ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΜΟΥ,ΑΥΡΙΟΝ ΕΤΕΡΟΥ ΚΑΙ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΤΙΝΟΣ

Είναι βράδυ και είμαι στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος». Κόσμος περπατάει αδιάκοπα με μια βαλίτσα αλλά και μια σακούλα με κάτι που ψωνίσανε από το αεροδρόμιο. Από τα χέρια όλων δεν λείπει το κινητό. Εγώ κάθομαι ακριβώς απέναντι από το κατάστημα επώνυμων τσαντών. Πολύ «επώνυμων» και πολύ ακριβών.  Οι περισσότεροι χαμογελούν γιατί φεύγουν για διακοπές. Υπάρχουν και κάποιοι που είναι πιο συγκρατημένοι. Προφανώς γυρίζουν στη βάση τους. Όλοι τους, όμως, προσπαθούν για μια καλύτερη ζωή. Βέβαια στους περισσότερους, καλύτερη ζωή σημαίνει καλύτερο αμάξι, μεγάλο σπίτι, διακοπές σε κοσμοπολίτικα μέρη. Και ξεχνάνε το πιο απλό πράγμα. Την υγεία μας. Θεωρούμε δεδομένο, το μοναδικό πράγμα που όταν το χάσουμε, θυσιάζουμε τα πάντα για να το αποκτήσουμε.

Τίποτε δεν είναι δεδομένο. Τίποτα δεν μας εξασφαλίζει ότι και αύριο θα είμαστε όρθιοι.

 Οι εξελίξεις των τελευταίων 15 χρόνων μας έχουν πάρει παραμάζωμα  και σε μια Ελλάδα σε κατάσταση ζάλης προσπαθούμε να σχεδιάσουμε το μέλλον μας. Έχουμε (οι περισσότεροι) ένα δάνειο για να ξεχρεώσουμε το σπίτι, μια δουλειά, που ενώ μας μειώνει τους μισθούς, όσοι την έχουν, αισθάνονται τυχεροί που την έχουν. Και το χειρότερο είναι ότι, όντως, είναι τυχεροί που έχουν δουλειά.

Και επειδή δεν διαφέρω από τον μέσο Ελληνα και εγώ (μέχρι τώρα) είχα την ίδια οπτική. Ένα μεγάλο μέρος του μόχθου μου και του κόπου μου έχει να κάνει με τα υλικά πράγματα που έμαθα να δίνω στον εαυτό μου για να τον ξεγελάω. Ακριβώς όπως κάνανε και οι εξερευνητές με τα καθρεφτάκια στους ιθαγενείς. Δηλαδή μάχομαι για κάτι που σήμερα είναι δικό μου, αύριο θα είναι κάποιου άλλου (στην καλύτερη περίπτωση του παιδιού μου) αλλά ποτέ δεν θα είναι κάποιου συγκεκριμένα. Όλα για τα υλικά αντικείμενα, λοιπόν. Και ενώ, λοιπόν, ξοδεύω τόσο χρόνο και κόπο για όλα αυτά που δεν θα είναι ποτέ δικά μου, χάνω τα μόνα πράγματα που είναι πραγματικά δικά μου και ΠΟΤΕ δεν θα είναι κάποιου άλλου (τουλάχιστο όχι κυριολεκτικά). Την υγεία μου, την ψυχική μου ηρεμία και τον χρόνο μου.

Και τώρα θα σκεφτεί κάποιος. Δεν έχεις παιδιά. Και για να προλάβω όλους τους γονείς που έχουν οικογένεια και παιδιά, θα πω μερικά λόγια και για τους γονείς. Όταν κάποιος πάρει την απόφαση να κάνει οικογένεια τότε γνωρίζει ότι πλέον η νούμερο ένα προτεραιότητα του, δεν είναι πλέον ο εαυτός του. Σε αυτή την περίπτωση όλος ο αγώνας των γονέων έχει ένα μεγάλο επιχείρημα, που στα μάτια τους φαντάζει απόλυτο και αδιαπραγμάτευτο. Ότι κάνουνε το κάνουνε για τα παιδιά. Και για να είναι εντελώς ξεκάθαρο, θα πω ότι αναφέρομαι στα υλικά και όχι στα άυλα που μπορεί να προσφέρει ένας γονέας στο παιδί του. Σε αυτόν, όμως τον αγώνα για τα υλικά αγαθά ξεχνούν το σημαντικότερο. Ότι δεν γίνεσαι καλός γονιός αν δώσεις ένα σπίτι και ένα αυτοκίνητο στο παιδί σου. Όπως επίσης δεν είσαι κακός γονέας αν δεν δώσεις σπίτι και αυτοκίνητο. Οι περισσότεροι χρησιμοποιούν τα παιδία τους για να δικαιολογήσουν δικές τους ανασφάλειες, δικά τους απωθημένα, δικά τους θέλω και δικές τους προσδοκίες. Και μέσα από αυτά κάνουν και τα παιδιά τους δούλους της ύλης. Τους βάζουν, άθελα τους, τον ιό της κτητικότητας και της απόκτησης υλικών αγαθών.

Τελικά, όμως, όλοι αδικούμε τους εαυτούς μας. Δεν τους δίνουμε τον χρόνο που μας αξίζει. Όλοι μας βρίσκουμε ένα ωραίο καθρέφτη, σαν σύγχρονοι ιθαγενείς, για να μαγευτούμε. Έχουμε ποτέ αναλογιστεί πόσο τυχεροί είμαστε που σήμερα το πρωί ξυπνήσαμε. Που μπορέσαμε να σηκωθούμε μόνοι μας από το κρεββάτι. Που δεν χρειάστηκε να περιμένουμε κανέναν για να μας πλύνει ή να μας χτενίσει. Που έχουμε τη δυνατότητα να βγούμε στο δρόμο και να περπατήσουμε. Που έχουμε τη δυνατότητα για άλλα τόσα που δεν γράφω.

Σήμερον εμού, αύριον ετέρου και ουδέποτε  τινός.

Δεν ξέρω που θέλω να καταλήξω αλλά σίγουρα δεν θέλω δανεική χαρά. Δεν θέλω να είμαι συνέχεια ανικανοποίητος. Να νομίζω ότι είμαι συνεχώς ένα βήμα «πίσω»;

Το πρόβλημα μας ποτέ δεν ήταν τα χρήματα. Όσο και να το σκέφτομαι πάντα καταλήγω στο ότι το πρόβλημα μας είναι η οπτική μας στα πράγματα. Και η οπτική μας διορθώνεται μόνο με την παιδεία. Όχι, μόνο, την εκπαίδευση. Αλλά την παιδεία. Πρέπει να μπορούμε να εξελίσσουμε τους εαυτούς μας. Να τους μετατρέπουμε στην καλύτερη δυνατή εκδοχή μας. Και αυτό δεν γίνεται κυνηγώντας τα υλικά αγαθά. Για να μπορέσει κάποιος να εξελίξει τον εαυτό του θα πρέπει να ασχοληθεί πραγματικά πολύ, πάρα πολύ . Το παιχνίδι της αυτογνωσίας είναι πολύ δύσκολο και δυστυχώς δεν έχουμε δεύτερη ευκαιρία.

«όσο κι’ αν κανείς προσέχει, όσο κι’ αν το κυνηγά

Πάντα θα ΄ναι αργά. Δεύτερη ζωή δεν έχει»

Οδυσσέας Ελύτης

Και θα προσπαθήσω να φτάσω στο τέλος με την ίδια ακριβώς φράση.

Σήμερον εμού, αύριον ετέρου και ουδέποτε τινός.

Μια φράση η οποία είναι γραμμένη σε κάποιο κελί μοναχού στο Άγιο Όρος. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει μέσα στις Γραφές ή αν την είπες κάποιος σοφός αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια.

Νομίζω ότι ανακάλυψα ένα σπουδαίο ποίημα. Ένα ποίημα με έξι λέξεις και βαθύτατο νόημα.

Σήμερον εμού, αύριον ετέρου και ουδέποτε τινός.

Σύνταξη:Παύλος Παυλίδης

Γεννήθηκα στην Γερμανία (τότε Δυτική Γερμανία) το 1975. Μεγάλωσα, πήγα σχολείο και τελικά έφυγα από την Παλαιοκώμη Σερρών το 1994 για να σπουδάσω. Το 2000 τελείωσα και το ΜΒΑ και μετά από ένα σύντομο πέρασμα στον ελληνικό στρατό, βγήκα στην αγορά εργασίας. Κατέληξα για πολλά χρόνια στέλεχος σε πολυεθνική εταιρία.

Αλλά αν για κάτι είμαι περήφανος είναι γιατί μπορώ να σκέφτομαι.

Τα υπόλοιπα θα τα πουν οι άνθρωποι που με γνωρίζουν.

Αγαπημένο μου quote, από την «Ασκητική» του Καζαντζάκη:

«’Ο,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά»