ΛΕΞΕΙΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ

Κείμενο:Γεωργία Σύκα

Μένουμε μέσα.

Μένουμε στο σπίτι.

Λέξεις μας επισκέπτονται στα ξαφνικά.

Μόνο αυτές δεχόμαστε απ’ έξω.

Ερμητικό κλείσιμο προς ενατένιση του κόσμου.

Κλείσιμο εντός, για να αποφευχθεί η διασπορά εκτός.

Εσωτερική απομάκρυνση από το εξωτερικό.

Απομόνωση λόγω συγκυρίας ή ανώτερης ανάγκης.

Άρση της επιλογής για απόσυρση.

Όταν το μέσα γίνεται έξω και το έξω προσαρτείται αναπόδραστα στη φαντασιακή σφαίρα του εσωτερικού γίγνεσθαι.

Μένουμε σπίτι ή μένουμε απλά;

Πόσο θα περιμένουμε ακόμη;

Κάποτε, το δωμάτιο φάνταζε τόπος μαγικός: οι τοίχοι εξαπλώνονταν τριγύρω περίτεχνα, σβούριζαν οι λέξεις. Ήταν ο μόνος τόπος που επέτρεπε νοητική εκδίπλωση, περισυλλογή και έκφραση. Οι λέξεις γράφονταν σε σιωπή και η ατμόσφαιρα ευγενικά κοσμούσε όλη αυτή την εσωστρέφεια της κίνησης του νου.

Οι άλλοι μας έλεγαν τρελούς, τότε, ανίδεους και «μούχλες», αλλά εμείς επιλέγαμε το δωμάτιο γιατί εκεί η τρέλα είχε νόημα πιο ζωντανό από τον κόσμο έξω. Εκεί οι λέξεις χόρευαν ελεύθερα δίχως κανόνες και αυταπάτες που οδηγούν σε ορθότητα έκφρασης προς κίνηση του κόσμου.

Τώρα, το δωμάτιο έχει μετατραπεί σε φυλάκιο φρούρησης: οι τοίχοι μια αναδυόμενη απειλή, ο αέρας εχθρός που ανά πάσα στιγμή μπορεί να κάνει επίθεση κι εμείς έχουμε γίνει θύματα ή αμυντικοί σε μάχη.

Με ένα ντετόλ ψεκάζουμε ό,τι βρούμε, σε μια απόπειρα αποδέσμευσης της ατμόσφαιρας από μια ενδεχόμενη μόλυνση. Τώρα όλοι γίναμε δέσμιοι του δωματίου και η τρέλα μετατέθηκε εκτός, σε όσους τολμούν να ξεμυτίσουν. Τώρα η σιωπή έχει γίνει παρηγοριά και η μούχλα σύμμαχός μας.

Τώρα οι λέξεις μας επισκέπτονται μοιραία, δεν έχουν που να πάνε. Κι εμείς δέκτες αυτής της επίσκεψης επιχειρούμε να φροντίσουμε τις λέξεις με επιείκεια. Κι εμείς πάλι στο δωμάτιο με λέξεις επισκέπτες, συνθέτουμε κείμενα επιστράτευσης, ανοίγουμε οδούς έκφρασης κι επικοινωνίας. Τώρα αυτό το κάνουν όλοι, οι λέξεις έγιναν η μόνη ευχάριστη οδός που μας συνδέει με τον κόσμο. Τρελοί όσοι κινούνται αμίλητοι εκεί έξω.

Τρελοί όσοι γελούν ή περπατούν ή τρέχουν δίπλα στη θάλασσα κάτω από τον λαμπερό κιτρινισμένο ήλιο. Τρελοί όσοι αγαπούν, αγγίζουν χέρια και αγκαλιάζουν. Τρελοί όσοι επιθυμούν ανθρώπινη επαφή, έρωτα και συνάντηση με άλλους, λιγότερη από δύο μέτρα. Όλοι εμείς τρατάρουμε τις λέξεις-επισκέπτες με εδέσματα, πάνω σε αυτοσχέδια καθίσματα από ρολά υγείας. Όλοι εμείς είμαστε οι φυσιολογικοί, οι συνειδητοποιημένοι, ήρωες μιας αναμονής, με λέξεις ειπωμένη.

Κείμενο:Γεωργία Σύκα