ΜΑΙΡΗ ΛΙΟΛΙΟΥ: “Η ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΡΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕ”

Συνέντευξη:Ευθύμιος Ιωαννίδης

Η ηθοποιός Μαίρη Λιόλιου μίλησε στον Ευθύμιο Ιωαννίδη του thessculture.gr για την παράσταση «Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας» στην οποία πρωταγωνιστεί και σας παραθέτουμε τη συνομιλία τους.

Πότε πρωτοήλθες σε επαφή με το θέατρο, τι ήταν αυτό που σε οδήγησε να ακολουθήσεις τη συγκεκριμένη πορεία στο χώρο της τέχνης;

Ήμουν κάπου στα 21 όταν μπήκα σε μία φοιτητική θεατρική ομάδα και κατάλαβα ότι κάτι πρωτόγνωρα ωραίο μου συμβαίνει όταν είμαι εκεί. Στην αρχή με μία ενοχή, καθώς παραμελούσα τις άλλες μου σπουδές. Στην πορεία όμως, βλέποντας ότι δίνω πολύ χρόνο και ενέργεια, είτε στην τότε ομάδα, είτε σε σεμινάρια και σε θεατρικά εργαστήρια, θέλησα να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Οπότε είπα θα πάω σε δραματική σχολή, να δω πόσο το θέλω κι αν το αντέχω. Χωρίς φυσικά να σημαίνει ότι το να φοιτήσει κάποιος σε δραματική σχολή είναι μονόδρομος για να ασχοληθεί με το θέατρο.

Πρωταγωνιστείς στην παράσταση «Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας» του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία του Στέλιου Βραχνή. Ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά της γραφής του, τα οποία σε κέντρισαν και κατ΄επέκταση σε έπεισαν  να δεχτείτε να υποδυθείτε  στη σκηνή  την ηρωίδα του;

Στα κείμενα του Δημήτρη Δημητριάδη, σε παρασέρνει η ίδια η γλώσσα, ο τρόπος που χρησιμοποιεί κι επαναχρησιμοποιεί τις λέξεις, ο ήχος που παράγεται απ΄ όλο αυτό. Κι εκεί που νομίζεις ότι έχεις καταλάβει τον μηχανισμό γραφής του, συχνά αυτοαναιρείται. Προσπαθεί συνεχώς να διατυπώσει κάτι και μέχρι να τα καταφέρει αυτό έχει ήδη αλλάξει, δηλαδή ό,τι συμβαίνει και στη ζωή.

Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας είναι ένα κείμενο που οφείλει να ακουστεί τώρα περισσότερο από ποτέ. Με την πανδημία και όλο αυτό που βιώνουμε, είναι στιγμή να επαναπροσδιορίσουμε πολλά – ανάμεσα σε αυτά, ας αναλογιστούμε και αυτό που έχει να μας πει η Κασσάνδρα, η οποία κατήργησε τον «πριν» της εαυτό και λυτρώθηκε απ’ την αλλαγή της.

Πώς αντέδρασες, τι ένιωσες, αλήθεια όταν πρωτοδιάβασες το έργο, ούτως ώστε να σε ωθήσει να συνδιαλλαγείς μαζί του;

Υπήρξα αρχικά δύσπιστη στα λεγόμενα της Κασσάνδρας του Δ.Δ. – τι ειρωνεία! Με έκαναν να νιώσω αμήχανα ως γυναίκα, ίσως και με ενόχλησαν. Όμως, η αιτία γι’ αυτό, ήταν η άρνησή μου να την «ακούσω» σε κάτι που εντέλει είναι πέρα για πέρα αληθινό. Η Κασσάνδρα μιλάει για την αλλαγή και την ολοκλήρωση που έρχεται όταν αφήνεσαι στον πόθο, με όλα τα περελκόμενά του που φυσικά μπορεί να είναι και πικρά. Η αυτοδιάθεση του σώματός μας δεν μπορεί να ορίζεται μόνο απ’ την αντίσταση που δείχνουμε σε κάτι που δεν επιθυμούμε, κι αυτό όταν ευτυχώς έχουμε την επιλογή. Ορίζεται και απ΄ το πόσο δίνεις και δίνεσαι σε αυτό που όντως θέλεις. Κρατάμε, κρατάμε πολύ, δε ρισκάρουμε, πάμε εκ του ασφαλούς, προσέχουμε μη σπάσουμε τα αβγά. Και καταλήγουμε να μην είμαστε συνεπείς ως προς το ίδιο μας το σώμα, το καταδικάζουμε. Κι εκεί θέτει το ερώτημα της η Κασσάνδρα: πώς αξίζει να ζεις, πότε θεωρείται ότι ζείς;

Aν η Βίβλος είναι το Ευαγγέλιο του Θεού, ο «Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας»  θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το Ευαγγέλιο του Ανθρώπου, καθώς η Κασσάνδρα  του Δ. Δημητριάδη, είναι ένα πρόσωπο που δεν ευαγγελίζεται καταστροφές. Αντιθέτως, ευαγγελίζεται την επικράτηση του Έρωτα και την επερχόμενη Αυτοκρατορία του Πόθου. Η Μαίρη Λιόλιου με τι παθιάζεται αλήθεια;

Γενικά παθιάζομαι με κάποιο κείμενο όταν βρω το προσωπικό μου κίνητρο σε αυτό. Όταν ανακαλύπτω κάτι μέσα απ΄ τις πρόβες που θα με συνδέσει προσωπικά, που θα ‘ναι η δική μου ανακάλυψη και το εργαλείο μου για να εμβαθύνω. Στο συγκεκριμένο κείμενο άργησε πολύ να έρθει αυτή η στιγμή και έχω φτάσει σε πολλά αδιέξοδα. Από τότε που ήρθε, έχει γίνει πολύ απολαυστική η διαδικασία.

Η παράσταση είναι στην ουσία ένας μονόλογος. Είναι άραγε πιο δύσκολο για έναν ηθοποιό να παίζει μόνος του στη σκηνή ή μήπως τον διευκολύνει καθώς έτσι δε χρειάζεται να συνδιαλλεχθεί με μια πληθώρα άλλων ηθοποιών;

Αρχικά να πω ότι δεν είμαι μόνη ακριβώς. Η ζωντανή μουσική επί σκηνής είναι πολλές φορές ο «συμπαίκτης» μου. Δεν έχω χρόνια εμπειρίας στον χώρο, είναι η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά και ομολογουμένως ναι είναι δύσκολο και είχα άγνοια κινδύνου. Δε μπορείς να αξιολογήσεις πολύ καλά πότε πέφτεις ενεργειακά. Ευτυχώς όμως υπάρχει αλληλοϋποστήριξη μες στην ομάδα απ’ τον Στέλιο Βραχνή και τον Πάνο Μητσόπουλο, οπότε βρίσκαμε τρόπο να ξεπεράσουμε δυσκολίες.

Σε μια εποχή όπου η ενασχόληση με την τέχνη είναι ένας τομέας που δεν μπορεί να υποσχεθεί σταθερότητα και ικανοποιητικές οικονομικές απολαβές, ως καλλιτέχνης από  πού πιστεύετε ότι πηγάζει αυτή η στροφή των νέων σε σπουδές, όπως το θέατρο για παράδειγμα;

