ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ: “Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ ΕΝΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΥΣΤΗΜΑ”

Συνέντευξη:Ευθύμιος Ιωαννίδης

Ο Δημήτρης Ιατρόπουλος αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση του λογοτεχνικού και κοινωνικού γίγνεσθαι της χώρας μας. Δεν είμαι μόνο αενάως αμφισβητίας, αλλά  πρωτίστως ο άνθρωπος που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή, ενώ συνεχίζει να μας πλουτίζει με το έργο του. 5 ποιητικές συλλογές, 7500 άρθρα και χρονογραφήματα στον τύπο, 20 μεγάλες έρευνες και αποστολές, 1000 τραγούδια πολλά απ’ αυτά πασίγνωστα εδώ και σαράντα χρόνια…. Δεκάδες αντιστασιακά κείμενα στο διαδίκτυο την τελευταία τριετία. Πάνω από δεκαπέντε ελληνικά και διεθνή λογοτεχνικά βραβεία… Έγραψε και εξακολουθεί να γράφει, ποίηση, μυθιστορήματα, διηγήματα, τραγούδια, σενάρια, θεατρικά έργα, φιλοσοφικά δοκίμια, έρευνες κοινωνικές, μανιφέστα, πολιτικές ομιλίες, ενώ έχει παρουσιάσει παραπάνω από 100 νέους ποιητές, ομιλίες σε συνέδρια, διαλέξεις και εισηγήσεις σε σεμινάρια, ποιητικές συναυλίες». Στην προσπάθεια να αποτίσουμε φόρο τιμής στον σπουδαίο διανοούμενο, ο Ευθύμιος Ιωαννίδης του thessculture συνομίλησε με τον πνευματικό Δημήτρη Ιατρόπουλο και σας παραθέτουμε τη συνομιλία τους.

Κύριε Ιατρόπουλε, η ποίηση ορίζεται αναμφίβολα δύσκολα, καθώς ο καθένας δίνει ένα δικό του ορισμό. Εσείς, ωστόσο, ποια οπτική υιοθετείτε και με ποιον τρόπο ορίζετε τη δική σας συμμετοχή στον ορισμό περί «ποίησης»;

Το ποίημα, είναι η έκφραση μιας αλυσίδας αφομοιωμένων σηματοδοτήσεων, που εισχωρούν παρθένες στον ποιητή όταν διαθλάται μέσα του ο αντικειμενικός κόσμος. Κατά τη διαδικασία της αφομοίωσης δημιουργείται μέσα στον συναισθηματικό χώρο του ποιητή, ένας «αλλόκοσμος», κάτι σαν ανεξέλεγκτο υποκατάστατο του μορφικού υλικού του εξωτερικού κόσμου. Αυτός ο «αλλόκοσμος» λοιπόν, είναι η εσωτερική αίσθηση της Ποίησης.

Έτσι, ο τρόπος του να φτιάχνει κανείς ποιήματα, αφορά σε μια μεθοδολογία του συναισθήματος που σκοπεύει να κατοχυρώσει τις πρωτογενείς αυτές «σεισμογραφίες», που είναι αποτέλεσμα των άμεσων αισθητικών εμπειριών του Ποιητή. Αυτό πετυχαίνεται με την επεξεργασία μιας σειράς δευτερογενών στοιχείων που καλύπτουν κυκλικά την «πυρηνική ιδέα». Η διαδικασία της διάταξης των στοιχείων αυτών σε λεκτικές ενότητες, είναι το γράψιμο ενός Ποιήματος.

Η δυνατότητα λοιπόν της πραγμάτωσης ενός ποιήματος βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τον βαθμό διαθλαστικότητας του ποιητή, που  είναι ο τρόπος που αυτός έχει, να εκτίθεται στις επιδράσεις των συνθηκών. Περιττό ίσως να πούμε, πως ο όποιος του «ίδιος» τρόπος καθορίζεται απ’ τη γενικότερη αλληλοϋπαγωγή των σχέσεων του αντικειμενικού κόσμου. Την εποχή του, τα δρώμενα και τα δεδομένα της και ούτω καθ’ εξής..

Σας έχουν χαρακτηρίσει από τη δεκαετία του 1960 «Ποιητή της αμφισβήτησης» και όχι άδικα, καθώς είστε διαρκώς αμφισβητίας. Υπήρξαν μάλιστα στιγμές στην ιστορία κατά την οποία συγγραφείς βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή διαμαρτυρίας για ζητήματα που άπτονταν της δικαιοσύνης και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Έχουν παρέλθει πιστεύετε ανεπιστρεπτί τέτοιου είδους εποχές; 

Καθόλου! Η Ποίηση είναι στην κυριολεξία ένα εσωτερικό αντάρτικο απέναντι σε κάθε Σύστημα. Η φύση της είναι επαναστατική, αλλιώς δεν είναι Ποίηση, αλλά γραμμένα και τυπωμένα λόγια πάνω στα λόγια..Ακόμη και το πιο τρυφερό, ευαίσθητο λυρικό στιχούργημα, λειτουργεί εξεγερτικά, αφού κι ο ίδιος ο έρωτας είναι η επανάσταση του Ενός απέναντι στους Πολλούς, κι αντίθετα, η Επανάσταση είναι ο έρωτας των Πολλών απέναντι στον Ένα… Έτσι, κάθε γραφιάς που σέβεται την ύπαρξή του, οφείλει καθημερινά να αγρυπνεί.

 Από κει και μετά, όπως είπα και στην αρχή, οι αλληλοϋπαγωγές του αντικειμενικού κόσμου, κάθε εποχής, προσδιορίζουν και τα μέσα διαμαρτυρίας. Που κι αυτά αλλάζουν στο βαθμό που εξελίσσεται η οπισθοδρομεί το κοινωνικό γίγνεσθαι. Στην εποχή μας τώρα, η διαμαρτυρία, δε χρειάζεται να εκτονώνει την εξεγερτική της διάσταση σε ψευτοδιαδηλώσεις και μοστράτες πομφόλυγες άλλων περιόδων.

Η διαμαρτυρία εκφράζεται πριν απ΄ όλα στην προσωπική, ιδιωτική ζωή του στοχαστή, που πρέπει να δίνει το παράδειγμα για το πώς θα μπορούσε να συμπεριφέρεται ο σημερινός πολίτης του κόσμου απέναντι στο Σύστημα που αποπειράται να τον καταστήσει μαλιστάνθρωπο. Από κει και μετά στο ίδιο του το έργο.

 Κι ένας ακόμη δρόμος μοντέρνας διαμαρτυρίας, για μένα, είναι να κουβεντιάζεις όχι τόσο στα σόσιαλ μίντια αλλά κυρίως με τους ζωντανούς κι όχι μονάχα βίρτζουαλ φίλους σου, πάνω στα πράγματα, με κάθετες απόψεις ακόμη κι αν τους τρομάξεις και  παρεξηγηθείς.

 Η σφιχτή κι αδιαπραγμάτευτη ταυτότητα όποιου δεν το βάζει κάτω είναι η καλύτερη μορφή διαμαρτυρίας αυτόν τον καιρό. Με δυο λόγια, δε φτάνει να έχεις απόψεις. Πρέπει και να είσαι οι απόψεις σου.

Διότι, αφού οι κυρίαρχες λέξεις που συμπαρακολούθησαν την ανθρωπότητα στην μέχρι σήμερα διαδρομή της, εκείνες δηλαδή που σήμαιναν την άμεση ή έμμεση συμμετοχή των πολλών απέναντι στη μοίρα τους, λέξεις όπως η επανάσταση, η αλλαγή, η ανατροπή, η εθνεγερσία, έντεχνα αποσύρονται στις μέρες μας, από το κοινωνικό θεματολόγιο, αντικαθιστάμενες από την εξομοίωση, τη μιντιοκρατία, την ψηφιακή εξάρτηση, τη διαδικτυακή αμεσοδημοκρατία του γλυκού νερού, και το μάνατζμεντ στη θέση του παλαιού οράματος, ο σύγχρονος ερευνητής, δεν έχει πλέον άλλον δρόμο για να κατοχυρώσει τις τομές που προτείνει στο ομαδικό συνειδητό, από εκείνον της ατομικής πρόσκλησης σε κάθε ακόμη σκεπτόμενο και ενεργό πολίτη. Γιατί αυτό είναι το κοινό μας πλέον, και των Φιλοσόφων και των Ποιητών, οι ελάχιστοι που  αντιστέκονται στην παρακμή..

Ο Γάλλος συγγραφέας Alphonse Daudet υποστήριζε ότι «Οι ποιητές είναι άνθρωποι που μπορούν ακόμα να βλέπουν τον κόσμο με τα μάτια ενός παιδιού». Πώς αντιλαμβάνεστε την εν λόγω θέση;

Μ’ αρέσει! Είναι τρυφερό.. Πράγματι ο Ποιητής κρύβει ένα παιδί μέσα του που διανυκτερεύει και συχνά τον ξαναφέρνει στην οδό της σοφής αθωότητας, αν τυχόν γλιστρήσει απ’ την καθημερινή τριβή σε μονοπάτια απάδοντα της αποστολής του. Γιατί ο Ποιητής έχει αποστολή, πριν απ’ όλα… Επιπλέον όμως, θάλεγα στον Daudet, ότι ο Ποιητής είναι αυτός που ξέρει πάντα τον δρόμο, ακόμη κι αν τον πηγαίνει για πρώτη φορά και μπορεί να οδηγήσει την καρδιά του κατευθείαν μέσα στο κίτρινο μάτι της ελπίδας και το νου του στα όρια των μυστικών τοπίων της άλλης όχθης των πραγμάτων…

Μέσα από τη συνεχή ενασχόλησή σας με τη λογοτεχνία, τον θεωρητικό προβληματισμό σας, τις εμπειρίες σας από επαναστατικά κινήματα που οδήγησαν  τη  σκέψη και  τη γραφή σε καινούργιους  προσανατολισμούς, τι  θα συστήνατε στους νέους Έλληνες ποιητές του εικοστού πρώτου αιώνα;

Πριν απ’ όλα τη γλώσσα μας και τα μάτια τους δεκατέσσερα μην τη διαλύσουν εντελώς οι ψυχοπαθείς παγκοσμιοποιητές. Κατόπιν να επιτεθούν ουσιαστικά στην Ιδεοληψία των καιρών. Αυτή η διαχρονική και εν πολλοίς παγκόσμια Ιδεοληψία, ως όπλο των εξουσιαστικών ιερατείων, και των θρησκευτικών και των στρατιωτικών και των οικονομικών, στήθηκε πάνω σ’ ένα έντεχνα κατασκευασμένο πνευματικό διευθυντήριο…Που μέσα από απίστευτες ίντριγκες, αναρίθμητες μυστικές εταιρείες, φοβερές και τρομερές υπόγειες συνομωσίες και σχεδιασμό τοπικών αλλά και παγκόσμιων ακόμη-ακόμη πολέμων, προσδιόρισε κυριολεκτικά και διαιώνισε, ελέγχοντάς το απόλυτα και ανατριχιαστικά, το ομαδικό συνειδητό του πλανήτη, δηλαδή εκείνο το πνευματικό-ψυχικό υλικό πάνω στο οποίο είχαν ένα μικρό δικαίωμα να ζουν κι αυτοί, οι υποβαθμισμένοι αιώνιοι ιθαγενείς των λαών του πλανήτη.

Και τα «καθρεφτάκια» της Ιδεοληψίας υπήρξαν πολλά: Καταχρηστική προσέγγιση των λαϊκών παραδόσεων, ηθών και εθίμων των εθνικών και τοπικών πολιτισμών, διαστροφή της πλατωνικής Ιδέας σε ιδεολογία, ιδεομανία, ιδεοφοβία και τελικώς Ιδεοληψία…Με απίθανους τρόπους έξω από κάθε ηθική, έξω από κάθε λογική, έξω από κάθε στοιχειώδη ανθρώπινη ανάγκη.

Μια διαχρονική πλύση εγκεφάλου χωρίς τέλος. Σκόρδο-κρεμμύδι. Το Σκόρδο που τάζει τη βασιλεία των Ουρανών, με προεξάρχοντα τον έτερο συμπαίκτη στο πονηρό αυτό τάβλι, το Κρεμμύδι που τάζει τη βασιλεία της Γης. Από ΄δω οι ουράνιες θρησκείες, («ουρανιώδεις» ας τις πούμε καλύτερα, ας φτιάξουμε μια λέξη, γιατί το «ουράνιος» είναι πολύ ποιητικό, δεν τους το χαρίζω), με όπλο τους τον Ιδεαλισμό,  και απ’ την άλλη οι γήινες με όπλο τους τον Υλισμό. Απλά πράγματα, κουκιά μετρημένα. Απ’τη μια τα παντοδύναμα Ιερατεία, και οι υπάλληλοί τους Αυτοκράτορες, Βασιλείς, Πρωθυπουργοί, Υπουργοί, και πάει λέγοντας…Κι απ’ την άλλη ο Κάρολος Μαρξ και η διϊστορική παρέα του, για να μπλοκάρουμε ντεμέκ, και τους αμφισβητούντες, τους σκεπτικιστές και τα παρ’ ολίγον ανοιχτά μυαλά, να τα βαφτίσουμε όλα μαζί αριστερά, σοσιαλιστικά, κομμουνιστικά, προοδευτικά, γιατί το παιχνίδι δεν παίζεται ποτέ με έναν, δύο πάντα το πίνουν το κρασί στο χάνι της ιδεοληπτικής, χειραγωγούμενης και σκλαβοποιημένης ανθρωπότητας..

Η Γνώση όμως, που είναι η επεξεργασμένη και κωδικοποιημένη πληροφορία, αν εξανθρωπιστεί όπως είναι και ο καταστατικός της προορισμός, εξελίσσεται σε σοφία. Κι όποιος αγαπάει τη σοφία, αρπάζει στα χέρια του τη μαγκούρα των μεγάλων οδοιπόρων της ανθρώπινης σκέψης, κι όχι το πλαστικό σκήπτρο των ψευτοδιανοούμενων επαγγελματιών της μονίμως υπεσχημένης και ουδέποτε θριαμβεύσασας για λογαριασμό των λαών της οικουμένης, Ελπίδας…Αυτήν τη Γνώση, οφείλουμε να την ανακατέψουμε, να τη διερευνήσουμε στο βυθό της εξέλιξής της, να την ξεσκονίσουμε απ’ τα παλιά κιτάπια, να την ξεβρομίσουμε απ’ τα τόσα εγκλήματα που διαπράχτηκαν στο όνομά της, να την ξαναβρούμε αγνή και γνήσια, γιατί μας ανήκει. Και αυτή η μαγκούρα που λέμε, δε στηρίζει μονάχα ως χρήσιμη βακτηρία τον παρατηρητή, όταν ψάχνει και στους απόκρημνους τόπους ακόμη, για την αλήθεια της ζωής και του ανθρώπου, αλλά, άμα χρειαστεί, προσγειώνεται κιόλας στις πλάτες των ψευδοστοχαστών υπαλλήλων των Ιερατείων..

Είναι των γενναίων φυσικά αυτές οι προτάσεις, όμως ακουμπάνε σε μια βασική υποψία που μας διατρέχει όλους εμάς που αποφασίσαμε κάποτε να γεμίσουμε μιαν άσπρη κόλλα χαρτιού με όσα κατεβάζει η γκλάβα μας και να τα προσφέρουμε στους διπλανούς μας: Κι αυτή η υποψία μας ψιθυρίζει πως ο άνθρωπος εκ γενετής και από την εμφάνισή του κιόλας πάνω στη Γη, δεν είναι μονάχα το άθλιο ον, έτσι που το καταντούν κάποιοι ψυχοπαθείς της εξουσίας, αλλά κρύβει κι ο ίδιος μέσα του έναν αντάρτη που κοιμάται..

Αυτόν τον αντάρτη, που έφτασε στις μέρες μας, στην πολύ ευνοϊκή για αυτόν συγκυρία, να χρειάζεται απλώς τον κοινό νου πλέον για να βγει στην επιφάνεια,  και να πάρει στα χέρια του επιτέλους για μια φορά κι αυτός στη μιζεριασμένη ζωούλα του, την Αλήθεια και να κοιμηθεί μαζί της.. Γιατί για όποιον το κατάφερε αυτό, έχω να σας πω, απ’ αυτά που μου λένε, -εγώ δεν ξέρω τίποτε για το φόνο-, πως ο ύπνος με την Αλήθεια, είναι τωόντι συναρπαστικός..

 Γιατί αυτή η Κυρία, δεν είναι η μάνα σου, που μια ζωή σε πιέζουν να τη δεις οπωσδήποτε και σαν γκόμενά σου στα απόκρυφα όνειρά σου, οι ψευδοκήνσορες του ψυχισμού σου, αλλά ακριβώς το αντίθετο: Μια σπουδαία γκόμενα που θα ήθελες να την είχες και μάνα σου..

Αυτά όλα είναι η αληθινή «δουλειά» του νέου Έλληνα Ποιητή. Και σε τεχνικό επίπεδο, να ξεχάσει την αδόκιμη μπαλαφάρα που έλεγε στους νέους ποιητές της εποχής του ο Κωστής Παλαμάς, «γράφε και σκίζε…» αλλά να γράφει και ν’ αφήνει το κείμενό του να σιτεύει να το ξαναδουλεύει και να το ολοκληρώνει μαστορικά. Να μη γράφει με το μυαλό, να γράφει με την καρδιά και να διορθώνει με το μυαλό..

Κύριε Ιατρόπουλε στην εποχή του άκρατου υλισμού και της τεχνολογικής κυριαρχίας μοιάζει ο άνθρωπος να υπάγεται διαρκώς σε ρόλους, κανόνες και πλαίσια δίχως ταυτότητα και με το πνεύμα σε πλήρη αδράνεια. Είναι εφικτό άραγε να αναζητήσει ένα νέο όραμα για τον κόσμο μέσα από την ποίηση, τη λογοτεχνία και τις τέχνες;

Υπάρχει ευτυχώς ακόμη, αρκετό συναίσθημα, που ντύνει νεοουμαντιστικά κάθε σφιχτή εγκεφαλική  πρόταση, και στη λογοτεχνία και στις τέχνες γενικά όλες.. Ακόμη και οι ακραίοι σκεπτικιστές μεταμοντέρνοι δημιουργοί, δεν ξέφυγαν απ’ την ανάγκη δίπλα απ’ την αμυγδαλή, τον ιππόκαμπο και την υπόφυση-επίφυση, του αναγνώστη, θεατή, ακροατή τους, να φλερτάρουν έστω για λίγο και με το θυμικό του….

‘Όμως για να διασωθεί ο πολιτισμός και να διασώσει και την αυτοχειριαζόμενη ανθρωπότητα, για να λέμε και την πικρή αλήθεια δηλαδή, χρειαζόμαστε μιαν καινούργια ηθική αντίληψη σχετική με τον επαναπροσδιορισμό των βασικών εννοιών της διαδρομής της ανθρωπότητας, μέσα από την ανατροφοδότηση με καινούργια υλικά αποδεικτικού συλλογισμού, μιας αναγκαίας και κοινωνικά λειτουργικής επανατραφοδότησης της Γνώσης, όπως την κουβεντιάσαμε πιο πάνω, στα καθήκοντα του νέου ποιητή..

Η Βιρτζίνια Γουλφ υποστήριζε ότι «Η λογοτεχνία σαπίζει από τα ναυάγια των ανθρώπων που έδιναν, πέρα από κάθε λογική, σημασία στη γνώμη των άλλων». Πόση άραγε σημασία έχει η παρουσία κριτικών στους τομείς της τέχνης και κατά πόσο μπορεί να λειτουργεί αμερόληπτα αυτή, σε μια εποχή ιδίως όπου τα πάντα διαβρώνονται;

Μια στιγμή! Αν η Βιρτζίνια εννοεί τους κριτικούς, τότε η φράση της είναι άστοχη. Γιατί όπως το διαβάζω το απόσπασμα, μιλάει για τη σημασία στη γνώμη των άλλων, γενικώς. Όμως, αυτό είναι και το καταστατικό πρόταγμα της ίδιας της λέξης: Δημιουργός. Κάνουμε έργο για τον δήμο, όχι μονάχα για το τραυματισμένο ή όχι, τομάρι μας. Και βέβαια, μας ενδιαφέρει και πολύ μάλιστα, η γνώμη του αναγνώστη μας, του θεατή μας, του ακροατή μας, του συνεργάτη μας, του φίλου μας, του δικού μας άνθρωπου αλλά και του άγνωστου παραλήπτη των δικών μας δημιουργικών προτάσεων…

Προσωπικά μάλιστα, στη θρυλική δεκαετία του ΄60 που έστησα το Κίνημα της Αμφισβήτησης στην ποίηση και πετάξαμε την περίφημη  γενιά του ‘30 στα σκουπίδια, είχα να λέω, ότι απηύθυνα μια πρόσκληση σε όλους τους νέους δημιουργούς για να προτείνουμε τη δική μας άποψη για τα πράγματα και την κοινωνία. Και μάλιστα, συμπλήρωνα, πως απ’ το πολύ «σσσσσσς» των όσων δε με πήγαιναν απ τους παλιούς, (και με το δίκιο τους οι άνθρωποι, ονόμαζα τον Ελύτη, Κουρτ Γιούργκενς και τέτοια…) τελικά απ’ την πολλή κριτική, φαγώθηκε το Σ απ’ την πρόσκληση κι έμεινε σκέτη, πρόκληση! Δε φταίω εγώ λοιπόν, για όσα συνέβησαν από ‘κει και μετά μ’ εμένα, αυτοί μου την πέφτανε..

 Όμως, αν η Βιρτζίνια, ξαναλέω πάλι, εννοεί (και υπονοεί..) τους κριτικούς, (και μάλιστα  με μια φράση που δεν της ταιριάζει, αυτό το: «Έξω από κάθε λογική», ποιος μιλάει δηλαδή, τέλος πάντων), τότε είμαι μαζί της με χίλια!Τι δουλειά έχει και με ποιο δικαίωμα να σε κριτικάρει οποιοσδήποτε στο όνομα κάποιων είτε κανόνων, (που η αληθινή τέχνη, δεν έχει και δεν πρέπει να έχει κανόνες), είτε φορεμένων αξιωμάτων;

Το πολύ-πολύ που μπορούμε να δεχτούμε είναι τον Αναλυτή, όχι τον κριτικό. Ο Αναλυτής μπορεί να βοηθήσει τον δέκτη σου, να του ανοίξει δρόμους να σε κατανοήσει, να του προτείνει τρόπους να σε προσεγγίσει. Αλλά για την αξία ή όχι του έργου σου, ποτέ! Ακόμη κι ένα ατάλαντο ψώνιο, απ’ τη στιγμή που εκδίδει και εκδίδεται, πρέπει να τυγχάνει του σεβασμού των κατοικούντων και παροικούντων την Ιερουσαλήμ της δημιουργίας..

Τι γεύση σας έχει αφήσει άραγε μέχρι στιγμής η έκδοση του πολύπλευρου  λογοτεχνικού έργου που έχετε γράψει; Επίσης, αν η Ελλάδα του 2020 ήταν λογοτεχνικό έργο, τι είδος θα ήταν και τι τίτλο θα βάζατε;

Είναι αλήθεια, έχω γράψει πολύ και πολλά για πολλούς και για λίγους. Ξέρω ότι το έργο μου θα συζητηθεί στα επόμενα χρόνια επίσης και με ιδιαίτερο τρόπο. Όμως, δε με φυσάει καμιά υστεροφημική προσδοκία αξιολογικής ταξινόμησής μου. Ξέρω πως έχω δώσει καθαρό πράγμα και γνήσιο. Αυτό μου αρκεί.

Ως προς την Ελλάδα του ‘20, το είδος που της (και μας) ταιριάζει είναι το Θρίλερ. Και μάλιστα με τον σιβυλλικό τίτλο: «Καληνύχτα στην καλή νύχτα».

Ολοκληρώνοντας τη συνέντευξη, βλέποντας με τη διορατική ματιά του διανοούμενου, τι εικόνες κυριαρχούν στο μέλλον;

Η Παγκοσμιοποίηση θα μονομαχήσει οριακά, όχι με οποιαδήποτε Αντι-Παγκοσμιοποίηση, (το στημένο παιχνίδι των δύο που λέγαμε πριν), αλλά με την Παγκοσμιότητα.

Αργά ή γρήγορα, (να, δες τώρα, την εμπειρία της πανδημίας) η χιονοστιβάδα των σκεπτόμενων θα επιπέσει ως ιστορική τιμωρία πάνω στους Παγκοσμιοποιητές, που έτσι κι αλλιώς σαν το χταπόδι που τρώει τα πλοκάμια του, θα φαγωθούν μεταξύ τους. Γιατί η ενσωματωμένη τους ανηθικότητα και η υλολατρεία τους -για να φτιάξουμε μια λέξη τώρα-, δεν ταιριάζουν με τη διαδρομή του ανθρώπου πάνω στον πλανήτη.. Ακριβώς λοιπόν, οι ψευδοκοσμοκρατορικές αλητείες τους, θα λειτουργήσουν ως ο τελευταίος άξονας της παρακμής μέχρι να ξαναζωντανέψουν τα οράματα και να ξαναβγεί ο άνθρωπος στο λιβάδι της ειρήνης, της χαράς και της δημιουργικής, νεοουμανιστικής προκοπής.

Ως προς τη ρομφαία που θα σηκώσει απέναντί τους η επερχόμενη πιτσιρικαρία, ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε, ή μάλλον ποιος τόλμησε να κοιτάξει ψηλά, δίχως να πληρώσει στους νέους πολεμιστές του Φωτός που καταφθάνουν, τον φόρο της πανανθρώπινης αλληλεγγύης.

Ευθύμη είμαι πολύ αισιόδοξος για το μέλλον.

Γιατί μετέχω με τον δικό μου τρόπο στον ιστορικό χρόνο και ομιλώ μετά λόγου γνώσεως.

Πιστέψτε με και δε θα χάσετε.

Γεια χαρά σε όλες και όλους σας..

Ευχαριστώ από καρδιάς τον σπουδαίο Δημήτρη Ιατρόπουλο για την ουσιαστική και άκρως ενδιαφέρουσα συνομιλία μας. Του εύχομαι να είναι γερός να συνεχίσει να κεντρίζει σαν βουκέντρα την εν πολλοίς αποχαυνωμένη μας συνείδηση!

Συνέντευξη:Ευθύμιος Ιωαννίδης

Xαίρετε, είμαι ο Ευθύμιος, είμαι φιλόλογος και συντάκτης της πολιτιστικής ιστοσελίδας Thess culture.gr. Aγαπώ πολύ τη μουσική, τις τέχνες, την ανάγνωση και το θέατρο, ενώ συνεντεύξεις μου και κριτικές μου έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στον ηλεκτρονικό τύπο. Διαχειρίζομαι παράλληλα τις σελίδες «Ορθογραφία και ορθοέπεια», «Βιβλιοφιλία και βιβλιολογία» και υπήρξα επί πολλά έτη ενεργό μέλος και συντονιστής στις λέσχες ανάγνωσης των βιβλιοθηκών του Δήμου Κορδελιού- Ευόσμου.