«Κινηματογραφικες προτασεις για μια αλλιωτικη εθνικη επετειο.»
Άρθρο: Ανδριάνα -Άννα Τσιότσιου
28η του Οκτώβρη σήμερα και έχοντας διδαχθεί τόσα πολλά για τη μία πλευρά της ιστορίας, εκείνης που αποσιωπά πολλά από τα γεγονότα και προβάλλει «χαρισματικούς ηγέτες» ας κάνουμε ένα διάλειμμα και ας εξετάσουμε πιο κριτικά την εθνική ιστορία που μας μάθανε στα σχολεία. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως έχοντας τελειώσει το σχολείο το 2013, όσα διδάχθηκα δεν διαφέρουν πολύ με εκείνα που διδάχθηκε κάποιος που το τελείωσε στις δεκαετίες του 1960 και του 1970…
Για να περάσουμε, όμως, στο θέμα του παρόντος άρθρου, τα υγειονομικά μέτρα προστασίας είναι, τώρα, ακόμα πιο αυστηρά, αφού από το προηγούμενο Σάββατο, η χρήση της μάσκας είναι υποχρεωτική ακόμα και στον περίπατο. Η πληρότητα σε θέατρα και κινηματογράφους κατέβηκε στο 30% με τη χρήση της μάσκας να είναι και εκεί απαραίτητη. Ένας αντίστοιχος περιορισμός στην πληρότητα ισχύει και για τους χώρους εστίασης, οπότε, τι καλύτερο από μερικές ταινίες που πραγματεύονται μεν τη σημερινή ημέρα και την ιστορία της, ξεφεύγουν δε από τα συνηθισμένα;
Παρατίθενται, λοιπόν, μερικές προτάσεις ταινιών που δεν προβάλλονται συχνά αλλά αξίζουν κάτι παραπάνω από την προσοχή μας. Καλή θέαση!
- «Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη», Roberto Rossellini, 1945. Η ταινία πραγματεύεται τη γερμανική κατοχή του 1944 της Ιταλίας και συγκεκριμένα της Ρώμης. Το κυνήγι των κομμουνιστών από την Γκεστάπο, το ρίσκο των αντιστασιακών, η εξασφάλιση των προς το ζην προδίδοντας τα ιδανικά και η απώλεια. Μια ταινία με τη μορφή ντοκουμέντου που μεταδίδει όλον τον φόβο της καθημερινότητας της εποχής του πολέμου.
«Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν», Andrey Tarkovsky, 1962. Η ταινία αποτελεί το ντεμπούτο του σκηνοθέτη και αφηγείται την ιστορία του ορφανού Ιβάν που βιώνει τον πόλεμο και ανατρέφεται μέσα σε αυτόν και ίσως τον προτιμάει από μια διαφορετική ζωή. Τα πλάνα που χρησιμοποιήθηκαν από μεταγενέστερους σκηνοθέτες ως διακείμενα, είναι πολλά. Σε ολόκληρη την ταινία αλλά ακόμα περισσότερο στην τελευταία της σκηνή, γίνεται ξεκάθαρη η θέση του σκηνοθέτη σχετικά με το πώς ο πόλεμος μεταμορφώνει τους ανθρώπους.
«Ουρανός», Τάκης Κανελλόπουλος, 1962. Στην επαρχία της βορείου Ελλάδος, δύο ζευγάρια χωρίζονται εξαιτίας του πολέμου. Οι άνδρες πολεμούν και πέφτουν νεκροί στο μέτωπο της Αλβανίας. Η ιστορία πολλών ανώνυμων και νεαρών φαντάρων που ποτέ δεν επέστρεψαν. Ένα αναπάντητο «γιατί» στη φρίκη του πολέμου. Ο λυρισμός της ταινίας που βασίστηκε σε αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν τον πόλεμο, μπορεί, πλέον, να θεωρείται αφελής, όμως την εποχή που γυρίστηκε απέσπασε βραβεία σε κινηματογραφικά φεστιβάλ και θεωρείται, ακόμα και σήμερα, μια από τις πιο αντιπολεμικές ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου.
«Τα παιδιά του Σουίνγκ», Τόμας Κάρτερ, 1993. Στη ναζιστική Γερμανία, μια παρέα αντιφρονούντων νέων, βρίσκει καταφύγιο στην απαγορευμένη μουσική του σουίνγκ. Μια ταινία για τα νιάτα που δεν υποτάσσονται από ιδεολογίες.
«Νικώντας το σκοτάδι» (πρωτότυπο: «In the darkness»), Agnieszka Holland, 2011. Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, η ταινία διαδραματίζεται το 1943, στην πόλη Λβοφ, που τότε ανήκε στην Πολωνία. Ο μικροκλέφτης και καθαριστής υπονόμων της πόλης, Λέοπολντ, αναλαμβάνει, με κίνδυνο της ζωής του, να κρύψει σε αυτές τις υπόγειες σήραγγες μια ομάδα Εβραίων προκειμένου να σωθούν από την κόλαση που τους περιμένει. Η ζωή και για τις δύο πλευρές γίνεται πολύ δύσκολη, από τη μία η επιβίωση στο περιβάλλον των υπονόμων και από την άλλη η ποινή του απαγχονισμού για την βοήθεια Εβραίων. Η συνείδησή του Λέοπολντ του επιβάλλει να βοηθήσει μέχρι τέλους τους πιο αδύναμους από αυτόν.
«Ο γιός του Σαούλ», László Nemes, 2015. Βραβευμένη ταινία του Ούγγρου σκηνοθέτη, που έχει ως φόντο το γνωστότερο από τα κολαστήρια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, το Άουσβιτς. Ο Σαούλ, επιζών του στρατοπέδου, είναι υποχρεωμένος να βοηθάει τους Γερμανούς στην καύση των πτωμάτων μέχρι που κάποια στιγμή έρχεται αντιμέτωπος με το σκληρότερο καθήκον ενός πατέρα…
Άρθρο:Ανδριάνα-Άννα Τσιότσιου
Ονομάζομαι Ανδριάνα-Άννα Τσιότσιου και είμαι απόφοιτη του Τμήματος Θεάτρου του Α.Π.Θ με ειδίκευση στη Δραματολογία Παραστασιολογία. Σπουδάζω στο Μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Δημοσιογραφίας του Πολιτισμού και των Τεχνών, στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε. του Α.Π.Θ. Παράλληλα με το θέατρο, ασχολούμαι ερασιτεχνικά με τη μουσική, από μικρή ηλικία παίζω βιολοντσέλο και με τον χορό.
