ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ

    Παραιτήθηκε ο μητροπολίτης Αμβρόσιος. Και με αφορμή αυτή την παραίτηση θα ήθελα να γράψω μερικές σκέψεις για εμάς, για την κοινωνία, για τη θρησκεία, για την αγάπη, την εκκλησία.

  «Άνθρωποι κατώτεροι των περιστάσεων και της αξίας που τους έδωσε η κοινωνία» υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα, σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Και ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, οι κατώτεροι των περιστάσεων και της αξίας που τους έδωσε η κοινωνία? Άνθρωποι που δεν τους αξίζει να είναι παράδειγμα για όλους τους υπόλοιπους αλλά παρ’όλα αυτά θα προβάλλονται. Άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα να πουν αλλά μιλούν συνέχεια και δυνατά. Άνθρωποι κενοί που όμως μοστράρονται για πρότυπα. Σε αυτούς αναφέρομαι. Στους αχυράνθρωπους που βάζουν μπροστά κάποιοι για να τραβούν τα βλέμματα και να μπορούν αυτοί να κάνουν ανενόχλητοι την, καταστροφική για την κοινωνία, δουλειά τους. Θα υπάρχουν πάντα αυτοί οι αχυράνθρωποι αλλά  μην ξεχνάμε ποτέ, όμως, ότι επαφίεται σε εμάς να τους κάνουμε σημαντικούς ή όχι. Η κριτική σκέψη και η παιδεία θα μπορέσουν να τους εξαφανίσουν. Όταν ο κόσμος δεν μπορεί να σκεφτεί τότε ακόμα και οι πιο ασήμαντοι μπορούν να τον καθοδηγήσουν, αφού πρώτα τον μετατρέψουν σε όχλο. Ο όχλος έχει τεράστια δύναμη αλλά ελάχιστη λογική. Αρκεί να βρεθεί κάποιος να τους “τσιγκλήσει” τα ένστικτα και τότε ο όχλος μετατρέπεται σε όπλο στα χέρια του κάθε τυχαίου. Το είπε πολύ ωραία ο Karl Krauss:

“Όταν ο ήλιος του Πολιτισμού είναι χαμηλά στον ορίζοντα, ακόμα και οι νάνοι ρίχνουν μεγάλες σκιές”

Και δυστυχώς οι «αχυράνθρωποι» αυτού του κόσμου ρίχνουν μεγάλες σκιές γιατί όλοι μας έχουμε κρατήσει τον ήλιο του πολιτισμού πολύ χαμηλά. Η ευθύνη μας, απέναντι στον εαυτό μας και στην κοινωνία, είναι να αναπτύξουμε την κριτική σκέψη, να αγαπήσουμε, να παιδεύσουμε το μυαλό μας, να αναπτύξουμε το μυαλό μας και να ανοίξουμε την καρδιά μας. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να δώσουμε στους αχυράνθρωπους, την βαρύτητα και τη σκια που τους αξίζει.

Και επειδή είπα ότι θα γράψω μερικές σκέψεις και για την θρησκεία και την εκκλησία, πριν προχωρήσω, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν εξετάζω αν υπήρξε ο Ιησούς ή αν υπάρχει θεός ή αν η αγία γραφή απεικονίζει τις διδαχές του Ιησού κλπ. Παίρνω ως δεδομένο ότι υπάρχει μια θρησκεία που λέγεται χριστιανισμός και προσπαθώ να «ξεζουμίσω» το δίδαγμα του. Προσπαθώ να βρω την ουσία.

Όπως κάνουμε και στους περισσότερους τομείς της ζωής μας, έτσι αντιδρούμε και στο θέμα της θρησκείας. Βιαζόμαστε να κρίνουμε την θρησκεία επειδή κάποιος μας ανάγκασε να πάρουμε θέση άμυνας απέναντι της. Ας προσπαθήσουμε να βγουμε από τη θέση άμυνας και να τη δούμε όσο πιο αντικειμενικά μπορούμε.

Ο χριστιανισμός, λοιπόν, βασίζεται στο κήρυγμα του θεού, ο οποίος δίδαξε την αγάπη, την αποδοχή και την ελπίδα. Αν πρέπει να κρατήσω μια φράση από όλη την Αγία Γραφή τότε επιλέγω το:

«Ἀγάπα τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν»(Ματθ. 22,39)

Και δεν είναι η πρώτη φορά που την συναντάμε μέσα στις γραφές.

