ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ – ΕΙΤΕ ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ ΕΙΤΕ ΦΕΓΓΕΙ ΜΕΝΕΙ ΛΕΥΚΟ ΤΟ ΓΙΑΣΕΜΙ

Τι θα λέγατε για ένα ταξίδι, πίσω στο χρόνο  στις γειτονιές της μεταπολεμικής Ελλάδας. Ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, σε µια γειτονιά της «παλιάς» Ελλάδας µε θύμησες, ιστορίες και εξομολογήσεις με βασικό άξονα τη γυναίκα.  Η γυναίκα – παιδί, η γυναίκα – κόρη. Η νοσταλγία, οι µνήµες και  η χαρά της γειτονιάς και της ξεγνοιασιάς της εκδροµής. Η γυναίκα – σύζυγος, η γυναίκα – υπόδειγμα, μέσα στις  επιταγές του γάµου και της μητρότητας. Η γυναίκα – µάνα, η γυναίκα που πονά στη δύσκολη στιγµή, σαν πραγµατική µάνα.

Εγκαταλελειμμένη η ίδια πολλές φορές στη µοίρα της, γίνεται παράδειγµα, πρότυπο και φορέας δημιουργίας. Η γυναίκα – ζωή, η γυναίκα – αγάπη…

Βρισκόμαστε σε µια εσωτερική αυλή σε µια φτωχογειτονιά της μεταπολεμικής Ελλάδας του ΄50. Κατακαλόκαιρο. Μυρωδιά θάλασσας, λεβάντας και γιασεμιού. Πολύβουη η αυλή µε τους ενοίκους των σπιτιών που την περιστοιχίζουν, από τους νέους, τις νέες, τα αγόρια και τα κορίτσια , τους άντρες και τις γυναίκες. Ένα ασβεστωμένο πεζούλι είναι το σημείο συνάντησης των γυναικών, της γειτονιάς.

Τα κύρια πρόσωπα που συµµετέχουν στο θεατρικό αυτό  έργο, η Ελένη, η Αγνή, η Κατερίνα και η Μαρία. Την ώρα που ξετυλίγουν, μέσα από τις αφηγήσεις τους, το νήμα της ζωής τους, τις αγωνίες, τα βάσανα, τους έρωτες, τις απώλειες, τα οικογενειακά τους δράματα, ταυτόχρονα ξετυλίγεται και η ιστορία της Ελλάδας. Και κάπου εκεί μεταξύ των αφηγήσεων, η θάλασσα. Η ζωογόνος θάλασσα, η γυναίκα. Μέσα από τις εκμυστηρεύσεις τους μαθαίνουμε τον αγώνα τους για επιβίωση, τους καημούς τους, τα όνειρα για µια καλύτερη ζωή. Όλη την ουσία της ανθρώπινης ζωής, όπως τη βίωσαν οι γυναίκες αυτές. Όπως τη βίωσαν και χιλιάδες άλλες γυναίκες εκείνη την εποχή σε όλη την Ελλάδα. Ίδιες µε εκείνες που ακούγαμε από τις γιαγιάδες και τις μανάδες µας όταν ήμασταν παιδιά…

Για µία πιο ολοκληρωμένη σκηνική παρουσία αλλά και την υποβλητική ατμόσφαιρα της δραματοποίησης  που θα φορτίσει το θεατρικό δρώμενο, τα δραματοποιημένα κείμενα αποδίδονται µε τη συνοδεία τραγουδιού, ζωντανά επί σκηνής, ελαφράς μουσικής και χορών της δεκαετίας του ‘50.

Το σκηνογραφικό κοµµάτι της όλης παράστασης µε τα λευκά σεντόνια, το παλιό ξύλινο τραπέζι και τις ξύλινες καρέκλες, αλλά και τα παλιά χρηστικά αντικείμενα, μιας άλλης εποχής συμπληρώνουν παράλληλα τη χρονική δράση της δραματοποίησης. Τέλος, τη μουσική επένδυση της θεατρικής παράστασης «ντύνει» χορευτικά το Χορευτικό Τμήμα παραστάσεων του Συλλόγου Φίλων των Ρετρό Δεκαετιών του ‘40 & του ’50 «Jitterbugs SKG».

Η Καλλιτεχνική & Σκηνοθετική Επιμέλεια είναι του Ηλία Καλπάκα, ενώ η δραματουργική σύνθεση είναι της Βιργινίας Πασχάλη. Οι xορογραφίες είναι των Jitterbugs Skg, ενώ η Επιμέλεια Ήχου & Φωτισμού είναι του Θανάση Ντέµκο. Παίζουν, µε σειρά εμφάνισης: Ροδούλα Αθανασίου, Νίκος Στράκας, Ευστρατία Καλογερούδη, Ελισσάβετ Χαβάτη, Γρηγόρης Ζαγόρας.

Τραγουδά, ζωντανά επί σκηνής, η Ξένια Βασιλείου. Ακούγεται η φωνή του Δημήτρη Μάρρη. Χορεύουν τα μέλη του χορευτικού τμήματος των Jitterbugs Skg.

Μέρος των εσόδων, από τις δύο παραστάσεις, θα δοθούν ως οικονομική ενίσχυση µε την μορφή αγοράς προϊόντων αναγκαίων για τη Δομή  «Ξενώνας Φιλοξενίας Γυναικών Θυμάτων Βίας & των Παιδιών τους» του Δήμου Θεσσαλονίκης.

Παραστάσεις: Τρίτη 16 Απριλίου 2024 & Δευτέρα 22 Απριλίου 2024 – Ώρα έναρξης 8 μ.μ.

Γενική είσοδος :10 ευρώ φοιτητικό / ανέργων / Αμεα / ομαδικό / άνω των 65: 8 ευρώ

Προπώληση MORE.COM και πώληση από το Βαφοπουλειο τις ημέρες των παραστάσεων.

Η διάρκεια της παράστασης είναι 75 λεπτά (χωρίς διάλλειμα).

Η θεατρική ομάδα «Λέσχη Ανάγνωση & Θεάτρου»,  του Συλλόγου Φίλων των Ρετρό Δεκαετιών του ’40 & του ’50 «Jitterbugs SKG» ανεβάζει την παράσταση σε συμπαραγωγή με την εταιρία THE DESIGN ROOM / Οργάνωση Παραγωγή και Προώθηση Πολιτιστικών Δράσεων, Εκθέσεων και Φεστιβάλ, η συµµμετοχή της οποίας συνέβαλε τα μέγιστα στην αρτιότητα της συγκεκριμένης παράστασης.

Η παράσταση  θα ανεβεί με την υποστήριξη του Δήμου Θεσσαλονίκης, τη Β Δημοτική Κοινότητα και τη Δ/νση Κοινωνικής Προστασίας και Δημόσιας Υγείας – Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής και Ισότητας Φύλων. Εντάσσεται στο πλαίσιο του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, στις 8 Μαρτίου κάθε έτους και αποτελεί ένα μικρό  φόρο τιμής στη γυναίκα σύμβολο, µε μια συρραφή δραματοποιημένων λογοτεχνικών κειμένων διαφόρων περιόδων και συγγραφέων από τη Νεοελληνική και όχι µόνο Λογοτεχνία, εν είδη αφηγήσεων γυναικών στη δεκαετία του 1950, διανθισμένα με μουσικές και χορευτικές «ανάσες» της εποχής.