Σίγουρα πλέον το να σπουδάσεις θέατρο δεν αποτελεί κάποιο ταμπού όπως παλιότερα. Οι γονείς είναι πιο έτοιμοι να σεβαστούν και να υποστηρίξουν τις επιλογές των παιδιών τους. Τώρα το πόσο συνειδητή είναι η επιλογή αυτή, είναι κάτι το οποίο κρίνεται συνεχώς. Μερικοί μπορεί να έχουν διαστρεβλωμένη εικόνα για το τι είναι να κάνεις θέατρο στην Ελλάδα και ίσως τα παρατούν στη πορεία, άλλοι πεισμώνουν και βρίσκουν τρόπο να υπάρξουν. Τώρα όσο για τη σταθερότητα και τις ικανοποιητικές οικονομικές απολαβές, ε δεν έχει και πολλά δυστυχώς να ζηλέψει πλέον το θέατρο από πολλούς άλλους κλάδους. Έτσι κι αλλιώς οι νέοι πρέπει να δουλεύουν εξαντλητικά αν θέλουν να είναι ανεξάρτητοι, οπότε μακάρι έστω κάποιες απ’ τις ώρες εργασίας τους να είναι σε κάτι που πραγματικά αγαπούν και τους ενθουσιάζει – ό,τι κι αν είναι αυτό.

Η τέχνη και πιο συγκεκριμένα το θέατρο πιστεύεις πως μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, να αφυπνίσει συνειδήσεις;

Ο κόσμος που πάει θέατρο ή κάνει θέατρο, έχει ήδη διάθεση να «μετακινηθεί». Κάτι τον σήκωσε απ’ το σπίτι του και ήρθε είτε στην παράσταση είτε στην πρόβα. Ναι, με δεδομένο ότι έχεις κοινό που ήρθε, είναι εφικτό να μπει ένα λιθαράκι, όταν το επιτρέπει και το ενισχύει η αισθητική και ο τρόπος που κάνεις θέατρο. Αυτό που πάντα με απασχολεί όμως, είναι το πώς θα γίνει το θέατρο προσιτό σε περισσότερο κόσμο. Είναι αρκετά αποκομμένη η τέχνη σε όλες τις εκφάνσεις της από την καθημερινότητά μας και τη ζωή μας, λες και ξεχνάμε ότι υπάρχει ακριβώς επειδή δεν αντέχεται αλλιώς η ζωή. Είναι παθογένεια της παιδείας μας αυτό, εκπαιδευόμαστε συνήθως ανέμπνευστα και σε κουτάκια και συνεχίζουμε να παραμένουμε μονοδιάστατοι, απαξιώντας να γνωρίσουμε.

Ολοκληρώνοντας η συνέντευξη, στην ερώτηση τι σου έχει διδάξει στην προσωπική σου ζωή το θέατρο τι θα απαντούσες;

Θα έλεγα ότι μου έμαθε την έννοια και την αξία της ομάδας. Το πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει κλίμα ασφάλειας, αποδοχής, εμπιστοσύνης και πίστης στον άλλο. Όταν συμβαίνει αυτό, έχω δει ανθρώπους να ανθίζουν, να κάνουν υπερβάσεις. Εφαρμόζοντάς το στη καθημερινότητα, εξελίσσει πολύ τη στάση μου και τη σχέση μου με τους κοντινούς μου ανθρώπους. Μαθαίνω σιγά σιγά να μην είμαι τόσο απόλυτη, να δίνω χώρο και χρόνο στους γύρω μου.

Ευχαριστώ πολύ τη Μαίρη Λιόλιου για την πολύ ενδιαφέρουσα συνομιλία μας. Της εύχομαι από καρδιάς καλή καλλιτεχνική πορεία.

Συνέντευξη:Ευθύμιος Ιωαννίδης

Xαίρετε, είμαι ο Ευθύμιος, είμαι φιλόλογος και συντάκτης της πολιτιστικής ιστοσελίδας Thess culture.gr. Aγαπώ πολύ τη μουσική, τις τέχνες, την ανάγνωση και το θέατρο, ενώ συνεντεύξεις μου και κριτικές μου έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στον ηλεκτρονικό τύπο. Διαχειρίζομαι παράλληλα τις σελίδες «Ορθογραφία και ορθοέπεια», «Βιβλιοφιλία και βιβλιολογία» και υπήρξα επί πολλά έτη ενεργό μέλος και συντονιστής στις λέσχες ανάγνωσης των βιβλιοθηκών του Δήμου Κορδελιού- Ευόσμου.