«Μην είσαι εκδικητικός και μνησίκακος απέναντι στους άλλους, αλλά να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου» (Λευτικόν, 19,18)

Και δεν είναι μόνο τα παραπάνω. Ο απόστολος Παύλος έγραψε στην επιστολή του προς Κορινθίους, τον ύμνο της αγάπης. Έναν ύμνο που για  πολλούς, θεωρείται ο ύμνος των ύμνων της Καινής Διαθήκης.

Στο 13ο κεφάλαιο την πρώτης επιστολής του προς τους Κορίνθιους, αναφέρει μεταξύ των άλλων¨

«Εκείνος που αγαπάει έχει μακροθυμία, έχει και καλοσύνη. Εκείνος που αγαπάει δε ζηλοφθονεί. Εκείνος που αγαπάει δεν κομπάζει ούτε περηφανεύεται. Είναι ευπρεπής, δεν είναι εγωιστής ούτε ευερέθιστος. Ξεχνάει το κακό που του έχουν κάνει. Δεν σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει όταν επικρατεί η αλήθεια. Εκείνος που αγαπά όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Ποτέ η αγάπη δεν θα πάψει να υπάρχει»

Αγάπη, λοιπόν. Η ύψιστη διδαχή του χριστιανισμού. Αυτό το οποίο θα έπρεπε η εκκλησία να διδάσκει. Αυτό που θα έπρεπε όλοι μας να μαθαίνουμε πρώτο-πρώτο όταν σκεφτόμαστε ή μιλάμε για τον χριστιανισμό. Μικρές φράσεις που δίνουν τροφή για πολύ σκέψη. Πρέπει πρώτα να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και μετά να αγαπήσουμε και τους υπολοίπους, όπως τον εαυτό μας. Πρέπει να αποδεχθούμε τον εαυτό μας, να τον σεβαστούμε, να τον τιμήσουμε, να τον αγαπήσουμε και ταυτόχρονα όλα αυτά να τα κάνουμε και για τους γύρω μας. Και όταν λέω αγάπη, δεν την περιορίζω μόνο στους ανθρώπους. Σκέφτομαι την αγάπη ως πανυπαρξιακό (το ξέρω ότι δεν υπάρχει τέτοια λέξη) αγαθό. Μια αγάπη για τον εαυτό μας, για τους συνανθρώπους μας, για τα ζώα, για την φύση, για όλα. Δεν μπορώ να γνωρίζω ούτε πως, ούτε γιατί ήρθαμε στη ζωή. Αλλά αυτό που σίγουρα γνωρίζω είναι ότι δεν ήρθαμε για να μισούμε. Πως κατάφερε λοιπόν η εκκλησία να δημιουργήσει τόσους αντιπάλους? Πως είναι δυνατόν να έχεις ένα τόσο υπέροχο και αγνό μήνυμα, όπως αυτό της αγάπης και τελικά να δημιουργείς συνεχώς νέους αντιπάλους?

Η εκκλησία, σήμερα, έχει διχάσει τον κόσμο. Για την ακρίβεια έχει καταφέρει να διχάσει τον κόσμο με αυτά που λέει και κάνει αλλά κυρίως μ’ αυτά που ΔΕΝ λέει και ΔΕΝ κάνει. Και το κατάφερε συντηρώντας ιερωμένους σαν τον Αμβρόσιο στους κόλπους της, έχοντας γραπωθεί από την δημοσιοϋπαλληλική σχέση της με το κράτος, αδυνατώντας να προσελκύσει νέους ανθρώπους, αδυνατώντας να προσαρμοστεί στις αλλαγές της εποχής και κάνοντας τα στραβά μάτια στις εξελίξεις. Και κυρίως σιωπώντας και κρύβοντας τα στραβά που υπάρχουν στις τάξεις της.

Και όλες οι πράξεις της εκκλησίας έχουν αντίκτυπο και στην  θρησκεία. Η θρησκεία είναι σαν το μαχαίρι. Κάποιος θα το χρησιμοποιήσει για να σώσει ζωές, κάνοντας εγχειρήσεις. Και κάποιος θα το χρησιμοποιήσει για να κλέψει και να σκοτώσει. Δεν ευθύνεται το μαχαίρι για τίποτα ούτε στο καλό ούτε στο κακό. Η θρησκεία είναι το μέσο και δεν φέρει ευθύνη για το πώς την χρησιμοποιεί ο καθένας.

