TOP

ΤΙ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΜΑΛΙΑ ΤΟΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ

Το Θέατρο Αμαλία

παρουσιάζει

την

παράσταση

«Η Λαίδη Μάκβεθ του Μντσένσκ»

του

Νικολάι Λεσκώφ

σε

σκηνοθεσία

Ένκε Φεζολλάρι

Στις 8 και 9 Ιανουαρίου στις 21:00

   Η Λαίδη Μάκβεθ από το Μτσενσκ του Νικολάι Λεσκώφ είναι ένα ταξικό και βαθιά πολιτικό θρίλερ, που πραγματεύεται την ιστορία μιας νεαρής γυναίκας φυλακισμένης σε έναν άθλιο γάμο. Ένα  θέμα που συναντάμε σε μερικά από τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα και θεατρικά έργα των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα όπως τη Madame Bovary, την Anna Karenina, τη Νόρα, και την Hedda Gabler.

   Η νουβέλα του Λεσκώφ ενέπνευσε τον Σοστακόβιτς να δημιουργήσει την ομώνυμη όπερα, που έκανε πρεμιέρα στις 22 Ιανουαρίου του 1934, και να στηλιτεύσει την πατριαρχία και τους ρόλους εξουσίας, επιτρέποντας να δούμε βαθιά μέσα στα σαπρά της βάθη.

   Το έργο τοποθετείται στη Ρωσία του 19ου αιώνα, σε μια εποχή που οι γυναίκες ήταν αδύναμες και  καταπιεσμένες από την κοινωνία. Ο κύριος χαρακτήρας, η Κατερίνα Ισμαήλοβα είναι μια γυναίκα που υφίσταται την πατριαρχική εξουσία, έγκλειστη σε ένα επαρχιακό περιβάλλον, παντρεμένη με έναν πλούσιο άντρα μεγαλύτερο της. Είναι νέα, όμορφη, αλλά καταδικασμένη να ζήσει μία μονότονη και άχαρη ζωή όπως οι περισσότερες γυναίκες εκείνης της εποχής στη ρωσική επαρχία, ανάμεσα σε άξεστους και αδιάφορους για αυτές άνδρες. Σε αυτό το είδος ανήκει και ο σύζυγός της. Ωστόσο, η μοίρα της Ισμαήλοβα αλλάζει όταν συναντά το νέο, όμορφο αγρότη της περιουσίας τους, Σεργκέι, που τη διδάσκει τι είναι  να νιώθεις «ζωντανός» και να κάνεις αυτό που ποθείς. Ο Σεργκέι θα κάνει τα πάντα να ανέλθει κοινωνικά, και εμπνέει τόσο τυφλό πάθος στην Κάτια Ισμαήλοβα που οι δυο τους θα οδηγηθούν στο έγκλημα.

Σκηνοθετικό Σημείωμα

   Η μοναξιά, το αμπάρι των επιθυμιών, η αγκαλιά, η πλήξη της ανθρώπινης ύπαρξης, επαρχία, στέππα και σημύδες, εκεί όπου η γυναίκα είναι ένα αντικείμενο , ιδιοκτησία τους αντρός της, μια αόρατη σύζυγος που γίνεται ορατή μόνο απο έναν κατώτερο, μια γυναίκα που στα μάτια του φαντάζει ισότιμο μέλος μιας κοινωνίας… ο έρωτας που κατακλύζει και δαμάζει, ο έρωτας δυο διαφορετικών ανθρώπων, η δίψα για ισότητα και χώρο, η πείνα για σώματα και τίτλους, το αχόρταγο πάθος που μετατρέπεται σε μαχαίρι, που οδηγεί το χέρι στο φόνο για αυτοπροστασία,  για επιβίωση και τελικά για ύπαρξη.. η Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ δεν είναι μόνο η ιστορία μιας γυναίκας που συνάπτει σχέση με τον εργάτη Σεργκέι και οδηγείται σε φόνους προκειμένου να ζήσει ελεύθερη, αλλά είναι η καταπίεση της ταξικής πάλης, η σαθρότητα των ρόλων στην πατριαρχική κοινωνία, είναι η επανάσταση που πνίγεται στο αίμα, είναι το τυφλό μίσος που καταλαμβάνει τους πεινασμένους ανθρώπους όταν στερούνται την αγάπη και κατανόηση ,είναι η ιστορία μιας γυναίκας που αναζητά την ταυτότητα της, που θυσιάζεται, που αγωνίζεται για να βρεί την προσωπική της ευτυχία, είναι η οδύσσεια του ανθρώπου προς την καταστροφή όταν του έχουν στερήσει την ατομική του ακέραιη υπόσταση ,που μόνο μέσα απο τον έρωτα καθίσταται ολοκληρωμένος και που θα συντριβεί στο τέλος, χαμένη μόνη σε μια κοιλάδα δακρύων.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Ένκε Φεζολλάρι

Διασκευή: Μαρία Σκαφτούρα

Σύμβουλος δραματουργίας: Κάτια Σωτηρίου

Πρωτότυπη μουσική: Γιώτα Κοτσέτα- Αλέξης  Αλεβιζάκης

Σκηνικός χώρος- κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης

Φώτα: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Άντα Γιαννουκάκη

Φωτογραφίες: Ελπίδα Μουμουλίδου

-Το ομώνυμο τραγούδι της παράστασης ερμηνεύει η Σοφία Παπάζογλου

-Η διασκευή στηρίχτηκε στο βιβλίο του Νικολάϊ Λέσκοφ με τίτλο «Η λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ροές σε μετάφραση Άννας Ραδίτσα

Παίζουν: Μαρία Σκαφτούρα, Άγγελος Ανδριόπουλος, Γιάννης Παπαϊωάννου, Μαρία Σωτηριάδου,  Άντα Γιαννουκάκη, Βασίλης Τσιάκας, Αγάπη Παπαθανασιάδου

*Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ

*ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ

INFO!

Η Λαίδη Μάκβεθ του Μντσένσκ


ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΘΕΑΜΑΤΩΝ:

ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:

8 και 9 Ιανουαρίου στις 21:00

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 80′ (χωρίς διάλειμμα)

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:

Γενική είσοδος: 13 ευρώ

Φοιτητές / ΑμΕΑ / Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ): 10 ευρώ


Πληροφορίες-κρατήσεις: 2310842509

Προπώληση: Ταμείο Θεάτρου Αμαλία (Καθημερινά 10.30-14.30 & 17.30-21.30), ticketplus.gr

ΑΕΡΑΣ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΙΔΗ

με την ΝΑΤΑΛΙΑ ΤΣΑΛΙΚΗ και την ΟΛΙΑ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ

σκηνοθεσία: ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΟΥΝΙΑΣ

στο Θέατρο AMAΛΙΑ

από 16 Ιανουαρίου

Το Γενάρη θα φυσήξει δυνατός «Αέρας» στο θέατρο Αμαλία. Η Ναταλία Τσαλίκη και η Όλια Λαζαρίδου συναντιούνται για πρώτη φορά στην σκηνή σε ένα νεοελληνικό έργο με πολλά μποφόρ.

                                                      ΤΟ TRAILER ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:  

                                                 ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

https://drive.google.com/open?id=150bK8jecl2BGek25h6kH_aC66P7uNDst

Μια «αέρινη» κωμωδία του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη για την πολυπλοκότητα των σχέσεων, το μίσος και την αγάπη, το ψέμα και την αλήθεια, που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Μανώλη Δούνια, από 16 Ιανουαρίου στο Θέατρο Αμαλία.

Σ’ ένα σπίτι μπροστά στη θάλασσα συναντιούνται μετά από χρόνια δύο αδερφές, η Έντα και η Νόρα, με αφορμή έναν αιφνίδιο θάνατο και μια αναπάντεχη κληρονομιά. Κι ενώ όλα δείχνουν πως πολλά είναι αυτά που τις χωρίζουν, ο αέρας τρυπώνει κάθε τόσο απ’ τα παράθυρα κουβαλώντας λέξεις κι αναμνήσεις, φέρνοντας φαντάσματα του παρελθόντος μα και μελωδίες μακρινές, αλλά οικείες, πλημμυρίζοντάς τες τελικά με τη ζωή τους όλη.  Κι όσο κι αν δε θέλουν, θα αναγκασθούν να παραδεχτούν πόσο ίδιες είναι, πως θα μπορούσαν ακόμη να είναι κι ένα πρόσωπο, πως η Νόρα είναι  η Έντα, κι η Ναταλία είναι η Όλια,

«Κι εγώ είμ’ εσύ                                     

Κι εσύ είσαι εγώ»

Στον «Αέρα» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, οι δύο ηρωίδες, μεταπλάθονται σε αερικά που αλλάζουν συνεχώς μορφές. Γίνονται αληθινά παράλογες και τραγικά  αστείες. Εκεί που πας να τις πιάσεις, σου ξεγλιστρούν… Κι εκεί που πας να γελάσεις, σε συγκινούν. Η Έντα και η Νόρα συναντιούνται σ’ ένα σκηνικό που θυμίζει σκακιέρα όπου οι παρτίδες ολοκληρώνονται και ξαναρχίζουν. Και πότε παίρνει η μία τη ρεβάνς και πότε η άλλη. Και παρασύρεσαι χωρίς να καταλαβαίνεις πού αρχίζει και πού τελειώνει το παιχνίδι. Πού αρχίζει η πραγματικότητα και πού τελειώνει η φαντασία.

Δύο αξιαγάπητες ηρωίδες φτιαγμένες από Αέρα…

Πρωταγωνιστούν
   Ναταλία Τσαλίκη, Όλια Λαζαρίδου

Κείμενο
Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης

Σκηνοθεσία
Μανώλης Δούνιας

Σκηνικά-Κοστούμια
Άγγελος Μέντης

Φωτισμοί
Νίκος Βλασόπουλος

Φωτογραφίες
Μαριλένα Σταφυλίδου

Βοηθός Σκηνοθέτη

Κατερίνα Αγγελίτσα

Το τραγούδι της παράστασης έγραψε ο Φοίβος Δεληβοριάς

Παραγωγή ΘΕΑΣΙΣ – ΔΡΑΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΕΠΕ

Πληροφορίες: 16-19 & 23-26 Ιανουαρίου, Ώρα 21.00

Τιμές: 16 ευρώ γενική είσοδος, 12 (μειωμένο φοιτητικό, ανέργων)

Προπώληση: Ταμείο Θεάτρου Αμαλία, Καθημερινά 10.30-14.30 & 17.30-21.30, ticketplus.gr

Πληροφορίες-Κρατήσεις: 2310842509

 «Το Κιβώτιο»

του Άρη Αλεξάνδρου

Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ  ΓΙΑ ΠΕΜΠΤΗ ΧΡΟΝΙΑ

20 και 21 Ιανουαρίου στις 21.00

Η προπώληση ξεκίνησε:

https://www.ticketplus.gr/event/133/tokivotio

«Το Κιβώτιο», το εμβληματικό μυθιστόρημα του Άρη Αλεξάνδρου, παρουσιάζεται σε μορφή θεατρικού μονολόγου, για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά στο Θέατρο Αμαλία, σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή και Κλεοπάτρας Τολόγκου.  

Ο Φώτης Μακρής, που υποδύεται τον κεντρικό ρόλο,εκτός από το Studio Μαυρομιχάλη, στα 4 χρόνια επιτυχίας της παράστασης ταξίδεψε με το «Το Κιβώτιο» σε 28 πόλεις σε όλη την Ελλάδα καθώς και στη Πάφο της Κύπρου (στα πλαίσια της πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης 2017).

Το έργο

Στα τέλη του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, μια ομάδα ανταρτών αναλαμβάνει μετά από σχετική εντολή του Γενικού Αρχηγείου να μεταφέρει, περνώντας μέσα από εχθρικό έδαφος, ένα κιβώτιο αγνώστου περιεχομένου, με παραλήπτες τη διοίκηση μιας ανταρτοκρατούμενης πόλης. Στη διάρκεια της αποστολής η ομάδα αρχίζει να χάνει τα μέλη της σταδιακά μέχρι που τελικά σώζεται ένας μόνο αντάρτης, ο οποίος τελικά κατορθώνει να παραδώσει το κιβώτιο. Όταν όμως φτάνει στον προορισμό του, διαπιστώνεται πως είναι άδειο και ο αντάρτης φυλακίζεται από τους άλλους συντρόφους του ως δολιοφθορέας. Σε μια συγκλονιστική προσπάθεια να αποδείξει την αθωότητά του, ο ήρωας αρχίζει να συντάσσει αναφορές στον ανακριτή, όπου δεν διστάζει να εξηγεί και να ερμηνεύει, το νόημα της παράδοξης αποστολής τους. Ο συντάκτης των αναφορών δεν γνωρίζει τίποτα για την ταυτότητα του ανακριτή ούτε για τους δεσμώτες του, ούτε αν ο ανακριτής διαβάζει τα όσα του γράφει.

Ο Φώτης Μακρής ερμηνεύει, σε έναν συγκλονιστικό μονόλογο, τον ταραγμένο αυτόν ήρωα που σταδιακά αμφισβητεί κάθε είδους πεποίθηση. Το Κιβώτιο, είναι το μοναδικό μυθιστόρημα του Άρη Αλεξάνδρου και έχει χαρακτηριστεί ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της Νεοελληνικής λογοτεχνίας. Το έργο ερμηνεύθηκε από αλληγορία για τον εμφύλιο και ως καταγγελία ενάντια σε κάθε είδους εξουσία, αλλά και ως ένα σχόλιο στον δυτικό πολιτισμό.

Σειρά συζητήσεων

Από την αρχή των παραστάσεων (25 Νοεμβρίου 2015), το «Κιβώτιο» πλαισιώθηκε από μία σειρά συζητήσεων με το κοινό, μετά το τέλος της κάθε παράστασης. Στις συζητήσεις  αυτές προσκλήθηκαν σημαντικά πρόσωπα  από διαφορετικούς χώρους της δημόσιας ζωής, που προσέγγισαν με τον δικό τους τρόπο το έργο του Αλεξάνδρου και τα ζητήματα που προκύπτουν από αυτό, αναδεικνύοντας τις προεκτάσεις του μέχρι σήμερα. Το κοινό αγκάλιασε με πρωτοφανές ενδιαφέρον τόσο την παράσταση όσο και τις συζητήσεις και είχε την ευκαιρία να ανταλλάξει απόψεις, να εκφράσει απορίες, να συμμετέχει σε γόνιμο διάλογο.

Οι συζητήσεις θα συνεχιστούν και την πέμπτη χρονιά των παραστάσεων στο Θέατρο Αμαλία.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ :

Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία : Φώτης Μακρής, Κλεοπάτρα Τολόγκου

Σκηνογραφία : Διονύσης Μανουσάκης

Μουσική : Γιώργος Νινιός

Παίζει ο Φώτης Μακρής

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ :                                                                                            

Δευτέρα 20 και Τρίτη 21 Ιανουαρίου, στις 21.00

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ :

Κανονικό : 13 ευρώ

Φοιτητικό, άνω των 65 ετών, Άνεργοι : 10 ευρώ

Η προπώληση ξεκίνησε:

https://www.ticketplus.gr/event/133/tokivotio

ΔΙΑΡΚΕΙΑ : 75 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

«Ο ΚΑΤΩ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ»

Μηνάς Βιντιάδης

Σκηνοθεσία | ΒΑΝΑ ΠΕΦΑΝΗ

Εσείς τι θα κάνατε αν είσαστε ένας πρώην επιτυχημένος χρηματιστής λίγο πριν την απόλυτη οικονομική κατάρρευση και σας είχαν απομείνει μόλις…  50.000 ευρώ; Σίγουρα, όχι αυτό που έκανε ο επιχειρηματίας της ιστορίας μας, να «προσλάβει» έναν άστεγο-  πλανόδιο βιβλιοπώλη-  για να τον σκοτώσει  προκειμένου να γλιτώσει τον εξευτελισμό …

Το έργο του Μηνά Βιντιάδη «ΚΑΤΩ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ », που ανέβηκε τον Οκτώβριο του ’15 με επιτυχία στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, τον Ιανουάριο, στο Θέατρο «ΑΜΑΛΙΑ», τη Δευτέρα 27 και Τρίτη 28, με σκηνοθέτη τη Βάνα Πεφάνη.

Πρωταγωνιστούν :  ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΚΟΥΡΗΣ και ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΑΠΟΥΝΤΖΗΣ

Στην Ελλάδα του σήμερα, χρηματιστής και άστεγος διαπραγματεύονται μια «συνεργασία» που ισορροπεί εφιαλτικά  ανάμεσα στην ιδεολογία και τη δικαιολογία, τη φτώχεια και την ηθική εξαθλίωση, την ευκαιρία και την καταστροφή, τη δολοφονία και τη σωτηρία. Σε έναν κόσμο που κυβερνούν οι τράπεζες και οι οίκοι αξιολογήσεων,  οι ήρωες έχουν, κυρίως, ν’ αντιμετωπίσουν τους προσωπικούς τους δαίμονες.

Δυνατός σε αυτή τη μάχη δεν είναι, πια, αυτός που έχει τα χρήματα. Είναι αυτός που έχει το μαχαίρι. Το παιχνίδι σκληραίνει. Οι αλήθειες πονάνε όσο βγαίνουν στο φως…

Κι όπως λέει και ο συγγραφέας, «σ’ ένα καλά κρυμμένο μικρό χωριό κάτω από την Ακρόπολη ζούμε όλοι»…

Διάρκεια: 80′
Συγγραφέας: Μηνάς Βιντιάδης
Σκηνοθέτης: Βάνα Πεφάνη
Σκηνογραφία: Γιώργος Λυντζέρης
Κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης
Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Μουσική: Orestis
Μουσική σύνθεση: Orestis
Ερμηνεύουν: Λεωνίδας Κακούρης, Χρήστος Σαπουντζής

Πληροφορίες

Παραστάσεις: Δευτέρα 27 και Τρίτη 28 Ιανουαρίου, Ώρα 21.00

Εισιτήρια: Γενική είσοδος 15,00 ευρώ, Μειωμένη τιμή 13,00 ευρώ

Προπώληση: Ταμείο Θεάτρου Αμαλία, ticketplus.gr

Πληροφορίες – Κρατήσεις: 2310842509

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΒΥΣΣΙΝΟΚΗΠΟ

Ένας δραματικός μονόλογος από τον Βασίλη Μυριανθόπουλο

Θέατρο Αμαλία

ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Πέμπτη 30 Ιανουαρίου

Στους ρόλους της Άννας, της Ανθής και της Λιουμπόβ η Γωγώ Μπρέμπου.

Μια συνάντηση επί σκηνής όλων των γυναικών που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους.

Τι ενώνει την Ανθή με την Λιουμπόβ;  

Μετά τον βυσσινόκηπο, η Ανθή Χαλκίδη και η Λιουμπόβ Αντρέϊεβνα έφυγαν.

Η Ανθή με τα παιδιά της και η Λιουμπόβ με τα μπαούλα της.

Μια καθημερινή γυναίκα και μία εμβληματική ηρωίδα στους παράλληλους δρόμους τους, μετά τον βυσσινόκηπο που έχασαν.

Πώς διαχειρίζεται μια μάνα την απώλεια των παιδιών της;

Πώς διαχειρίζεται μια γυναίκα την απώλεια του έρωτα της;

Η Ανθή συναντά την Λιουμπόβ στο ταξίδι της, μετά τον βυσσινόκηπο.

Μία ηθοποιός, η Άννα (Γωγώ Μπρέμπου), που ερμηνεύει την Λιουμπόβ Αντρέϊεβνα του “Βυσσινόκηπου”, ένα βράδυ μετά από παράστασή της, συνδέει την ιστορία της ηρωίδας με μιας πραγματικής γυναίκας, της Ανθής, που και εκείνη ξεριζώθηκε από τον  “βυσσινόκηπό” της, κάποια ιστορική στιγμή.   

Μιλώντας για τη φρίκη των πολέμων, τη σημασία του να αποκτά κάποιος ρίζες, τη θέληση για επιβίωση και τη δύναμη της αγάπης, οι γυναίκες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους, φαίνεται να είναι πρωταγωνίστριες σε αυτόν το μονόλογο.

Σε ένα σύγχρονο και ταυτόχρονα επιβλητικό εικαστικό περιβάλλον  οι δραματικές ιστορίες των δύο γυναικών, ακολουθούν τις πορείες τους που αρκετές φορές φαίνεται να συγκλίνουν κάτω από τα ίδια μουσικά ακούσματα .

Η Λιουμπόβ και η Ανθή, αποκτούν λόγο και προβάλλονται πάνω σε σώματα και, για 70 λεπτά, μοιράζονται μαζί μας τα συναισθήματα τους, για την Ρωσία που άφησαν πίσω τους.

Ο Βασίλης Μυριανθόπουλος μετά τις μεγάλες του επιτυχίες επιστρέφει στη θεατρική σκηνή τελείως διαφορετικός απ΄ότι τον γνωρίσαμε έως σήμερα.

Συντελεστές:

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Βασίλης Μυριανθόπουλος

Σκηνικά – Κοστούμια: Kenny McLelan

Φωτισμοί – Video: Αργύρης Θέος

Μουσική: Κωνσταντίνος Κωτούλας

Βοηθός Σκηνοθέτη: Αναστασία Λαντζουράκη

Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης

΄Ηχος: Ορέστης Καμπερίδης

Μακιγιάζ: Βαγγέλης Θώδος

Hair Styling: Γιώργος Δουδέσης

Ερμηνεύει η ηθοποιός Γωγώ Μπρέμπου

Παραγωγή: Φιλοθέατον

Διάρκεια: 70 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων :

Γενική είσοδος: 13€

Φοιτητικό, Ανέργων, ΑμΕΑ, Άνω των 65: 10€

Προπώληση: Ταμείο Θεάτρου Αμαλία, ticketplus.gr 

Πληροφορίες-Κρατήσεις: 2310842509

Hugo Claus

Ζιλ και η Νύχτα

 Σκηνοθεσία – Ερμηνεία: Νίκος Χατζηπαπάς

Παρασκευή 31 Ιανουαρίου,

Σάββατο 1 & Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2020 στις 21:00

στο Θέατρο ΑΜΑΛΙΑ (Θεσσαλονίκη)

«Πριν μπορέσεις να δεις το φως, πρέπει να αντιμετωπίσεις το σκοτάδι»

Ο «Ζιλ και η νύχτα», το εμβληματικό έργο του Hugo Claus, που απέσπασε το χειροκρότημα κοινού και κριτικών και χαρακτηρίστηκε ως “απόλυτος υποκριτικός άθλος”, σε σκηνοθεσία – ερμηνεία: Νίκου Χατζηπαπά, μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεών του στην Αθήνα, έρχεται στο Θέατρο ΑΜΑΛΙΑ στη Θεσσαλονίκη για τρεις μόνο παραστάσεις την Παρασκευή 31 Ιανουαρίου,

το Σάββατο 1 & την Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2020 στις 21:00.

Νάντη, 1440. Ο Ζιλ ντε Ραι απολογείται στο δικαστήριο της Ιεράς Εξέτασης για τα ειδεχθή εγκλήματά του  και καταδικάζεται με απαγχονισμό και πυρά. Ο επιφανής Στρατάρχης της Γαλλίας και συμπολεμιστής της Ιωάννας της Λωραίνης κατηγορείται για σοδομισμό, ανθρωποκτονία και μαύρη μαγεία. Η δημόσια εξομολόγησή του για το ταξίδι του στη σκοτεινή πλευρά συγκλονίζει μέχρι και σήμερα ως ένα ανελέητο κατηγορώ, που τον οδηγεί στην έσχατη ταπείνωση και τον βίαιο εκμηδενισμό.

“Εγώ που ήθελα να γίνω τα πάντα υπεράνθρωπος, είμαι ένας υπάνθρωπος, ένας απάνθρωπος άνθρωπος. Τίποτα”

Ο αββάς Bossard, βιογράφος του  Ζιλ ντε Ραι γράφει για τη δίκη: «προς όλα ήταν το αντίθετο από τη δίκη της Ζαν Ντ’ Αρκ… και οι δύο αποτελούν τις σημαντικότερες δικαστικές υποθέσεις, όχι μόνο του Μεσαίωνα, αλλά και των νεότερων χρόνων».

Ο Φλαμανδός συγγραφέας Hugo Claus καταπιάστηκε με το θέμα της δίκης του Ζιλ ντε Ραι, μέσω των πρακτικών της, που έχουν σωθεί στο ακέραιο και έχουν μεταφερθεί από τα λατινικά στα γαλλικά από τον Pierre Klossowski.

Όπως επισημαίνει και η μεταφράστρια του έργου «Ο Ζιλ και η Νύχτα», Μαρία Ευσταθιάδη, ο Claus «δεν έπαψε ποτέ να προκαλεί, να ασκεί από πολύ νωρίς κριτική στην καθολική εκκλησία και να κατακρίνει τον ψευδή λόγο  της εξουσίας στην πατρίδα του». Το έργο του χαρακτηρίζεται από ρεαλισμό, ωμότητα, σατιρικά στοιχεία,  αναπάντεχες καταστάσεις, τρέλα, σεξουαλικές παρεκτροπές και μία βαθιά γνώση της ανθρώπινης πολυπλοκότητας.

Ο θεαματικός θάνατος ενός εκ των μεγαλύτερων serial killers όλων των εποχών

Από την πρώτη στιγμή της σύλληψής του έως και  το θάνατό του, ο Ζιλ ντε Ραι θα γινόταν ένα θέαμα για τον όχλο. Στην αρχή όλοι του φέρθηκαν με σεβασμό λόγω της θέσης του, παραχωρώντας του μία κάμαρα ψηλά στον πύργο και δεν τον έκλεισαν σε κάποιο μπουντρούμι.  Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους του Ζιλ ήταν  ο αφορισμός. Για να γλιτώσει από την πιο ταπεινωτική ποινή της εποχής του, μεταξύ της παράνοιας που  διακατείχε την απολογία του, αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν να μετατρέψει την καταστροφή του σε ένα φαντασμαγορικό πυροτέχνημα. Οδυρόμενος εγκατέλειψε την αλαζονική και υβριστική στάση, που είχε στην αρχή της δίκης του και  ζήτησε τη συγχώρεση, ομολογώντας τα εγκλήματά του.

Οι ομολογίες που έκριναν την τύχη του Ζιλ ντε Ραι ξεκίνησαν στις 21 Οκτωβρίου 1440, την ημέρα που οι δικαστές αποφάσισαν να τον υποβάλουν σε βασανιστήρια. Ζητώντας χρόνο για να σκεφτεί κατάφερε να αποφύγει τα βασανιστήρια και να τον ανακρίνει ο πρόεδρος του πολιτικού δικαστηρίου παρουσία του επισκόπου ντε Σαιν- Μπριέκ και όχι οι εκκλησιαστικοί δικαστές.  Μία ημέρα μετά ο Ζιλ ντε Ραι αποκάλυψε όλα τα εγκλήματά με κάθε λεπτομέρεια στους εκκλησιαστικούς δικαστές, καταδεικνύοντας  τους συνενόχους του.

Το πιο συγκλονιστικό στο θάνατο του Ζιλ ντε Ραι ήταν το ότι κατάφερε να προκαλέσει τον οίκτο του ακροατηρίου του. Ο Ζιλ ντε Ραι ονειρεύτηκε ένα ταξίδι δίχως τέλος που θα τον έσωζε. Αρκέστηκε όμως στην πρόθεση. Ακόμα και κατά τις τελευταίες ελεύθερες μέρες του συνέχιζε να αποκεφαλίζει παιδιά.

Απόσπασμα από το σημείωμα του σκηνοθέτη:

“Για να ανέβεις στον Παράδεισο πρέπει να πάρεις φόρα από την Κόλαση” Νίκος Καζαντζάκης

…Ο Ζιλ ντε Ραι έγκλειστος σε ένα κόσμο στο μεταίχμιο της αγιότητας και του πιο σκοτεινού και ειδεχθούς εγκλήματος, με μόνη διέξοδο τον πιο ταπεινωτικό και φρικτό θάνατο. Η ειλικρινής μεταμέλεια του Ζιλ ντε Ραι τον απαλλάσσει από τον αφορισμό που τον έτρεμε, αλλά τον οδηγεί στη θεαματική και λυτρωτική διαφυγή στο θάνατο με πυρά και αγχόνη. Τα αποτρόπαια, εκλεπτυσμένα και ειδεχθή εγκλήματα του Ζιλ ντε Ραι τον κατατάσσουν σ’ ένα εκ των πλέον σκοτεινών και αποτρόπαιων κατά συρροή δολοφόνων όλων των εποχών.

Το έργο «Ζιλ και η νύχτα» έχει πολλαπλό ενδιαφέρον. Δικαστικό, θρησκευτικό, κυρίως ψυχογραφικό. Όλοι οι μελετητές του φαινομένου Ζιλ ντε Ραι αναρωτιούνται πώς ένας άνθρωπος σαν τον Ζιλ Ντε Ραι, από αυτό που ήταν, ένας θεοσεβούμενος, πιστός στο Χριστό και στην Ιωάννα, ένθερμος πατριώτης, που πολέμησε για την απελευθέρωση της Γαλλίας και έγινε Στρατάρχης, έφτασε στο αντίθετο απώτατο άκρο. Η ψυχογραφική ή και ψυχιατρική παράμετρος είναι από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του έργου που μεταφράζονται και ως θεατρικό και ερμηνευτικό ενδιαφέρον. Το έργο “Ζιλ και η Νύχτα» είναι σύγχρονο και το θέμα του διαχρονικό: η αιώνια πάλη του καλού και του κακού των δημιουργικών και καταστροφικών δυνάμεων της ανθρώπινης νόησης.

Πρόκειται για ένα πολύ σκληρό και ακραία τολμηρό έργο, στοιχείο που χαρακτηρίζει εξάλλου το συνολικό έργο του Ούγκο Κλάους, που δεν στερείται ωστόσο το χιούμορ, τις απροσδόκητες διακυμάνσεις και ακραίες μεταπτώσεις. Η πολιτική, κοινωνική πλευρά  βρίσκεται στον πυρήνα του κειμένου. Ο ολοκληρωτισμός, η βία, ο πόλεμος και η θυσία της πιο αγνής και παιδικής αθώας ύπαρξης, στον βωμό του χρήματος και της κατάχρησης εξουσίας αποτελούν δομικό συστατικό στοιχείο του έργου.

Η Ταυτότητα της Παράστασης:

Ζιλ και η νύχτα

Θεατρικός μονόλογος

Κατάλληλο άνω των 18

Συντελεστές:

Συγγραφέας: Hugo Claus

Μετάφραση: Μαρία Ευσταθιάδη

Σκηνοθεσία- Ερμηνεία: Νίκος Χατζηπαπάς

Συμμετοχή: Πάνος Λαμπρίδης

Γλυπτό: Κωστής Παπαδόπουλος

Μουσική επιμέλεια: Ελίζα Χατζηπαπά

Βοηθός Σκηνοθέτη: Νέλη Αλκάδη

Φωτογραφίες παράστασης: Ράνια Παπαδοπούλου

Εκτέλεση Κοστουμιών: Λίτσα Κυρίτση

Δημόσιες Σχέσεις: Ράνια Παπαδοπούλου

Παραγωγή: Labillusions – Helix Theatre

Πληροφορίες:

Παραστάσεις:

Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2020,

Σάββατο 1 & Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2020 στις 21:00.

Τιμές εισιτηρίων:

13 ευρώ  (κανονικό), 10 ευρώ (μειωμένο)

Προπώληση: ticketplus.gr καιστο ταμείο του θεάτρου: 231 084 2509

Έγραψαν για την παράσταση:

«…Η σκηνοθεσία του Χατζηπαπά συλλαμβάνει την πολυπρισματικότητα του έργου και το αναδεικνύει σε όλα τα επίπεδα, το ψυχαναλυτικό το υπαρξιακό και, πάνω από όλα το πολιτικό που δεσπόζει. Ο Χατζηπαπάς ως ηθοποιός είναι έξοχος, δίνει τραγικά το ρόλο από τα μύχια, φωτίζοντας τον ώς την απεγνωσμένη κραυγή του ανθρώπου, πιασμένου στην παγίδα που έστησε ο ίδιος για να πιάσει με τη λογική του το άλογο, με τη σκέψη του το άσκεπτο, με τη νόηση το αδιανόητο…», Λέανδρος Πολενάκης, κριτικός θεάτρου, Εφημερίδα «Η Αυγή»

«Μία ερμηνεία για βραβείο (κι όχι μόνον ελληνικό): Νίκος Χατζηπαπάς στο ρόλο του Ζιλ ντε Ραι…  Ο απόλυτος υποκριτικός άθλος. Μία ερμηνεία για διεθνή βραβεία. Πιστεύω ότι αν παίξει σε αλλόγλωσσο κοινό θα γίνει απόλυτα κατανοητός!!!…», Κωνσταντίνος Μπούρας, ποιητής θεατρολόγος

“…Ο Νίκος Χατζηπαπάς μας επιτρέπει με ένα δίωρο ρεσιτάλ ερμηνείας μία πολυεπίπεδη ανάγνωση του ήρωα: βλέπουμε την αμφιταλάντευση ενός ήρωα των πεδίων των μαχών ανάμεσα στην αλαζονεία, την αυτοταπείνωση και την αυτοκαταστροφή, τα πολιτικά και κοινωνικά αδιέξοδα στο ασφυκτικό περιβάλλον της παντοδύναμης Ιεράς Εξέτασης, τις ενοχές που σαν χιονοστιβάδα οδηγούν τον Ζιλ ντε Ραι στην ομολογία εγκλημάτων που ίσως και να μην διέπραξε…”, Χρίστος Καλουντζόγλου, Περιοδικό Πρακτορείο

«…Ο Νίκος Χατζηπαπάς που σκηνοθετεί και υποδύεται το ρόλο του Ζιλ, προσέγγισε με ανατριχιαστική ωμότητα τον ήρωα και άγγιξε με την ερμηνεία του όλες τις πτυχές της προσωπικότητάς του. Ξετύλιξε περίτεχνα τις αλήθειες, ακόμα και τις πιο μύχιες σκέψεις του. Η μουσική και δη η εκκλησιαστική μουσική διά στόματος Πάνου Λαμπρίδη, έντυσε υπέροχα το έργο είτε κατευνάζοντας είτε συμπληρώνοντας τις εξάρσεις του ήρωα…»,Στέλλα Κοκκινέλη, noisy.gr

«… Ο Νίκος Χατζηπαπάς ως Ζιλ, ενσαρκώνει με υπεράνθρωπη προσπάθεια πάνω στο σανίδι, σε ένα μονόλογο δυόμιση ωρών, την απελπισία και το συντριπτικό αίσθημα αδικίας που κατέλαβε τον ήρωα τις κρίσιμες εκείνες ώρες. Άλλοτε λιτός, εσωστρεφής, όμως στιγμές οδηγούμενος σε στιγμές ακραίας θλίψης, σχεδόν αυτομαστιγώμενος, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο απολογείν και στο κατηγορώ των ίδιων του των κατηγόρων…», Μάνος Δασκαλογιάννης, tetragwno.gr

“…Ο ηθοποιός επιχειρεί έναν υποκριτικό άθλο. Ένα απίστευτο εγχείρημα που αφήνει το θεατή ανήμπορο να αντιδράσει. Σε συνεπαίρνει απόλυτα. Ο Νίκος Χατζηπαπάς δεν υποκρίνεται, μετουσιώνεται σε Ζιλ ντε Ρε και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που σπάνια έχουμε τη χαρά να βιώσουμε. Πρόκειται για μια θεατρική εμπειρία που όσοι τη βίωσαν δε θα την ξεχάσουν εύκολα…” Νατάσα Κωνσταντινίδη, texnes – plus

…Επωμιζόμενος τον άκρως απαιτητικό, μοναδικό ρόλο καθώς και τη σκηνοθεσία, με τη μαεστρία και την τόλμη της εμπειρίας του, με την εμβριθή γνώση και κατανόηση του υλικού του, ο Νίκος Χατζηπαπάς ανατέμνει με χειρουργική λεπτότητα και ακρίβεια τον εξαίσια “ιδιότροπο” λόγο του Κλάους, χαρίζοντάς μας μια ερμηνεία σχεδόν εξωπραγματική, που κατορθώνει το σχεδόν ακατόρθωτο: για δυόμιση ολόκληρες ώρες, το κοινό παρακολουθεί καθηλωμένο, ασάλευτο στις θέσεις του. Ανάσα δεν ακούγεται. Ο χρόνος τρέχει σαν το νερό, με τα πέντε λεπτά του διαλείμματος να είναι εκείνα που φαντάζουν ατέλειωτα, ώσπου να επιστρέψουμε στην ποιητικά βίαιη μαγεία της παράστασης. Με απόλυτο έλεγχο της δυναμικής της, η υπέροχη φωνή του Νίκου Χατζηπαπά πλημμυρίζει την αίθουσα, σωματοποιώντας με την εκφραστική της ευελιξία και ζεστασιά το χειμαρρώδες αυτό παραλήρημα, το οποίο έχει θαυμάσια αποδοθεί στα Ελληνικά από τη Μαρία Ευσταθιάδη…” Μάριον Χωρεάνθη,  Fractalart.gr

“…Όχι αδίκως, ερμηνευτικός άθλος, χαρακτηρίστηκε η ερμηνεία του Νίκου Χατζηπαπά, ο οποίος, για 2,5 ώρες, δίνει μαθήματα υποκριτικής. Σε μια παράσταση εξόχως δύσκολη και απαιτητική. Με ένα κείμενο ρεαλιστικά σκληρό, συγκλονιστικό, καθηλωτικό…”  Έλενα Χατζοπούλου, Sinwebradio.com

Links παράστασης:

Η σελίδα της παράστασης στο facebook: https://www.facebook.com/zilkaiinychta/

Θέατρο Αμαλία

Διεύθυνση: Αμαλίας 71, Θεσσαλονίκη 546 40

Τηλέφωνο: 231 084 2509

«Ματωμένο Γαλάζιο»

 Παράσταση

Το “Ματωμένο Γαλάζιο” είναι μία πρωτότυπη μουσική και οπτική παράσταση που αφηγείται την επιστροφή ενός Έλληνα δημοσιογράφου στην πατρίδα μετά από μία μακρόχρονη διαμονή στο εξωτερικό. Η επιστροφή του τον φέρνει αντιμέτωπο με 3 θανάτους: τον θάνατο των προσδοκιών, τον θάνατο του έρωτα και τον θάνατο ενός αγαπημένου του προσώπου.

Η αφήγηση γίνεται μέσα από τραγούδια, μονολόγους και πρόζες καθώς οι μουσικοί έχουν ρόλους ενώ για τη δημιουργία του σκηνικού υποβάθρου χρησιμοποιείται η τεχνοτροπία της τρισδιάστατης και δισδιάστατης προβολής βίντεο (3D 2D video mapping/projection).

Η διαφοροποίησή της παράστασης σε σχέση με άλλες video-projection εγκαταστάσεις έγκειται πρωτίστως στο ότι δεν πρόκειται για μία εγκατάσταση αλλά για μία ζωντανή παράσταση, για μία μοντέρνα ροκ όπερα με πλήθος μουσικών (8 άτομα επί σκηνής) πλαισιωμένη από εντυπωσιακές εικόνες βασισμένες στο ομότιτλο κόμικ-μουσικό άλμπουμ που φιλοτέχνησε εικαστικά ο Δημήτρης Παπαδής και του οποίου την μουσική συνέθεσε ο Ferruccelli.

Συντελεστές:
Μουσική, τραγούδια, σκηνοθεσία, φωνή και κιθάρα: Ferruccelli
Σκίτσα: Δημήτρης Παπαδής

3d mapping: Θανάσης Πολυράκης
Animation: Ρέα Παπαδοπέτρου, Γεωργία Βρόσγου
Ηχοληψία: Audiobee

Drums, προγραμματισμός και β φωνητικά: Συμεών Γεωργίου

Πιάνο, πλήκτρα και φωνή: Βάνα Κατσιούρι

Μπάσο: Πλάτωνας Μολώζης
Κιθάρα: Δημήτρης Κορομηλάς

Φωνή: Εβίτα Αγαΐτση

Φωνή: Μυρτώ Μποζίκη

Περισσότερα για το ομότιτλο άλμπουμ κόμικ στο οποίο βασίζεται η παράσταση εδώ:

Όλο το μουσικό άλμπουμ εδώ:

και σε όλες τις μουσικές πλατφόρμες όπως google play, spotify κλπ καθώς και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία.

Πληροφορίες

Παραστάσεις: Δευτέρα 3 και Τρίτη 4 Φεβρουαρίου, Ώρα 21.00

Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ γενική είσοδος & 10 ευρώ μειωμένο. Προπώληση 10 ευρώ

Προπώληση: Ταμείο Θεάτρου Αμαλία

Πληροφορίες – Κρατήσεις: 2310842509

H I M M E L W E G

(Ο δρόμος για τον ουρανό)

του Χουάν Μαγιόργκα

Θέατρο AMAΛΙΑ

10-11/2, 17-18/2, 24-25/2

«Ο δρόμος για τον ουρανό» συνδέεται με ένα ιστορικό γεγονός κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου: Σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης Εβραίων κοντά στην Πράγα, στήνεται ένα παιχνίδι εντυπώσεων, δηλαδή εξαπάτησης. Η ναζιστική κυβέρνηση του Βερολίνου επιβάλλει σε επιλεγμένους κρατούμενους να δημιουργήσουν μια πλαστή εικόνα αξιοπρεπούς διαβίωσης για χάρη της  κοινής γνώμης. Εκπρόσωποι του ερυθρού σταυρού, θορυβημένοι από τις φήμες για τις συνθήκες που επικρατούν στα στρατόπεδα, καταφθάνουν και γίνονται μάρτυρες μιας καλοστημένης απάτης. Επισκέπτονται το Τερεζίν, ένα ιδιόμορφο γκέτο, στο οποίο τα πάντα φαίνονται να λειτουργούν «κανονικά». Επιστρέφοντας από το στρατόπεδο θα καταθέσουν τη μαρτυρία τους για τη σίτιση, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τη διαμονή των κρατουμένων.

Η Theressienstadt είναι μια επιχείρηση ωραιοποίησης του εγκλήματος και προετοιμαζόταν επί ένα χρόνο για να κάνει τη θεαματική της «πρεμιέρα» ενώπιον του «κοινού» της στις 23 Ιουνίου το 1944. «Ο Φύρερ χαρίζει στους Εβραίους μια πόλη» ήταν ο τίτλος της ταινίας που γυρίστηκε στη συνέχεια από τους ναζί, με σχετικά πλάνα που εξαίρουν την γενναιοδωρία του Φύρερ απέναντι στους κρατούμενους.

Ο  Χουάν Μαγιόργκα γράφει ένα έργο απόλυτα σύγχρονο χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη τα παραπάνω γεγονότα: την επίσκεψη του εκπροσώπου του ερυθρού σταυρού, την παρουσία του γερμανού διοικητή του στρατοπέδου αλλά και του εβραίου που αναλαμβάνει να «σκηνοθετήσει» τους συμπατριώτες του. Παράλληλα στο έργο υπάρχει ένα πλήθος «ηθοποιών» που υποδύονται τους προκαθορισμένους ρόλους.

Δεν πρόκειται όμως για απλή ιστορική αναπαράσταση των γεγονότων. Η μνήμη του ολοκαυτώματος είναι πολύ ισχυρή, αλλά πιο ισχυρές είναι οι νύξεις στο σKammerspielεματογραφημήμερα. Αυτό που μας αφορά σε αυτό το έργο δεν είναι τόσο η –έτσι κι αλλιώς συνταρακτική– ιστορία του ολοκαυτώματος, όσο το ζήτημα της κατασκευής του ψεύδους: Η σύλληψη ενός σχεδίου εξαπάτησης. Η τελειότητα του μηχανισμού. Η ευκολία ή η τάση του ανθρώπου να ενδίδει σε αυτό που φαίνεται κανονικό. Πώς εθελοτυφλούμε και γιατί; Επίσης, οι μορφές της εξέγερσης και της υποταγής. Και κυρίως τα όνειρα και οι εφιάλτες των ανθρώπων, τόσο αυτών που εξουσιάζουν όσο και των θυμάτων τους.

Χώρος και χρόνος: σύγχρονα, χρόνια μετά το ολοκαύτωμα. Σε ένα χώρο που τον ορίζουν οι ράγες των τρένων, το ρολόι του σταθμού και οι μνήμες των ηρώων. Σε αυτό το σύγχρονο σκηνικό –στρατόπεδο συγκέντρωσης– χρόνια μετά, έρχονται σταδιακά να προστεθούν τα στοιχεία που συνθέτουν το «θέατρο μέσα στο θέατρο», οι κούνιες, τα παιδικά παιχνίδια, τα μπαλόνια, το παγκάκι… Επιπλέον, στην παράσταση χρησιμοποιείται φωτογραφικό υλικό καθώς και κινηματογραφημένα πλάνα.

Έλενα Καρακούλη

Το Himmelweg στον τόπο που γεννήθηκαν η Ευρώπη και το θέατρο.

Από όλα τα έργα που έχω γράψει, το Himmelweg είναι εκείνο που έχει ανέβει περισσότερες φορές: τριανταπέντε παραγωγές, σε θέατρα όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά και της Αμερικής και της Ασίας. Πέρα από τη μικρή αξία που ίσως έχει το έργο, πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι μερικά από τα θέματα που θίγει θέτουν ερωτήματα στον σύγχρονο θεατή, έστω κι αν αυτός κοιτάζει από απόσταση εκείνη την Ευρώπη που δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τους Εβραίους της. Οι θεατές είδαν το Himmelweg όχι μόνο σαν μια αναπαράσταση της πιο μαύρης σελίδας στην ιστορία της Ευρώπης, αλλά και σαν ένα έργο για την εξόντωση των αθώων, την εκμετάλλευση των θυμάτων, την προπαγάνδα, τους ευφημισμούς, το αόρατο της φρίκης. Δυστυχώς, αν παρατηρήσουμε με προσοχή, όλα αυτά θα τα δούμε και σήμερα. Και νομίζω ότι υπάρχει ένα ερώτημα, που βρίσκεται στο κέντρο του Himmelweg και μπορεί να το υποβάλει ο καθένας στον εαυτό του: εγώ, μέσα στη σκηνή του κόσμου, κατά πόσο είμαι ένας ρόλος που τον έγραψαν και τον σκηνοθετούν άλλοι; 

Είναι πολύ συγκινητικό για μένα το γεγονός ότι το Himmelweg θα παρασταθεί εκεί όπου γεννήθηκαν η Ευρώπη και το θέατρο. Γι’ αυτό και νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη για τη Μαρία Χατζηεμμανουήλ που μετέφρασε το έργο μου στην πανέμορφη ελληνική γλώσσα, για το Φεστιβάλ Αθηνών που το περιέλαβε στο πρόγραμμά του και για την Έλενα Καρακούλη και την ομάδα της, που θέλουν να το  μεταμορφώσουν σε μια ποιητική και πολιτική εμπειρία για τους θεατές. 

Juan Mayorga

Έγραψαν για την παράσταση

Tο «Himmelweg» είναι ένα θεατρικό αριστούργημα, ένα μάθημα ζωής, μια παράσταση από την οποία φεύγεις ταυτόχρονα συγκλονισμένος και βαθιά προβληματισμένος!

(…) Η σκηνοθεσία της Έλ. Καρακούλη παρέλαβε ένα δραματουργικά άρτιο και ενδιαφέρον κείμενο, στο οποίο μπόρεσε να δώσει ψυχή και πολλαπλά νοήματα. Έπαιξε με την «αλήθεια» και τα «φαινόμενα», ενώ ταυτόχρονα απέσπασε το κείμενο από τον βασικό θεματικό του πυρήνα και το ανύψωσε μιλώντας για τις διακρίσεις, την κακομεταχείριση ανθρώπου από άνθρωπο, την αδιαφορία και τη φιλαυτία.

Τόνια Τσαμούρη, to spirto

Η Καρακούλη φαίνεται να γνωρίζει καλά ότι καλείται να σκηνοθετήσει όχι μόνο ένα έργο περί το ψεύδος, αλλά κυρίως τη σκηνοθεσία του ψεύδους είτε ως κατά συνθήκη αλήθειας (είτε ως φρικαλέα διαστροφή της συνείδησης).

Γιώργος Πεφάνης

 Η Έλενα Καρακούλη, μετά από εκτεταμένη έρευνα που αποτυπώνεται στην υπέροχη παράστασή της επιστρατεύει την προβολή κάποιων ντοκουμέντων, αφενός για να υπενθυμίσει την ιστορικότητα –την αληθινή υπόσταση– του γεγονότος, κι αφετέρου για να σχολιάσει την ίδια τη φύση της θεατρικής τέχνης: το θέατρο μπορεί και κατασκευάζει μια σαθρή πραγματικότητα, που θα καταρρεύσει στο τέλος.

Νίκος Ξένιος,  Bookpress

Ο διοικητής του Νίκου Ψαρρά μάλλον αποτελεί την απόλυτη ενσάρκωση του διοικητή του Μαγιόργκα και της κοινοτυπίας του κακού όπως την ορίζει η Άρεντ. Είναι όμορφος, ελκυστικός, συμπαθητικός. Ο Ψαρράς, ερμηνευτικά ώριμος, ακριβής βγαίνει στη σκηνή για τον δικό του μονόλογο αποδεικνύοντας πως καμιά στερεοτυπική όψη του κακού δεν έχει, και παρόλα αυτά αγγίζει την παράνοια και την αλαζονεία. 

Ιωάννα Βαρδαλαχάκη, Clickatlife

Η σκηνοθεσία επενδύει στην αφύπνιση της σκέψης του θεατή. Λιτή, ουσιαστική, ακολούθησε πιστά τη γραμμή του κειμένου και ανέδειξε την ουσία και τα μηνύματά του. Η σωστή χρήση του video και οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών συνετέλεσαν ώστε το εγχείρημα αυτό να είναι ένα από τα καλύτερα του φετινού Φεστιβάλ και να ελπίζω σε επανάληψή του σε κάποια χειμερινή θεατρική αίθουσα.

Γιώργος Χριστόπουλος, onlytheater.gr

 H Έλενα Καρακούλη, στην καλύτερη δουλειά της μέχρι σήμερα, ανέστησε την ιστορία του Χ. Μαγιόρκα με μοναδικό τρόπο, στήνοντας μια σπουδαία παράσταση. Μοιάζει να μην υπογραμμίζει τίποτα, αντιθέτως, δίνει στον θεατή την ευκαιρία να φανταστεί ακόμα περισσότερες εικόνες από αυτές που παρακολουθεί.

Ο Νίκος Ψαρράς, στον ρόλο του σκληρού Γερμανού στρατιωτικού, χτίζει έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα με τις ψυχώσεις, τις εμμονές, αλλά και κάποια ψήγματα ευαισθησίας, τα οποία φωτίζουν μοναδικά τον ήρωά του. Σκηνική εγρήγορση, εντυπωσιακή απεύθυνση κι ένας λόγος που ρέει και σε παρασύρει. Νομίζω μια από τις καλύτερες ερμηνείες του ηθοποιού, τα τελευταία χρόνια, όπου έτσι κι’ αλλιώς έχει ανεβάσει πολύ τον πήχη.

Μια παράσταση, που πρέπει να βρει τον δρόμο της και για τη χειμερινή σεζόν, ώστε να την απολαύσουν, όσο το δυνατόν περισσότεροι θεατρόφιλοι αλλά και μαθητές, αφού μόνο με την Τέχνη και την Παιδεία αντιμετωπίζεται το τέρας του ναζισμού και της ακροδεξιάς. 

Γιώτα Δημητριάδη Tehnesplus

Συντελεστές της παράστασης:

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Έλενα Καρακούλη
Εικαστική σύλληψη και επιμέλεια: Εύα Νάθενα
Συνεργάτιδα σκηνογράφος-ενδυματολόγος: Εβελίνα Δαρζέντα
Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Πρωτότυπη μουσική – Μουσική επιμέλεια: Violet Louise
Βίντεο: Άγγελος Παπαδόπουλος
Σχεδιασμός φωτισμών: Nίκος Βλασόπουλος
Μακιγιάζ: Κατερίνα Μιχαλούτσου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Νίκος Ψαρράς, Δημήτρης Παπανικολάου, Θανάσης Δήμου, Βερονίκη Στογιαννίδου / Δανάη Hoffmann

ΧΩΡΟΣ

Θέατρο Αμαλία

Αμαλίας 71, Θεσσαλονίκη

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 100 λεπτά

ΜΕΡΕΣ / ΩΡΕΣ

Δευτέρα 21:00’, Τρίτη 21:00’

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

15 ευρώ γενική είσοδος

13 ευρώ μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων)

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ

Ταμείο Θεάτρου Αμαλία

Ticketplus.gr

Πληροφορίες – Κρατήσεις

2310842509

Τάκης Τζαμαργιάς

ΦΥΛΕΣ

της Νίνα Ρέιν

Θέατρο Αμαλία

20 έως 23 Φεβρουαρίου

Η παράσταση του Τάκη Τζαμαργιά που αγαπήθηκε από το κοινό και τους κριτικούς όσο λίγες την προηγούμενη θεατρική σεζόν έρχεται στο Θέατρο Αμαλία για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, από 20 έως 23 Φεβρουαρίου, με μια εξαιρετική διανομή: Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Νίκο Γεωργάκη, Μάνο Καρατζογιάννη, Δημήτρη Κουρούμπαλη, Ελένη Μολέσκη, Καλλιόπη Παναγιωτίδου.

Το πολυβραβευμένο έργο της Νίνα Ρέιν Φυλές (Drama Desk Award for Outstanding Play, New York Drama Critics’ Circle Award, Off-Broadway Alliance Award – Best Play, υποψήφιο για Olivier Award) που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση της Έρις Κύργια, επεξεργάζεται δεξιοτεχνικά το χιούμορ και τη συγκίνηση σε μια σειρά ευαίσθητων θεμάτων: την απουσία ενσυναίσθησης ακόμα κι ανάμεσα στους πιο στενούς ανθρώπινους δεσμούς, τα όρια της λεκτικής επικοινωνίας, την ανάγκη να ανήκεις σε μια φυλή παρά τα όποια αδιέξοδά της.

Ο Μπίλυ, αν και εκ γενετής κωφός, έχει μεγαλώσει «φυσιολογικά» μέσα σε μια οικογένεια που έχει κάνει τα πάντα για να αμβλύνει τις συνέπειες της διαφορετικότητάς του. Η εισβολή όμως της Σύλβιας στον μικρόκοσμο της οικογένειας ανατρέπει ό,τι ίσχυε ως τότε.

Τελικά ο λόγος μπορεί να είναι τόσο περιοριστικός όσο η σιωπή; Και η σιωπή μπορεί να είναι το ίδιο εύγλωττη με το λόγο;

* Για την ερμηνεία του στις “Φυλές” ο Μάνος Καρατζογιαννης τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού- all4fun 2019.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση: Έρι Κύργια

Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς

Σκηνικά – Κοστούμια: Εδουάρδος Γεωργίου 

Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Μουσική επιμέλεια & Πρωτότυπη Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης

Βοηθός σκηνογράφου: Έλλη Αποστολάκη

Βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Τζαμαργιάς

Βίντεο:  Δήμητρα Τρούσα 

Σύμβουλος δραματουργίας: Ελένη Μολέσκη

Επιστημονικός σύμβουλος: Κωνσταντίνος Σαμαράς

Ερμηνεύουν: Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Νίκος Γεωργάκης, Μάνος Καρατζογιάννης, Δημήτρης Κουρούμπαλης, Ελένη Μολέσκη, Καλλιόπη Παναγιωτίδου

Παραγωγή:  Lead-in-Arts ΑΜΚΕ, Θέατρο Σταθμός

 Τrailer : https://www.youtube.com/watch?v=YUv18D7KCnE&feature=youtu.be

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Παραστάσεις: από 20 έως 23 Φεβρουαρίου 2020, Ώρα 21.00

Τιμές εισιτηρίων: 15€ γενική είσοδος και 13€ μειωμένο (Φοιτητικό, Ανέργων, ΑΜΕΑ, άνω των 65)

Προπώληση εισιτηρίων: Ταμείο Θεάτρου Αμαλία, ticketplus.gr

Διάρκεια: 110 λεπτά

Χώρος: Θέατρο Αμαλία

Τηλέφωνο πληροφοριών:2310842509

Έγραψαν για τις «Φυλές»:

Του άξιζε πιστεύω του θεάτρου στο Μεταξουργείο να έχει μια αληθινά μεγάλη επιτυχία – μια επιτυχία με εμπορικό πέρα από καθαρά καλλιτεχνικό χαρακτήρα.Και τώρα, με τις «Φυλές» της Νίνα Ρέιν στη σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά, ήρθε φαίνεται η ώρα να απολαύσει τον διπλό αυτό θρίαμβο.Από την άποψη της καλλιτεχνικής αξίας, κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει για τη σημασία του νεοφερμένου βρετανικού έργου.Κι αν κρίνω από την κοσμοσυρροή στο φουαγιέ του «Σταθμού», μόλις λίγες μέρες μετά την πρεμιέρα, η παράσταση θα διαρκέσει για καιρό στις μαρκίζες του.Ο Τάκης Τζαμαργιάς έχει κάνει θαυμάσια δουλειά στο έργο.Η διδασκαλία του έχει ρυθμό, και με την πολυεπίπεδη μετάφραση της ‘Ερις Κύργια, δίνει ζωή και σε όσα «εκστομίζονται» και σε όσα σιωπούν εγκλωβισμένα στο σώμα των ηθοποιών. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι για μια ακόμη φορά προσδίδει στο ρεαλιστικό πειβάλλον του έργου την πολύ χαρακτηριστική στις σκηνοθεσίες του «διαφυγή»(..)
Στο κέντρο της προσοχής μας βρίσκεται χωρίς άλλο, στην ερμηνεία του κωφού Μπίλι, ο Μάνος Καρατζογιάννης.Τονίζω πως πρόσφτα έγινε μια συζήτηση διεθνώς για το αν οφείλουμε ρόλους σαν του Μπίλι σε αληιθινά ανάπηρους ηθοποιούς.Πρόκειται, ωστόσο, για ρόλους «μεθόδου», από εκείνους που συνήθως οδηγούν νέους ηθοποιούς σε διακρίσεις. Όπως εδώ. Αρκεί να δει κανείς την αγωνία με την οποία ο Μπίλι του Καρατζογιάννη κοιτάει τα χείλη για να καταλάβει τι λένε.Να αντιληφθεί τη μοναξιά του και την αγωνιώδη κοινωνικότητά του.Και να παρακολουθήσει το πως απελευθερώνεται όταν ανακαλύψει τις λέξεις.του και τη δική του γλώσσα. Πρόκειται για αξιοσημείωτη ερμηνεία.(..)
Έγραψα αρκετά, κι ωστόσο νοιώθω ακόμη πως δεν έθιξα πολλά από τα επίπεδα της Ρέιν. Δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως όπως υποθέτω το έργο της θα μας απασχολεί για καιρό στο Σταθμός.

Γρηγόρης Ιωαννίδης, Εφημερίδα των Συντακτών, 18/2/19

Ο Τάκης Τζαμαργιάς σκηνοθετώντας τις «Φυλές» στο θέατρο Σταθμός, σοφά έριξε την όλη προσοχή του στις ερμηνείες των ηθοποιών.Όλοι τους δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες.

Ματίνα Καλτάκη, Καθημερινή, 17/2/19

Συγκινητικές οι στιγμές της πάντα ωραίας Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, που υποδύεται τη μητέρα. Ο Μάνος Καρατζογιάννης, ο κωφός εκ γενετής Μπίλι, που δεν τον άφησαν να επικοινωνήσει μέσω της νοηματικής για να μην επισημανθεί η διαφορετικότητά του.Ο Μπίλι του Καρατζογιάννη έχει μια σπάνια, γυμνή αλήθεια.Μεταξύ ανθρώπου και ρόλου μεσολαβεί η εκ των προτέρων ενσυναίσθηση.Δημήτρης Κουρούμπαλης και Ελένη Μολέσκη, παιδιά που ενηλικιώνονται διαθέτοντας μεγεθυμένες υπερβολές, μόνα στην ερημιά του πλήθους.Οικείες προσωπικότητες και της πόλης και του αποκεντρωμένου χάους.Δείτε την παράσταση.Φεύγει κανείς από το θέατρο και οι σκέψεις τον ακολουθουν για μέρες.

Χρύσα Φωτοπούλου, Νέα Σελίδα, 17/2/19

Το στοίχημα για τον Τάκη Τζαμαργιά, έναν σκηνοθέτη που πάντα στις παραστάσεις του δουλεύει εξαντλητικά το κείμενο παλεύοντας να κάνει τις λέξεις να ακουστούν σαν νότες που εκπέμπουν συχνότητες και συναισθήματα, ήταν εξαιρετικά δύσκολο.Το έργο της Ρέιν είναι τόσο πολυεπίπεδο και πολύσημο που σχεδόν αδυνατεί μία παράσταση δύο ωρών να το φωτίσει ολοκληρωτικά.Η επιτυχία της σκηνοθεσίας του Τζαμαργιά, πέρα από το ότι μας χάρισε μία εύρυθμη και πάλλουσα συναισθηματικά παράσταση, είναι ότι εστίασε στον πυρήνα του έργου.Και ο πυρήνας του έργου είναι αυτή η αγκαλιά στο φινάλε.Αυτή την αγκαλιά δεν μπορείς να την περιγράψεις με λέξεις. Όλη η παράσταση είναι αυτή η διαδρομή από εκείνο το πολύβουο μελίσσι των λέξεων της πρώτης σκηνής σε αυτή τη σιωπηλή αγκαλιά της τελευταίας σκηνής.Ο Εδουάρδος Γεωργίου, σταθερός συνεργάτης του Τζαμαργιά τα τελευταία χρόνια, έστησε ένα καλαίσθητο, ρεαλιστικό σκηνικό, που προσπάθησε να φέρει στην μικρή σκηνή του Σταθμού τη ζεστασιά ενός μεσοαστικού σπιτιού. Η μουσική του Γιώργου Χριστιανάκη υπηρετεί σωστά τη δράση και τα συναισθήματα, ενώ η μετάφραση της Έρις Κύργια είναι ιδιαίτερα εύστοχη.Κατά τη γνώμη μου, οι ερμηνείες που ξεχωρίζουν είναι του Μάνου Καρατζογιάννη και του Δημήτρη Κουρούμπαλη.Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης είναι συναρπαστικός ως Ντάνιελ.Ρόλος στην κόψη, με μία έντονη εξωστρέφεια που σιγά σιγά δίνει τη θέση της σε μία βαθιά εσωτερικότητα.Ο Κουρούμπαλης δεν πρόδωσε ούτε στιγμή τον ήρωά του.
Τέλος, ο Μάνος Καρατζογιάννης στον ρόλο του Μπίλι είναι μία αποκάλυψη.Στην πιο ώριμη στιγμή της καριέρας του μαγνητίζει με την ερμηνεία του σ’ έναν ρόλο που εύκολα μπορεί να κυλήσει στην καρικατούρα.Δεν χάνει ποτέ το μέτρο.Όλα γίνονται με την καρδιά.Δούλεψε πολύ και φαίνεται.Ο Μπίλι είναι μία προσωπική του νίκη.
Οι «Φυλές» είναι μια παράσταση που αναμφίβολα αξίζει να δείτε.Θα την κουβαλάτε μέσα σας για καιρό.

Δημήτρης Χαλιώτης, Πρώτο θέμα, 28/2/2019

Πάνω στη σκηνή βρίσκουμε μια υπέροχη και ταιριαστή ομάδα με χαρακτηριστική τη χημεία στο συμπληρωματικό ζεύγος των ηρώων των Κουρούμπαλη και Καρατζογιάννη. 
Και οι δύο κάνουν εξαιρετική δουλειά, ο καθένας με τελείως διαφορετικό τρόπο. 
Ο Κουρούμπαλης έχει μπρίο, ζωντάνια, λόγο και μια υπόκωφη παραίτηση.Σταδιακά οδηγείται σε ένα τελείως εσωτερικό και πληγωμένο εαυτό και εμείς βλέπουμε όλη την πορεία του προς τα κάτω. 
Ο Καράτζογιάννης από την άλλη πιο σιωπηλός εκ των πραγμάτων γίνεται πιο σωματικός και εκφραστικός σε ένα ρόλο που θα διέτρεχε πολλές φορές τον κίνδυνο να κυλήσει αλλά η δουλεμένη του ερμηνεία δεν άφησε ποτέ να χάσει την πορεία του.Πιο διακριτικός και ήσυχος στο πρώτο μέρος αποκτά τη δική του «φωνή» μέσα από τη σιωπή την οποία υιοθετεί στο δεύτερο μέρος.
Το δεύτερο ζεύγος της ιστορίας, το αντιθετικό, είναι εξίσου αποδοτικό πάνω στη σκηνή.Η Ανδρεαδάκη περιφέρεται με σοβαρότητα και ειλικρίνεια ενώ η Μολέσκη υπέροχη όταν συγκρούεται με τον αδερφό της.Όλοι μαζί μοχθούν πάνω στη σκηνή και οι όποιες δυσαρμονίες στη ροή του δεύτερου μέρους μόνο ελάχιστα επηρεάζουν στο τελικό αποτέλεσμα, μιας και ο βασικός προβληματισμός της ιστορίας βγαίνει αβίαστα. Μπορεί μια αγκαλιά να ειπωθεί με λέξεις ;

Ιωάννα Βαρδαλαχάκη, Ναυτεμπορική, 13/3/2019

Ο Τάκης Τζαμαργιάς μας συστήνει το έργο σε πανελλήνια πρεμιέρα, με μια ωραία, δουλεμένη παράσταση που εστιάζει στο ερμηνευτικό κομμάτι και διαχειρίζεται με έξυπνο τρόπο τα επίπεδά του.Η ιδέα του, για παράδειγμα, να αποτυπώσει σε βιντεοπροβολές ό,τι πραγματικά σκέφτονται οι ήρωες, ενώ λένε άλλα, είναι εύστοχη.Οι σχέσεις που δημιουργούνται επί σκηνής αποτυπώνουν με ζωντάνια το σύμπαν των παράλληλων μονολόγων και των φωνών που υψώνονται χωρίς να εισακούονται.Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης έχει τα προσόντα να υποστηρίξει τον ρόλο του Ντάνιελ, που διακρίνεται από μια ακατάβλητη ενεργητικότητα αλλά και από τα δικά του βαθιά τραύματα.Ο Μάνος Καρατζογιάννης στον ρόλο του Μπίλι κινεί σκέψη και συναίσθημα κι επιβάλλεται ως η ευαίσθητη, τρυφερή φιγούρα που διαρρηγνύει το θορυβώδες σύμπαν του έργου και αγαπάει με την άδολη αγάπη ενός παιδιού.

Τώνια Καράογλου, Αθηνόραμα, 14/03/2019

Ο Τάκης Τζαμαργιάς καθοδήγησε με ρυθμό την παράσταση, μετέδωσε την κλιμάκωση του έργου, μας χάρισε ένα θαυμάσιο αποτέλεσμα και μία από τις πιο συγκινητικές και ουσιαστικές παραστάσεις της σεζόν.Με τη συμβολή όλων των συντελεστών.Και πρωτίστως των ηθοποιών, που όλοι ανταποκρίθηκαν στις αποχρώσεις του κειμένου με ευαισθησία και διορατικότητα. Της τρυφερής αλλά διακοσμητικής μητέρας Μπεθ (Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη), και των παιδιών, που σε μια διαρκή εφηβεία διαρκώς συγκρούονται, έως ότου ενηλικιωθούν: του Ντάνιελ (Δημήτρης Κουρούμπαλης) και της Ρουθ (Ελένη Μολέσκη). Ο Μάνος Καρατζογιάννης απέδωσε τον Μπίλι με βουβό πάθος, με τρυφερότητα, με απέραντη ευαισθησία. 

Όλγα Σελλά, Popaganda.gr, 30/4/2019

Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Τάκης Τζαμαργιάς ευτύχησε τόσο ως προς το σκηνικό της στήσιμο όσο και ως προς τις ερμηνείες της.Ευτύχησε διότι η σκηνοθεσία όσο και οι ερμηνείες των ηθοποιών κατάφεραν να καλύψουν εντέχνως τις δραματουργικές ατέλειες.

Σε ένα ενδεικτικά διανοουμενίστικο σκηνικά περιβάλλον του Εδουάρδου Γεωργίου, με συσσώρευση πολλαπλών αντικειμένων που γεμίζουν τον χώρο, χωρίς όμως αυτός να παύει να είναι λειτουργικός, και κατάλληλους φωτισμούς του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου, με χαρακτηριστικά και ιδιαίτερα προσεγμένα στις νοηματοδοτήσεις τους κοστούμια του σκηνογράφου και με τους ήχους της μουσικής του Γιώργου Χριστιανάκη, η παράσταση έχει ρυθμό και νεύρο.

Πολλά οφείλονται στη σωστή καθοδήγηση και στην άρτια ερμηνεία όλων των ηθοποιών που διατηρούν την υφέρπουσα ένταση  ακόμη και στις πλέον ήπιες εικόνες.

. Ιδιαίτερης δύναμης ‒που ανά στιγμές νομίζεις ότι αιωρείται ανάλαφρα σε ένα ψευδο-σύμπαν με την ιδιάζουσα εκφορά και την κινησιολογία της‒ η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη ως μητέρα Μπεθ.

Ο Ντάνιελ του Δημήτρη Κουρούμπαλη γίνεται, υποκριτικά, πολύ πιο αποκαλυπτικός απ’ ότι το κείμενο προβλέπει, δίνοντας ουσία στο παράλληλο πρόβλημα, γεγονός που ο ηθοποιός επιτυγχάνει με τις εκφράσεις του προσώπου του όσο και την κινησιολογία του και, πρώτιστα, με τη διαρκή ενέργεια που εκπέμπει από σκηνής.Η Ελένη Μολέσκη ερμηνεύει τον ρόλο της Ρουθ με μικρό κράτημα στις πρώτες σκηνές για να βρει τους ρυθμούς της στη συνέχεια.

Ο Μάνος Καρατζογιάννης δίνει στον Μπίλυ όλες τις διαβαθμίσεις του δραματικού προσώπου με μέτρο, με την προσποιητή φωνή του κωφού, με ρυθμική στη συνέχεια νοηματική, χωρίς ανέξοδες υπερεκφράσεις στις οποίες θα μπορούσε να τον παγιδεύσει ο ρόλος, αναδεικνύοντας πειστικά ότι πρόκειται για το λιγότερο προβληματικό άτομο της οικογένειας.

Ο Τάκης Τζαμαργιάς κατέθεσε μια μεστή σκηνοθεσία σε ένα σύγχρονο έργο καθιστώντας ακόμη και τις δραματουργικές ατέλειές του σκηνικά προτερήματα.

Τη δυναμική στους διαλόγους μετάφραση έκανε η Έρι Κύργια.

Δημήτρης Τσατσούλης, imerodromos.gr, 4/5/2019

Έμπειρος δάσκαλος της υποκριτικής, με ολοκληρωμένη άποψη για τη σκηνική σύμβαση και για τον καθοριστικό ρόλο του ηθοποιού στην παράσταση, ο Τάκης Τζαμαργιάς ανατέμνει τις ανθρώπινες σχέσεις για μιαν ακόμη φορά, πατώντας στο όχημα του τόσο καλού αυτού έργου.Ο Μάνος Καρατζογιάννης ολοκληρώνει τον χαρακτήρα που υποδύεται με μια βαθύτατη προσωπική έρευνα και τη γνωστή του ερμηνευτική ευαισθησία.Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης σε μια δυναμική ερμηνεία που εκπλήσσει με τη σαρκικότητα και ακρίβειά της. Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη δίνει  πραγματικά ρεσιτάλ ηθοποιίας. Η Ελένη Μολέσκη πολύ πειστική. Με το σύνολο των ερμηνειών που αποσπά, ο άξιος σκηνοθέτης επιχειρεί –είναι προφανές– και ένα εμβριθές σχόλιο πάνω στην επικοινωνία των ηθοποιών μεταξύ τους, επί σκηνής: δηλαδή επιτυγχάνει μια μεταθεατρική ανάγνωση του αξιολογώτατου, πολύσημου αυτού έργου.

Νίκος Ξένιος, Bookpress, 16/2/19

Η σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά, πυροδότησε τους ψυχισμούς στην απόλυτη ένταση διατηρώντας όμως έναν αυστηρά ρεαλιστικό πυρήνα, που δεν παραπαίει σε μελοδραματισμούς, ενώ αποκαλύπτει τον δραματικά κωμικό χαρακτήρα που συχνά αποκτούν οι συζητήσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας.Η αποπνικτική δραματικότητα της κατάστασής τους αποσυμφορίζεται από τις δόσεις χιούμορ που λειτουργούν σχεδόν λυτρωτικά, ειδικά στο πρώτο μισό της παράστασης. Λειτουργικό και εύστοχο το σκηνικό του Εδουάρδου Γεωργίου για να μας εισάγει στη ζωή μιας οικογένειας και σωστοί οι φωτισμοί της παράστασης από τον Αλέξανδρο Αλεξάνδρου .

Την παράσταση κλέβει η άριστη υποκριτική σχέση μεταξύ των ηθοποιών, καθώς οι χαρακτήρες του έργου είναι άνθρωποι που κινούνται σε ένα πιεστικό περιβάλλον και είναι δραματουργικά γοητευτικός ο τρόπος που οι χαρακτήρες αυτοί αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και εξελίσσονται καθώς η δράση προχωρά.

Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη με την υποκριτική ωριμότητα και τα ασκημένα της μέσα κινείται ανάμεσα στην τρυφερότητα και τη θλίψη της μάνας απέναντι σε όσα συμβαίνουν, αλλά και στη διάθεση της να βρίσκει τη μέση λύση και να τα έχει καλά με όλους.

Ο Μάνος Καρατζογιάνης αναλαμβάνει το ρόλο του Μπίλι, ένα ρόλο δύσβατο, γεμάτο νάρκες και αγκάθια.Γιατί δεν είναι καθόλου αυτονόητο να καταφέρει ένας ηθοποιός να αναπαραστήσει την αναπηρία, χωρίς να προβεί σε υπερβολές, χωρίς να φαίνεται επιτηδευμένα αλλόκοτο το αποτέλεσμα.Και για το λόγο αυτό η ερμηνεία του είναι ξεχωριστή, αφού κατορθώνει να ερμηνεύσει μια δύσκολη αναπηρία με τέτοια ευαισθησία και εσωτερικότητα ώστε να μετατοπίσει το συναίσθημα του θεατή, να τον ταράξει. Είναι μια ερμηνεία που δηλώνει κόπο και δουλειά, καθώς ο Καρατζογιάννης πέτυχε σε εντυπωσιακό βαθμό τόσο την κινησιολογική όσο και την ακουστική φόρμα, και δημιούργησε έναν συγκινητικά αληθινό κωφό ήρωα, αγγίζοντας το βαθύ πυρήνα της προσωπικότητας του .

Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης σκιαγράφησε με τα απαραίτητα υποκριτικά υλικά τις συναισθηματικές και ψυχικές μεταπτώσεις του Ντάνιελ και απέδωσε εύστοχα τη σύγχυση της μανίας του, συλλαμβάνοντας τον βασικό τόνο μιας ορμητικής διανοητικής  αστάθειας, από τα πρώτα λεπτά που απαιτούσαν φρενήρη ρυθμό και σαρωτική ερμηνεία.

Η Ελένη Μολέσκη αποδίδει εύστοχα την αγωνία της ηρωίδας της να βρει μια δικιά της ιδιαίτερη φωνή.

Στο σύνολο της είναι μια καυστικά έξυπνη, και συναισθηματικά γεμάτη παράσταση για την επικοινωνία, την ένταξη και την ταυτότητα. Μια παράσταση  που μας ψιθυρίζει ότι πέρα από κάθε γλώσσα και λέξη, μόνο τελικά η αγάπη και η ενσυναίσθηση μπορεί να μας λυτρώσει. Να την δείτε οπωσδήποτε.

Κάτια Σωτηρίου, mytheatro.gr, 04/19

Στο θέατρο Σταθμός, οι «Φυλές», βραβευμένο έργο της Βρετανίδας Νίνα Ρέιν, σε μετάφραση Έρις Κύργια και σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, αποτελούν μια πρόταση αυθεντικής καλλιτεχνικής μύησης και ενδοσκοπικής εμπειρίας στο θέμα της ενσυναίσθησης.(..)
Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη υποδύεται τη μητέρα, την Μπεθ, μία ύπαρξη γλυκειά με αγαθές προθέσεις, χωρίς όμως κάποια σταθερότητα στις απόψεις ή τις επιθυμίες της.Υπηρετεί το αμφιθυμικό αυτό πρόσωπο με γνησιότητα, γλυκύτητα και αυθορμησία.
Τον Ντάνιελ παίζει ο Δημήτρης Κουρούμπαλης που κάνει αισθητότατη την παρουσία του, σε ένα ρόλο δύσκολο με ιδιαίτερες και αντίξοες ψυχοκλιμακώσεις.Ο νεαρός ηθοποιός που έχει δείξει σημαντικά δείγματα υποκριτικής γραφής και στο παρελθόν, κάνει τη διαφορά, ξεδιπλώνοντας το ταλέντο του, καθώς ζωγραφίζει την προσωπικότητα του ευάλωτου Ντάνιελ με αψεγάδιαστη σκηνική προσήνεια.Έτσι δηλώνεται η επιρρέπεια σε θυμικές ακρότητες και η ευθραυστότητα του ασταθούς χαρακτήρα, ντυμένου με πινελιές επιθετικότητας και υστερικών κρίσεων, επιζητώντας εναγωνίως το ανάστημα της δικής του «γλώσσας» και λαλιάς.
Η κόρη της οικογένειας, η Ρουθ, που πασχίζει να κάνει καριέρα στο λυρικό τραγούδι, ενσαρκώνεται από την Ελένη Μολέσκη, με μέτρο, σύνεση και την απαραίτητη αξιοπιστία.

Η προσωπογραφία του Μπίλι αποτυπώνεται ειλικρινά και ανεπιτήδευτα στον καμβά του νοηματικού / σημειολογικού πυρήνα, από την αληθινή ερμηνεία του Μάνου Καρατζογιάννη που θυμίζει κλασικές ερμηνείες ξεχωριστών Ελλήνων ηθοποιών της προηγούμενης γενιάς.Ο τρόπος που προσεγγίζει το ρόλο δείχνει τη σοβαρότητα με την οποία στέκεται απέναντι στο ακανθώδες ζήτημα της περιθωριοποίησης και την εμβριθή έρευνα του προβλήματος.
Εστιάζει στον αποκλεισμό που βιώνει ο ήρωάς του, σε ένα άγονο επικοινωνιακά περιβάλλον, απροκάλυπτα αδιάφορο σχετικά με την υπαρξιακή αγωνία ενός νέου ανθρώπου.Ουσιαστικά δεν ανήκει ούτε στη φυλή της οικογένειας, ούτε στη φυλή των κωφών, μέχρι να μπει στη ζωή του η Σύλβια.
Αφοσιωμένος με δέος και φυσικότητα στο υποκριτικό του κέντρο, μεταπηδά από την αρχική εσωστρεφή / φοβική συμπεριφορά, βαθμιαία, στην αφυπνιστική μεταβολή και στο ελεύθερο από παλιές ψυχοπνευματικές αναστολές και ακαμψίες, σκεπτικό.Η όλη θεατρική εμφάνιση και ερμηνευτική ενεργητικότητα, οδηγούν στην καλλιτεχνική ψυχή του χαρισματικού Μάνου Καρατζογιάννη που αγκαλιάζει το ρόλο με αμέριστη προσοχή, σεβασμό και πλούτο, μακριά από όποια αμφιλεγόμενη μανιέρα.

Καίριο και ενδιαφέρον το ερώτημα που τίθεται από τη συγγραφέα, ποιος πραγματικά είναι ανάπηρος.Εκείνος που αισθητηριακά αδυνατεί να ακούσει ή αυτός που επιλέγει να μην ακούει τους άλλους, εμμένοντας στη δική του φιλοσοφία ζωής; Όλο αυτό το πλέγμα οδηγεί στον εμφανή σαρκασμό, στην κατάφωρη κριτική και στην αντιστροφή των ρόλων, με τους νορμάλ ενοίκους της οικογένειας, απογυμνωμένοι από το οικείο «σχήμα» τους, να αυτοαναιρούνται με όχημα την αποπροσωποποίηση.

Ο Γιώργος Χριστιανάκης συμπράττει στη δραματουργική έκρηξη του θεατρικού συγγράμματος με τις πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις του, σε κομβικά σημεία της πλοκής του θεματικού ιστού.Η ανάγλυφη και μυστηριακή υφή της μουσικής επένδυσης, υπερτονίζει την τραγική διάσταση των υποκριτών.
Ακούσματα κλασικής μουσικής, λυρικό τραγούδι και ροκ, αλλά και πρωτότυπες συνθέσεις, συνδυάζονται αρμονικά.Έτσι η «κορμοστασιά» των χαρακτήρων αποκτά άπλετο στοχαστικό μέγεθος και ενεργειακή λάμψη.
Ακούγονται
Bach, Handel, Mozart, Puccini, Saint Saens, Debussy, Queen, Janis Joplin και John Dedney.
Είναι από τις σπάνιες φορές στη θεατρική κουλτούρα που η μουσική είναι τόσο οργανικά δεμένη με το παραγόμενο σκηνικό προϊόν, ώστε η ποίηση και η μαγεία του θεατρικού λόγου, να τελειοποιούν τη σφιχτοδεμένη δομή του έργου.

«Φυλές», μία πετυχημένη παράσταση, δυναμίτης, με τη δική της εκρηκτική «φωνή» που είναι αδύνατον να μην ξεχωρίσεις το νατουραλιστικό ρεαλισμό και τη γνήσια πνευματική της πρόθεση να «μιλήσει», μέσα στο ποικίλο θεατρικό στερέωμα των πολυπληθών σκηνών της Αθήνας.

Ζωή Τόλη, enetpress, 15/04/19

Οι Φυλές» είναι πολύ δυνατό κείμενο, γεμάτο ιδέες για ζητήματα και προβλήματα του καιρού μας, είναι δε ταυτόχρονα και έργο ερμηνειών.Χωρίς την ανάλογη ανάγνωση στη σκηνή, οι υποδόριοι στοχασμοί της Ρέιν δεν γίνεται να αναδυθούν.Αυτό είναι λοιπόν το πρώτο στοίχημα της παράστασης που είδαμε, και φαίνεται να το κερδίζει.Ο σε εισαγωγικά πρωταγωνιστής του έργου, ο Μπίλυ ερμηνεύεται έξοχα από τον Μάνο Καρατζογιάννη.Με σεβασμό στην ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του, δεν τον περιορίζει σε μια καρικατούρα αναπήρου, αλλά τον καθιστά άνθρωπο πλήρη, τραυματισμένο μεν, ικανό δε να βγει αλώβητος στις προκλήσεις.

Μάνος Δασκαλογιάννης, Tetragwno.gr

Στις αρετές της παράστασης και τα σκηνικά και τα κοστούμια (Εδουάρδος Γεωργίου).Το σκηνικό ήταν αληθινά οικείο, ζεστό και καθημερινό, αποτυπώνοντας παράλληλα τον εστέτ χαρακτήρα της οικογένειας.Εξίσου ενδιαφέροντα, με έντονα σημειολογικό χαρακτήρα και τα κοστούμια της παράστασης.Σημαντικός ο ρόλος τόσο της μουσικής (Γιώργος Χριστιανάκης), όσο και των φωτισμών (Αλέξανδρος Αλεξάνδρου) που λειτούργησαν συμπληρωματικά, αλλά και δηλωτικά του βασικού κειμένου.Τέλος, ξεχωριστή μνεία χρειάζεται στη μετάφραση (Έρι Κύργια), η οποία απέδωσε απροσποίητα με ζωντανό και καθομιλούμενο λόγο την πραγματικότητα μιας σύγχρονης δυτικής οικογένειας.

Τόνια Τσαμούρη, Spirto.net, 13/2/19

Μια παράσταση που προβλέπω πως θα παίζεται για χρόνια στο «Θέατρο Σταθμός», το θέατρο των επιτυχιών. Αυτό το έργο διαθέτει όλα τα προαπαιτούμενα για μια καθολική επιτυχία: αβανταδόρικο καλογραμμένο κείμενο, ρόλοι που επιτρέπουν τον έκδηλο συναισθηματισμό, κοινωνικός προβληματισμός για επίκαιρα θέματα, όπως τα όρια στις σχέσεις, η αποδοχή του διαφορετικού κι ο καθημερινός φασισμός (εξ αντιθέτου παρουσιαζόμενος). Μην το χάσετε! Από τις καλύτερες παραστάσεις του δεύτερου μισού της χειμερινής περιόδου 2018-2019.Ο Μάνος Καρατζογιάννης εκθαμβωτικός στον ρόλο του εκ γενετής κωφού.

Κωνσταντίνος Μπούρας, Γράφειν, 4/2/19

Ένα κείμενο ωραία μεταφρασμένο- καθρέφτης της οικογενειακής δομής στη σύγχρονη εποχή παρουσιάζεται σκηνοθετικά ισορροπημένο με γεμάτο σκηνικό, πλούσιες ερμηνείες και χορταστικό τέλος.Όσο απομακρυνόμαστε από την σκηνή, μεγαλώνουν τα όρια και η φυλή μετατρέπεται σε κοινωνία και η κοινωνία σε έθνος.Όλοι είμαστε μέλη μιας μικρότερης ή/και μεγαλύτερης φυλής και η διαφορετικότητα πότε δεν είναι εύκολα αποδεκτή και κυρίως σωστά διαχειρίσιμη.Μια παράσταση που δεν κοιτάς ρολόι, σε βομβαρδίζει συνεχώς και δεν θέλεις να τελειώσει.Βυθίζεσαι στον πάτο ενός πηγαδιού όπου νιώθεις άνετα και οικεία καθώς σου θυμίζει μεν κάτι αλλά δεν αναπνέεις καλά.Η ανάσα σου μειώνεται κατά το ήμισυ και ο αέρας λιγοστεύει κάθε φορά που οι λέξεις βιάζονται να καλύψουν το συναίσθημα.  Η σιωπή φαίνεται πολύτιμη στο θέατρο Σταθμός και η σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά δημιουργεί στο θεατή την ίδια ανάγκη να μείνει σιωπηλός. Η απώλεια ενσυναίσθησης αποδεικνύεται τελικά η μεγαλύτερη αδυναμία αυτής της φυλής και θα ορίσει τις λέξεις  περιττές και δυστυχώς επικίνδυνες για να εκφράσουν τα συναισθήματα μας.

Άννα Καντά, Dudukatheater, 6/2/19

Η μετάφραση της Έρις Κύργια, έχει έναν ρέοντα λόγο, πολύ αναγνωρίσιμο στην ελληνική πραγματικότητα.Οι ερμηνείες των ηθοποιών εξαιρετικές.Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη στο ρόλο της Μπεθ, της μητέρας, είναι μια γυναίκα κάπως στον κόσμο της.Προσπαθεί να κρατήσει την οικογένεια και τα προσχήματα όταν δυσκολεύει η κατάσταση, ευγενική και ευαίσθητη.Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης ως Ντάνιελ, παλεύει να τελειώσει τη διδακτορική εργασία του, νιώθει υποτιμημένος, εξαρτάται πολύ από τον Μπίλυ τον οποίο λατρεύει γιατί είναι και ο μόνος που τον προσεγγίζει με στοργή, αγάπη και ενσυναίσθηση.Ο μόνος που δίνει πραγματικά χρόνο, τον κοιτάζει στα μάτια και τον ρωτά για εκείνον.Νιώθει και είναι μόνος.Εξαιρετική η ερμηνεία του Δημήτρη Κουρούμπαλη, τόσο που πολλοί έφηβοι δυστυχώς θα αναγνωρίσουν σε αυτόν τον εαυτό τους. Η Ελένη Μολέσκη στο ρόλο της Ρουθ, ψάχνεται με το τραγούδι,  έχει ανταγωνιστική σχέση με τον αδελφό της και αναπαράγει το μοτίβο της οικογένειας, ιδίως του πατέρα  που  είναι μονίμως επικριτικός. Ψάχνει κάποιον να στηριχτεί, έναν μεγαλύτερο άντρα για σχέση και βέβαια αναζητά την επιβεβαίωση.Σ’ αυτή τη φυλή που είναι υπεύθυνη για πολλές «αναπηρίες», η μικρότερη είναι αυτή του Μπίλυ με τον Μάνο Καρατζογιάννη, σε έναν εξαιρετικά δύσκολο ρόλο, όπου δεν ξέφυγε ούτε λεπτό στην απόδοση του κωφού, από την πρώτη στιγμή στη σκηνή, μέχρι την τελευταία όπου έκανε την επανάστασή του.Δείχνει πολύ συναισθηματικός και πρόθυμος να καταλάβει και να συμπαρασταθεί.

Μαρία Μαρή, Theatromania.gr, 12/2/1

Οι ΦΥΛΕΣ εκτός από λογοτεχνικό αριστούργημα έγινε και μια σπουδαία παράσταση μέσα από τη σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά που κατόρθωσε ακροβατώντας πανω σε λεπτές ισορροπίες να κρατήσει το μέτρο ανάμεσα στη βία και την τρυφερότητα, ανάμεσα στο θόρυβο και τη μουσική ,, ανάμεσα στην κραυγή και τη σιωπή.Ανάμεσα στις λέξεις και στα συναισθήματά. Το δυνατό καστ των ηθοποιών μας χάρισε υπέροχες ερμηνείες.Ο Μάνος Καρατζογιάννης απίστευτα υπεροχος-πλήρης μεταμόρφωση-στο ρόλο του κωφού.Ο Δ.Κουρούμπαλης μας συγκινησε στο ρόλο του Ντάνιελ (ιδιαίτερα στο δεύτερο μέρος όπου τον εγκατέλειψαν όλες οι άμυνές του κι έδωσε ρεσιτάλ).

Η Β.Ανδρεαδάκη έδωσε τη μητέρα όπως ακριβώς την οραματίστηκε η Νίνα Ρέιν, τρυφερή κι αδύναμη.Το 2ο από τα 5 παιδιά μιας οικογένειας χωρίς γονείς. Οι Ελ.Μολέσκη(Σύμβουλος δραματουργίας) μας χάρισε μια πολύ καλή ερμηνεία στο ρόλο της κόρης. Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές! Μας έδωσαν μια από τις πιο δυνατές παραστάσεις της σεζόν με δύο θέματα-φωτιά της εποχής μας: Επικοινωνία κι Ενσυναίσθηση.

Λένα Σάββα,Theatrorama.gr, 11/2/19

Ο Τάκης Τζαμαργιάς διαχειρίζεται αριστοτεχνικά το υλικό του και φτιάχνει μια θαυμάσια παράσταση αναδεικνύοντας την ψυχική περιοχή στην οποία βρίσκεται ο κάθε ήρωας του έργου.

Σε μια ευφυή σύλληψη στη σκηνή προβάλλει λέξεις διαφορετικές από αυτές που εκφωνούνται.Λέξεις κρυφές και κρυπτικές, λέξεις ουσιαστικές και λέξεις διφορούμενες.Λέξεις που σχολιάζουν, κριτικάρουν, παρατηρούν, ελέγχουν.

Αυθεντικές οι ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς, με εκπληκτική την υποκριτική εργασία του Μάνου Καρατζογιάννη πάνω στο ρόλο του Μπίλι.Πρόκειται για μια ερμηνεία που τον τιμά ως καλλιτέχνη.Εντυπωσιακή η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, από τους πιο σπουδαίες ηθοποιούς που διαθέτει σήμερα η ελληνική σκηνή.

Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης ενθουσίασε στο ρόλο του αινιγματικού αδελφού και η Ελένη Μολέσκη αποτέλεσε την όμορφη έκπληξη της παράστασης με τη στερεότητα και τον ορθολογισμό της υποκριτικής της.

Το έργο κύλησε με κινηματογραφική ροή μέσα στα θαυμάσια σκηνικά και κοστούμια Εδουάρδου Γεωργίου, με τη ζωντάνια της μουσικής του Γιώργου Χριστιανάκη και τους φροντισμένους φωτισμούς του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου.

Μια παλιά κινέζικη παροιμία λέει: «Δεν μπορείς να εμποδίσεις το πουλί της αναποδιάς να πετάξει πάνω από το κεφάλι σου. Μπορείς όμως να το εμποδίσεις να φωλιάσει ανάμεσα στα μαλλιά σου».Οι επιλογές είναι πολλές.Η έλλειψη ακοής είναι μόνον ένα χαρακτηριστικό των κωφών ατόμων και δεν πρέπει να αγνοούνται όλα τα υπόλοιπα.Είναι ένας διαφορετικός τρόπος να βλέπει κανείς τον κόσμο.Είναι ένας τρόπος να ακούς με την ψυχή σου. Να δυναμώσεις τη φωνή μέσα σου!

Ειρήνη Αιβαλιώτου, cat is art, 15/4/2019

Συγκλονιστικές ερμηνείες καθηλώνουν σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά, που έχει κατορθώσει με ιδιαίτερη μαεστρία να μας βάλει στην ατμόσφαιρα ενός βρετανικού σπιτιού της σύγχρονης εποχής.

Ο βραβευμένος από το All4fun και υποψήφιος το 2015 για το «Βραβείο Δημήτρης Χορν» Μάνος Καρατζογιάννης για τη συγκλονιστική του ερμηνεία στο

«Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» δίνει και τώρα ένα υποκριτικό ρεσιτάλ.

Το δίδυμο των γονιών δένει πολύ, ενώ ο Δημήτρης Κουρούμπαλης και η Ελένη Μολέσκη είναι δύο ηθοποιοί, που μας πείθουν ξεκάθαρα πως θα μπορούσαν να είναι αληθινά αδέρφια.

Ελένη Κούππα, 27/2/2019

Οι «Φυλές» της Νίνα Ρέιν, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά παρουσιάζονται σε πανελλήνια πρώτη στο Θέατρο Σταθμός.Το έργο της Βρετανίδας συγγραφέως είναι πολυβραβευμένο και έχει κάνει αίσθηση από την πρώτη κιόλας παρουσίαση του το 2010. Ο Τάκης Τζαμαργιάς σκηνοθετεί το έργο της Ρέιν ακολουθώντας την δραματουργική του εξέλιξη και πορεία, αλλά αναδεικνύει ταυτόχρονα με τον ρυθμό και την ενορχήστρωση των δραματικών σκηνών, το εσώτερο ζήτημα του έργου: η κώφωση δεν είναι μόνο μια αισθητήρια αναπηρία αλλά και μια επιλογή των ανθρώπων να αγνοούν αυτό που δεν αντέχουν να διαχειριστούν. Ο θόρυβος που «ακούν» οι κουφοί, ίσως δεν είναι τίποτα μπροστά στον θόρυβο του αλλούτερου αλαλαγμού των ακουόντων. 

Η παράσταση του Τζαμαργιά διακρίνεται για την προσπάθεια αυτή να αποδώσει τον «θόρυβο» των φυλών καθώς συγκρούονται εσωτερικά και εξωτερικά, ενώ η στέρηση της γλώσσας, σαν μια υπενθύμιση της γνωστής ρήσης του Βιτγκενστάιν «τα όρια της γλώσσας είναι τα όρια του ανθρώπινου μυαλού.Όσα ξέρω είναι αυτά για τα οποία έχω λέξεις» έρχεται σαν καταπέλτης όταν οι λέξεις γίνονται τροχοπέδη των πραγματικών αισθητικών δεσμών που μας καταπνίγουν.Άλλωστε το να μην ξέρει κάποιος την νοηματική είναι το ίδιο σαν να μην ξέρει οποιαδήποτε άλλη γλώσσα, τον αποκόπτει από την επικοινωνία με το σύνολο που την διαχειρίζεται. Πραγματικά όμως είναι η γλώσσα, ομιλούσα ή νοηματική, το μόνο σημείο επαφής των ανθρώπων; 

Από τις συγκινητικότερες σκηνές του έργου που προτείνει και την λύση αυτού του εσωτερικού σπαραγμού του «ανήκειν», είναι όταν η Ρουθ (Ελένη Μολέσκη) και ο Ντάνιελ (Δημήτρης Κουρούπαλης) προσπαθούν να αποτρέψουν τον κωφό αδελφό τους Μπίλυ (Μάνος Καρατζογιάννης) να φύγει και να τους ξεγράψει επειδή δεν μαθαίνουν την νοηματική για να επικοινωνούν μαζί του με τους δικούς του όρους. Άθελα τους προτείνοντας τον χρόνο που πέρασε η μητέρα τους για να τον μάθει να διαβάζει τα χείλη, διατρανώνουν αυτό που οι ποιητές πάντα προτάσσουν, είναι το ταξίδι, ο χρόνος που αφιερώνεις σε κάποιον, κι όχι ο προορισμός που αξίζει, που υπενθυμίζει την αφιέρωση της ενέργειας, την αγάπη. 

Η παράσταση «Φυλές» είναι μια παράσταση αναμφισβήτητα πολυεπίπεδη, με πλείστη τροφή για σκέψη, και μια πραγματική συλλογιστική πάνω στην ενσυναίσθηση, που δεν της λείπει το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός. 

Νάγια Παπαπάνου, Boem radio.gr

Σίγουρα, από τις πιο συγκινητικές και ουσιαστικές παραστάσεις της χρονιάς.Επιβάλλεται να τη δούμε όλοι, να ανοίξουμε τα μάτια, την ακοή μας, όλες τις αισθήσεις και να αφουγκραστούμε τα μηνύματα αυτής της μοναδικής παράστασης, αλλά και να απολαύσουμε την ερμηνεία των εκπληκτικών πρωταγωνιστών.

Άλλωστε όπως λένε πολύ σωστά «Τα μυαλά και τα αλεξίπτωτα δουλεύουν καλύτερα ανοιχτά» και τέτοιες υπέροχες θεατρικές παραστάσεις μας βοηθάνε να το εμπεδώσουμε καλύτερα.

Κωνσταντίνα Κούτσικου, sinwebradio.com, 3/2019

Εμείς όμως ως θεατές, μέσω της ποιοτικής μετάφρασης της Έρι Κύργια και της σκηνοθεσίας του Τάκη Τζαμαργιά, έχουμε την ευκαιρία να έρθουμε αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα η οποία φέρει μέσα της τεράστιες αλήθειες και μας προσφέρει οπτικές μιας κατάστασης από όλες τις διαθέσιμες πλευρές.Θέτει μεγάλα ηθικά ερωτήματα και προβληματίζει, μια και θίγονται και τίθενται υπό αμφισβήτηση παγιωμένες ως τώρα κοινωνικές και ηθικές αρχές.

Με τη βοήθεια του Χρήστου Τζαμαργιά, ο σκηνοθέτης μας χτίζει με συνεκτικότητα ένα οικογενειακό σκηνικό το οποίο μοιάζει σαν να περπατά κάποιος πάνω σε τεντωμένο σκοινί… σαν να προσπαθεί να διασχίσει ένα πέρασμα σπαρμένο με νάρκες.Οι σχέσεις-τεταμένες και οριακές-συναισθήματα συσσωρευμένης οργής που προέρχονται από προσωπικές ήττες και στη μέση όλων αυτών, ο βουβός Μπίλι.Δεν ακούει και δεν ακούγεται. Όταν όμως κάποιος περπατά πάνω σε πάγο, ο πάγος κάποτε ραγίζει και σπάει με αναπάντεχα αποτελέσματα…

Η συνολική οπτική συγκινεί και ταράζει.Πληροφορεί και μας διδάσκει το πραγματικό νόημα μιας οικογένειας και ότι αυτό που τελικά έχει πραγματική αξία στη ζωή μας είναι η αγάπη.Είναι ο συνδετικός κρίκος, η μαγική συνταγή που ενώνει όλα τα διάσπαρτα κομμάτια των διαφορετικών ψυχισμών και μοιάζει να είναι και η τελική απάντηση.

Τόσο ως θεατής, όσο και ως κριτικός, έζησα μια παράσταση που μίλησε σε πολλά κομμάτια της ύπαρξής μου: άνθρωπος, σύζυγος, μητέρα, επαγγελματίας που κυνηγά τα όνειρά της και προσπαθεί να ακουστεί και να ακούσει όλα όσα λέγονται μέσα και πίσω από τις λέξεις, τις σιωπές και τα βλέμματα επίσης…

Όλη αυτή η προσπάθεια του σκηνοθέτη αξίζει θερμά συγχαρητήρια και επαίνους, γιατί βαθιά ανθρώπινη, διδάσκει τι έχει πραγματικά αξία στις ανθρώπινες σχέσεις από καταβολής κόσμου. Ευχόμαστε ό,τι καλύτερο στον δημιουργό και πάντα να συνεχίζει να μας προσφέρει ανάλογα θεάματα!

O σκηνοθέτης μας χτίζει με συνεκτικότητα ένα οικογενειακό σκηνικό το οποίο μοιάζει σαν να περπατά κάποιος πάνω σε τεντωμένο σκοινί… σαν να προσπαθεί να διασχίσει ένα πέρασμα σπαρμένο με νάρκες.

Ξεκινώντας με αλφαβητική σειρά, η Μπεθ είναι η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη. Η συγγραφέας μητέρα, ο άνθρωπος που προσπαθεί να εξισορροπήσει αντίρροπες δυνάμεις, η ειρηνοποιός που κάποιες στιγμές χάνει την υπομονή της και παρασύρεται στις απανταχού διενέξεις, το μόνο άτομο που μοιάζει να αποδέχεται τον Μπίλι ως έχει, η μόνη που υποδέχεται εγκάρδια τη Σύλβια, η μόνη που προτίθεται να μάθει τη νοηματική για χάρη του γιου της. Η μητέρα είναι πάντα ο συνδετικός κρίκος που ενώνει ανόμοια κομμάτια,  έστω και χαλαρωμένος και η βασική πηγή αγάπης. Ένας τρυφερός και έντονα συναισθηματικός ρόλος, ερμηνευμένος με όλη την ευαισθησία και σοβαρότητα μιας ηθοποιού με ταλέντο και αισθαντικότητα.Εξαιρετική στον ρόλο της μητέρας, την ευχαριστούμε ειλικρινά για την υπέροχη αυτή σκηνική ερμηνεία της.

Ο Μάνος Καρατζογιάννης υποδύεται τον Μπίλι, τον μικρό κωφό γιο.Σε ένα σπίτι όπου κανείς δεν ακροάζεται κανέναν, εκείνος μοιάζει σαν να απευθύνεται σε ανθρώπινους τοίχους. Αν οι υπόλοιποι με δεδομένη την οπτικοακουστική επικοινωνία, δεν μπορούν να επικοινωνήσουν ουσιαστικά όπως πρέπει, ο Μπίλι είναι τελικά εκείνος που έχει αντιληφθεί την ορθή αξία του όρου και αυτό, γιατί εκείνο που βιώνει και αποδέχεται ως συμπεριφορά από τους δικούς του ανθρώπους, δεν τον κάνει ευτυχισμένο. Η γνωριμία του με τη Σύλβια, σύμφωνα με τη γνώμη μου δεν είναι η αιτία, αλλά η αφορμή της δικής του προσωπικής επανάστασης και μάχης.

Ένα δυνατό άτομο που αποφασίζει να υψώσει το ανάστημά του και να αποδείξει τόσο στον ίδιο, όσο και στην υπόλοιπη οικογένεια ότι τα καταφέρνει χωρίς την παρουσία της στη ζωή του. Όπως περίπου ένιωθε όλα τα προηγούμενα χρόνια της μηχανικής, σχεδόν απρόσωπης επαφής…

Η απόφασή του, ρηξικέλευθη και σκληρή και για τις δύο πλευρές, σηματοδοτεί μια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων, οι οποίες φανερώνουν όλες τις αδυναμίες και τα ψυχολογικά χάσματα που υπάρχουν, ιδιαίτερα ανάμεσα στη σχέση των δύο αδερφών.Μαζί με αυτά όμως, υπάρχει και ένας στενός σύνδεσμος ισορροπίας.Ο Μπίλι είναι ο εξισορροπιστικός παράγοντας στη δυσλειτουργική αυτή οικογένεια. Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, είναι ο πιο «νορμάλ» από όλους…

Η ερμηνεία του συγκεκριμένου καλλιτέχνη, δεν αφήνει κανέναν χωρίς δάκρυα στα μάτια… Ο τρόπος που ερμηνεύει το ευαίσθητο, μα ταυτόχρονα τόσο ανθεκτικό νεαρό παιδί, ο πονεμένος θυμός που εκφράζει, όλο το καλειδοσκόπιο των συναισθημάτων που ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του και κυρίως η ομιλία και οι κινήσεις ενός κωφού, συγκλονίζουν.

Μου πήρε πολλή ώρα μέχρι να αποδεχτώ το γεγονός ότι ο καλλιτέχνης μας ΔΕΝ είναι στην πραγματικότητα κωφός.Η πειστικότητα και η τραγικότητα με την οποία έντυσε τον ρόλο αυτό, αποτελούν σπουδή από μόνες τους. Μια κορυφαία ερμηνεία, από τις πιο καλές που είχα την τύχη να παρακολουθήσω, του αξίζουν πολλά μπράβο και συγχαρητήρια! Του εύχομαι το μέλλον να τον ανταμείβει πάντοτε με τις καλύτερες θεατρικές επιλογές και να είναι πάντα κοντά μας να μας συγκινεί με τις ερμηνείες του!

Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης είναι ο μεγαλύτερος αδερφός.Είναι εκείνος που ενώ μοιάζει να δημιουργεί τα περισσότερα προβλήματα στην οικογένεια, είναι ταυτόχρονα το πιο ευπαθές μέλος της.Σαφώς ο πιο ευαίσθητος χαρακτήρας του έργου, παλεύει με εξωτερικούς και εσωτερικούς δαίμονες, με φωνές που ακούει και με τραύλισμα-κατάλοιπο από την παιδική ηλικία-παλεύει για να ακουστεί και αυτός μέσα σε ένα περιβάλλον που πνίγει την ουσιαστική επικοινωνία.Οι τελικές αποφάσεις του Μπίλι, προκαλούν τους μεγαλύτερους τριγμούς στον ψυχισμό του Ντάνιελ και κυριολεκτικά τον διαλύουν κομμάτι-κομμάτι.Είναι εκείνος που εκδηλώνει με τον πιο έντονο τρόπο την αγάπη του προς τον αδερφό του και κατ΄επέκταση και στην οικογένεια.

Είναι πραγματικά εκπληκτικά τραγικός ο τρόπος που υποδύεται ο καλλιτέχνης μας τον συγκεκριμένο ρόλο.Ένας συνδυασμός των γνωστών κωμικών του στοιχείων μαζί με γερές δόσεις δράματος, που του δίνουν μια διαφορετική ερμηνευτική δύναμη και αποδεικνύουν το εύρος των δυνατοτήτων και του τεράστιου ταλέντου του.Του αξίζουν οι καλύτεροι έπαινοι, τα πιο όμορφα λόγια και πολλά μπράβο για το γεγονός ότι κατάφερε να μας συγκινήσει σε αφάνταστο βαθμό και να μας προβληματίσει σε καίρια θέματα, που ίσχυαν και ισχύουν ακόμα και σήμερα.

Η Ελένη Μολέσκη είναι η κόρη της οικογένειας και ταυτόχρονα έχει αναλάβει και τη δραματουργία του θεατρικού.Μια ακόμα εξέχουσα ερμηνεία από μια νέα ηθοποιό, η οποία με σπουδαίο τρόπο κατορθώνει να μας περάσει όλη την ψυχολογία μιας ευαίσθητης και ταλαντούχας τραγουδίστριας, που μοιάζει να είναι εγκλωβισμένη τόσο στα δικά της, όσο και στα οικογενειακά στεγανά.Με υπέροχο τρόπο ερμηνεύει έναν άνθρωπο σε κρίση, που προσπαθεί με κάθε μέσο να ακουστεί η φωνή του.Η Ρουθ, εγκλωβισμένη στις αδυναμίες και τις επιλογές της, μοιάζει ανήμπορη να σηκώσει το βάρος της προσωπικότητάς της και του χαρακτήρα της και η οικογένεια είναι για εκείνη το μοναδικό στήριγμα.Η οικογένεια όμως απλά την ακούει να μιλάει, να φωνάζει, να κλαίει. Δεν ακροάζεται. Δεν συμπάσχει. Δεν προσπαθεί να βρει λύσεις.Δεν υπάρχει αλληλοβοήθεια.

Ένας ξεχωριστός ρόλος, μία από τις τρεις γυναίκες του έργου η οποία αποτελεί μια όμορφη παρουσία και δίνει όλο της το είναι στην ερμηνεία του συγκεκριμένου χαρακτήρα.Με έντονο εκτόπισμα, εντυπωσιάζει και αποτελεί ένα ιδιαίτερα σημαντικό κομμάτι της παράστασης.

Μια πανέμορφη παρουσία, ένα ιδιαίτερα ταλαντούχο άτομο το οποίο εντυπωσιάζει και συναρπάζει με τον τρόπο που ερμηνεύει έναν τόσο απαιτητικό ρόλο. Της δίνουμε πολλά μπράβο και συγχαρητήρια και της ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα για το μέλλον!

Ο Εδουάρδος Γεωργίου και η βοηθός του Έλλη Αποστολάκη, έχουν αναλάβει τα πανέμορφα, μοντέρνα και οικεία σε όλους μας σκηνικά ενός σπιτιού, δίνοντας έτσι στην παράσταση μια πιο μεγάλη αληθοφάνεια, μια και έτσι ερμηνεύουμε καλύτερα τους χαρακτήρες του έργου.Ο ίδιος δημιουργός έχει επιμεληθεί και τα όμορφα κοστούμια του έργου, δημιουργώντας έτσι ένα πανέμορφο οπτικό σύνολο. Ιδιαίτερα προσεγμένο αποτέλεσμα, μπράβο στον ίδιο και τη βοηθό του για όλο αυτό!

Η υπέροχη μουσική του Γιώργου Χριστιανάκη και οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου, είναι δύο εξίσου σημαντικοί παράγοντες του θεατρικού, που με την παρουσία τους της έδωσαν περισσότερη αίγλη και φινέτσα.

Οι «Φυλές» μας κάνουν να αντιληφθούμε κάθε είδους διαφορετικότητα που φαίνεται ή και κρύβεται σε μια κοινωνία.Αν οι κωφοί αποτελούν μια ξεχωριστή φυλή, αν δεν υπάρχει σύμπνοια και ενσυναίσθηση τα μέλη μιας οικογένειας αποτελούν εντελώς ξεχωριστές μονάδες, όντας το κάθε μέλος από μόνο του μια φυλή.Το παρήγορο βέβαια σε όλο αυτό, είναι ότι αν υπάρχει ο βαθύς και άρρηκτος συνδετικός κρίκος που ονομάζεται «αγάπη», τότε βρίσκεται και η χρυσή τομή.Μια μορφή λύσης.

Η αγάπη, η πραγματική αγάπη, κάθε άλλο παρά τέλεια είναι.Ανθίζει στον πιο ψυχρό χειμώνα και παραμένει ακόμα και στον πιο καυτό ήλιο, όταν όλα τα άλλα έχουν καεί από τη δύναμή του.Ακόμα και στο τέλος του έργου που σκίζει στα δύο την καρδιά, όταν τα λόγια περιττεύουν μιλά ο πόνος της καρδιάς, τα βλέμματα και μια αγκαλιά που τα συγχωρεί όλα. Αυτό μετράει πιο πολύ από καθετί τελικά…

Αγγελική Μπάτσου, Kallitexnes.gr, 04/2019