Ο ΕΡΩΤΑΣ-ΤΟ ΞΟΡΚΙ-Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΓΩ

Ποιήματα:Δημοσθένης Σπυρόπουλος

ΤΟ ΞΟΡΚΙ

Ανοίξτε τα παράθυρα

να μπει η Άνοιξη στο σπίτι

και των λουλουδιών τα αρώματα

να διώξουνε τη θλίψη.

Να μπει ο ήλιος

τις καρδιές μας να ζεστάνει

και όλους τους φόβους μας

στο σύμπαν μαζί του να τους πάρει.

Κι ο ακατονόμαστος ιός να πάει να καεί

και ποτέ στη γη να μη φανεί.

Όλα τα ξωτικά κι οι μάγισσες του κόσμου,

γοργόνες, νεράιδες, χορό να στήσουνε τρελό

στη μέση να βάλουν τον ιό,

να τον ζαλίσουνε

και κάτω να τον ρίξουνε.

Με μάγια και με ξόρκια να τον ξορκίσουνε

και με δυνατό φαρμάκι τη δίψα του να σβήσουνε.

Ποτέ στη γη να μη βρεθεί.

Ποτέ το δρόμο να μη βρει

και στης αβύσσου τον αγύριστο

να πάει να χαθεί.

Ο ΕΡΩΤΑΣ

Έρωτας, ο φτερωτός θεός που σημαδεύει την καρδιά

και που γλυκά σ’ αναστατώνει.

Χαρά σ’ αυτόν που το ‘νοιωσε, αλί σ’ αυτόν που δεν τον ξέρει.

Όλες της γης τις μαργαρίτες να μαδάς, θέλεις να βγει το «σ’ αγαπώ»

Όλα τριγύρω γίνονται όμορφα και τ’ άσχημα ακόμη.

Κι όταν το πρόσωπο φανεί να καθρεφτίζεται στη λίμνη,

σου κόβεται η αναπνοή,

μην ταραχτούνε τα νερά και η καλή σου φύγει.

Χαμόγελο γλυκό έρχεται στα χείλη σου. Η ματιά σου λάμπει.

Όλο τον κόσμο αγαπάς, μα πιότερο εκείνη.

Ο φόβος πως μπορεί μια μέρα να τη χάσεις, σου κομματιάζει το κορμί

και το μυαλό σου χάνεις.

Έρωτα μεθυστικέ, ασύγκριτα μεγάλε, έλα και φώλιασε βαθιά μέσ’ στην καρδιά.

Μείνε εκεί παντοτινά, μοναδικά δικός μου.

Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΓΩ

Είναι πολύ δύσκολο να τα πεις και να τα βρεις με τον εαυτό σου.

Ωστόσο ας το δοκιμάσουμε.

• Να ξεκινήσουμε καλέ μου φίλε από την αρχή προς το τέλος ή από το τέλος προς την αρχή;

Κι απαντά ο ένας από τους δύο:

• Καλύτερα από την αρχή, γιατί το τέλος έχει δρόμο ακόμα, ελπίζω και για τους δυο μας.
• Άκου λοιπόν φίλε μου. Έχω πολλά παράπονα από σένα. Γιατί θα μπορούσες να με βοηθήσεις περισσότερο, για να έφτανα ψηλότερα. Εσύ όμως δεν τό ‘κανες, γιατί φοβόσουν μη σε ξεπεράσω. Εγώ έτρεχα και συ με σταματούσες. Εγώ ανέβαινα και συ με κρατούσες.
• Μα τό ‘κανα για το καλό σου, απαντάει ο άλλος. Γιατί μες την ορμή της νιότης σου θα ‘κανες πολλά λάθη. Και στη ζωή πρέπει να υπάρχει μέτρο. Γιατί αν το χάσεις, χάθηκες. Θέλει μαεστρία η ζωή, γιατί αλλιώς δε βγάζεις άκρη. Πολλά τα θέλω και λίγα τα μπορώ, κι αν χάσεις την ισορροπία πέφτεις στο κενό. Εγώ πάντα για το καλό σου προσπαθούσα και σαν τον ίσκιο σου σ’ ακολουθούσα.
• Μα ποιος είσαι τέλος πάντων, ρωτάει το άλλο εγώ.
• Είμαι η συνείδησή σου, η λογική σου, το φιλότιμό σου. Είμαι ο άλλος σου εαυτός, και έλα μαζί να δώσουμε τα χέρια για να πάμε εμπρός.
• Ποιήματα:Δημοσθένης Σπυρόπουλος