Κάποιοι την χρησιμοποιούν για να διαδώσουν την αγάπη και κάποιοι την χρησιμοποιούν για δικό τους όφελος. Η θρησκεία είναι εκεί. Μπορούμε όλοι μας να την δεχθούμε ή να την απορρίψουμε. Αλλά θα πρέπει πρώτα να την διαβάσουμε και να την καταλάβουμε. Δεν είναι σωστό να την δεχθούμε ή να την απαρνηθούμε επειδή έτσι μας είπαν. Καλοί και κακοί άνθρωποι υπάρχουν παντού. Ακόμα και μέσα στην εκκλησία. Δεν θα κρίνω μια ολόκληρη θρησκεία από τον Αμβρόσιο, έτσι ακριβώς όπως δεν θέλω οι Ευρωπαίοι να με κρίνουν ως τεμπέλη Έλληνα & χαραμοφάη επειδή έτσι τους είπαν κάποιοι.

Σίγουρα η εκκλησία έχει ευθύνη για την επιλογή της να μην λάβει τις απαραίτητες αποστάσεις από το κήρυγμα μίσους του Αμβρόσιου. Όχι με λόγια αλλά με πράξεις. Γιατί η πραγματικότητα έδειξε ότι τον κράτησε στους κόλπους της για 4 χρόνια μετά την ρητορική μίσους που έγραψε. Όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να μην στηλιτεύσω την εκκωφαντική σιγή της εκκλησίας της Ελλάδος, σε αυτό το παραλήρημα μίσους του Αμβρόσιου.

Ενός ιερωμένου, που ξεκίνησε για να κηρύξει την αγάπη και κατέληξε, μέσα από το προσωπικό του ιστολόγιο, να λέει ότι “η ομοφυλοφιλία είναι κοινωνικό κακούργημα. Ότι όσοι την βιώνουν ή την υποστηρίζουν δεν είναι φυσιολογικοί άνθρωποι αλλά αποβράσματα της κοινωνίας. Ότι είναι αποβράσματα της Κοινωνίας, περιθωριακοί άνθρωποι, ελαττωματίες, εξευτελισμένοι, άνθρωποι του σκότους”. Και να καταλήγει στο κήρυγμα «αγάπης» του λέγοντας «Ε, λοιπόν, αυτούς τους ξεφτιλισμένους, φτύστε τους! Αποδοκιμάστε τους! Μαυρίστε τους! Δεν είναι άνθρωποι! Είναι εκτρώματα της φύσεως! Ψυχικά και πνευματικά πάσχουν! Είναι άτομα με νοητική διαταραχή! Δυστυχώς, αυτοί είναι τρις-χειρότεροι και πολύ πιο επικίνδυνοι από κάποιους, που ζουν στα τρελοκομεία!».

Βέβαια για αυτές του τις δηλώσεις, παραπέμφθηκε σε δίκη και η ελληνική δικαιοσύνη τον καταδικάστηκε για τις κατηγορίες της δημόσιας υποκίνησης σε ρατσιστική βία ή μίσος και της κατάχρησης εκκλησιαστικού αξιώματος, σε 7 μήνες φυλάκιση με 3ετή αναστολή.

Μπορεί όλες αυτές οι σκέψεις να ξεκίνησαν από την παραίτηση του Αμβρόσιου αλλά δεν θέλω να τελειώσουν με τα λόγια του. Υπάρχει ένα παναθρώπινο μήνυμα, αυτό της αγάπης, που η εκκλησία πρέπει να διαδώσει. Η μετάνοια παίζει σημαντικό ρόλο στο εκκλησιαστικό τυπικό και ποτέ δεν είναι αργά να δείξει έμπρακτη μετάνοια για όποια στραβά υπάρχουν στις τάξεις της, να δώσει το καλό παράδειγμα σε όλους και να υπηρετήσει το σκοπό της ύπαρξης της.

Να διαδώσει την αγάπη!

Συνταξη:Παυλος Παυλιδης

Γεννήθηκα στην Γερμανία (τότε Δυτική Γερμανία) το 1975. Μεγάλωσα, πήγα σχολείο και τελικά έφυγα από την Παλαιοκώμη Σερρών το 1994 για να σπουδάσω. Το 2000 τελείωσα και το ΜΒΑ και μετά από ένα σύντομο πέρασμα στον ελληνικό στρατό, βγήκα στην αγορά εργασίας. Κατέληξα για πολλά χρόνια στέλεχος σε πολυεθνική εταιρία.

Αλλά αν για κάτι είμαι περήφανος είναι γιατί μπορώ να σκέφτομαι.

Τα υπόλοιπα θα τα πουν οι άνθρωποι που με γνωρίζουν.

Αγαπημένο μου quote, από την «Ασκητική» του Καζαντζάκη:

«’Ο,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά»