρας, είναι κοινωνιολόγος, απόφοιτος του Πάντειου Πανεπιστημίου, με μεταπτυχιακές σπουδές στα οικονομικά στο Univercity οf Kentucky. Αυτήν την περίοδο σκηνοθετεί τη σπουδαία ηθοποιό Ράνια Σχίζα στην παράσταση «Η Μάνα αυτουνού…Έλλη Ζάχου Ταχτσή», της Κικής Μαυρίδου. Συνομιλήσαμε μαζί του και σας παραθέτουμε τη συνομιλία μας!

Βαγγέλη, είσαι εγνωσμένος ηθοποιός, σκηνοθέτης, δραματουργός και δάσκαλος υποκριτικής. Πότε πρωτοήλθες σε επαφή με τον χώρο της Τέχνης και δη με το θεατρικό γίγνεσθαι;

H απόφαση να ασχοληθώ επαγγελματικά με την Τέχνη ήρθε σε μεγάλη ηλικία. Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Έπρεπε να ανατρέψω την ζωή μου όπως την είχα χτίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, να θυσιάσω και να συγκρουστώ. Τίποτα δε γίνεται χωρίς βία, χωρίς την καταστροφή του παλιού. Αυτό έγινε όταν ήμουν 30, μπήκα σε μια δραματική σχολή όπου δέχτηκε να με πάρει ξέροντας πως παράλληλα δουλεύω. Τον πρώτο χρόνο δεν κοιμόμουν, πήγαινα στη δουλειά και κλεινόμουν στην τουαλέτα για να κοιμηθώ ένα τέταρτο. Από τον δεύτερο χρόνο παραιτήθηκα από τη δουλεία, ήταν κι αρχή της κρίσης κυριολεκτικά πείνασα. Η πρώτη μου σκηνοθεσία έγινε όταν ακόμα ήμουν στο δεύτερο έτος. Οι προηγούμενες σπουδές μου και η εργασιακή μου εμπειρία βέβαια αργότερα κατάλαβα πως ήταν όπλα και πως μπορεί να είχα χάσει χρόνια γιατί δε σπούδασα στα 18 ή στα 20 θέατρο, όμως έπρεπε να πορευτώ με τις δικές μου κατακτήσεις και εμπειρίες. Με ενοχλούσε πολύ αυτό – καμιά φορά ακόμα – το ότι ήμουν μεγάλος και είχα χάσει τόσα χρόνια αλλά συνεχίζω με αυτά που είμαι και με τον δικό μου τρόπο.  

Σκηνοθετείς  τη «Μάνα αυτουνού…Έλλη Ζάχου Ταχτσή», της Κικής Μαυρίδου.  Πώς αντέδρασες, τι ένιωσες, αλήθεια όταν πρωτοδιάβασες το έργο, ούτως ώστε να σε ωθήσει να συνδιαλλαγείς μαζί του;

Η αλήθεια είναι πως το έργο αυτό ήταν μια ανάθεση από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Vault Δημήτρη Καρατζιά, βέβαια από την αρχή το να ασχοληθώ με τον Κώστα Ταχτσή ήταν κάτι με γοήτευσε. Η δουλειά που έκανε η Κική Μαυρίδου ήταν πολύ καλή, έφτιαξε ένα έργο βαθιά συναισθηματικό που μιλάει κυτταρικά μέσα μας. Για τις σχέσεις με το οικογενειακό περιβάλλον, το παρελθόν του τόπου μας, τους προγόνους μας, τα παιδικά μας βιώματα. Αυτό που ένιωσα ήταν ευθύνη, απέναντι στον Κώστα Ταχτσή, για το πώς θα μεταφέρουμε στη σκηνή στιγμές της ζωής του και της σχέσης με τη μητέρα του, που τόσο καθοριστική υπήρξε, με σεβασμό, ειλικρίνεια και καθαρότητα.

Καθοδηγείς επί σκηνής τη σπουδαία Ράνια Σχίζα, η οποία γεμάτη αγάπη, πόνο, μίσος, ζήλια, αυταρχικότητα, αναβιώνει με τέχνη και μαεστρία τη ζωή της μητέρας του Κώστα Ταχτσή από την αρχή ως το τέλος. Η εμπειρία αυτή τι γεύση σου έχει αφήσει;

Η Ράνια Σχίζα είναι μια σημαντική ηθοποιός για το θέατρο μας, με βαθιά γνώση της τέχνης μας. Μόνο καλύτερος θα μπορούσα να βγω από αυτήν τη διαδικασία κι αυτό νομίζω πως συνέβη.

Το έργο βρίθει εγκιβωτισμένων αφηγήσεων τις οποίες αφηγείται η σταυρωμένη στις σκέψεις της ηρωίδα. Ποια από όλες τις ιστορίες της πρωταγωνίστριας ξεχώρισες και γιατί;

Κοιτάξτε να δείτε τι γίνεται τώρα, δεν μπορώ να δω τις ιστορίες μεμονωμένες γιατί για μένα με το που ξεκινά το έργο, μοιάζει με ένα κουβάρι, που ξετυλίγεται αργά το νήμα που ενώνει την μια ιστορία με την άλλη. Μπορώ να δω το έργο μόνο σαν μια ενιαία αφήγηση που δεν μπορεί να κομματιαστεί.

Στο έργο όλοι οι ήρωες συναντώνται ουσιαστικά στην αποτυχημένη τους προσπάθεια να επικοινωνήσουν με τους άλλους. Αναρωτιέμαι, μήπως το «είναι» μας αργοπεθαίνει μέσα στους πολυάριθμους αφυδατικούς εναγκαλισμούς του «φαίνεσθαι», του «έχειν» και εντέλει του «κατέχειν»;

Ειδικά σήμερα στην ψηφιακή εποχή η εικόνα είναι πιο σημαντική από την ουσία. Το πώς σε βλέπουν οι άλλοι έχει γίνει πιο σημαντικό από το να χτίσουμε μια προσωπικότητα και μια ζωή που θα είναι καλή για μας κι όχι για τους άλλους. Με την ιδιοκτησία και τον καπιταλισμό επίσης δεν τα πάω καλά, άρα ξέρω τι μου ανήκει πραγματικά και και τι πλασματικά έχω στην ιδιοκτησία μου σήμερα που αύριο πολύ εύκολα μπορεί να το χάσω. Δε με νοιάζουν αυτά. Προσπαθώ να κερδίσω πράγματα που από τη στιγμή που θα τα κατακτήσω δεν θα μπορεί κανένα σύστημα και κανένας άλλος να μου τα πάρει, κι αυτά είναι η γνώση, η παιδεία και τα συναισθήματα. Πόλεμος να γίνει αύριο δε θα μου τα πάρει κανείς. Και το καλό με την Τέχνη είναι ότι κι αυτή στον ίδιο δρόμο κινείται, όσο και να την πολεμήσουν κανείς δεν εμποδίσει έναν καλλιτέχνη να δημιουργήσει.

Στην ερώτηση ποιος  είναι ο σκοπός της ύπαρξης της τέχνης στη ζωή του ανθρώπου, τι θα απαντούσες;

Είναι η ανθρώπινη έκφραση, μια άλλο είδους καταγραφή της ανθρώπινης ιστορίας, η τέχνη μπορεί να είναι θεραπευτική, μπορεί να γίνει η αγκαλιά που χρειάζεται ο άνθρωπος στις δύσκολες στιγμές του, εκφράζει τη χαρά του, περιγράφει το μεγαλείο της διανοητικής ικανότητας που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος και την ίδια στιγμή μιλά για τα πάθη του, τις αυταπάτες του και τον πόνο του. Είναι ταυτόχρονα πολιτική πράξη και το αποτύπωμα που αφήνουμε πριν φύγουμε από τον κόσμο, ακόμα και στη δική μας τέχνη που γεννιέται και πεθαίνει κάθε βράδυ. Η τέχνη είναι ανάγκη και το οξυγόνο μας σε έναν κόσμο άσχημο και τοξικό. 

Τι θα συμβούλευες σε κάποιον που θα ήθελε να ακολουθήσει τον ίδιο επαγγελματικό κλάδο με εσένα;

Αυτό που είχαν πει και σ’εμένα και αποτελεί στήριγμα. Από αυτήν τη δουλειά μην περιμένεις να γίνεις γνωστός και πλούσιος. Να θυμάσαι πως αν την υπηρετείς πιστά και τίμια, η θεούλα τέχνη θα βρει τον τρόπο να σε ανταμείψει ώστε να συνεχίσεις να την υπηρετείς.

Ολοκληρώνοντας τη συνέντευξη, τι θα έλεγες ότι σου έχει διδάξει στην προσωπική σου ζωή η κυκλοτερής ενασχόλησή σου με την Τέχνη;

Ότι πρέπει καθημερινά να της λες και να της δείχνεις πόσο την αγαπάς, να κάνεις κάτι για αυτήν έστω μικρό, ελάχιστο. Να μη φοβάσαι να κάνεις λάθος, αλλά να κάνεις λάθος να σηκώνεσαι και να ξανακάνεις λάθος καλύτερα. Να μένεις ταπεινός και να μην ξεχνάς πως αυτή είναι πολύ πιο σπουδαία από σένα. Όταν νιώσεις πως ξέρεις να οδηγάς τότε είναι που θα τρακάρεις.

Ευχαριστώ πολύ τον Βαγγέλη Λάσκαρη για την πολύ ενδιαφέρουσα συνομιλία μας και του εύχομαι καλή συνέχεια στον δρόμο που έχει επιλέξει να πορευτεί!

Συνέντευξη:Ευθύμιος Ιωαννίδης

Xαίρετε, είμαι ο Ευθύμιος, είμαι φιλόλογος και συντάκτης της πολιτιστικής ιστοσελίδας Thess culture.gr. Aγαπώ πολύ τη μουσική, τις τέχνες, την ανάγνωση και το θέατρο, ενώ συνεντεύξεις μου και κριτικές μου έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στον ηλεκτρονικό τύπο. Διαχειρίζομαι παράλληλα τις σελίδες «Ορθογραφία και ορθοέπεια», «Βιβλιοφιλία και βιβλιολογία» και υπήρξα επί πολλά έτη ενεργό μέλος και συντονιστής στις λέσχες ανάγνωσης των βιβλιοθηκών του Δήμου Κορδελιού- Ευόσμου.