TOP

Η ΤΕΧΝΗ (ΠΑΕΙ) ΣΤΑ ΣΥΣΣΙΤΙΑ

Άρθρο:Ανδριάνα-Άννα Τσιότσιου

Οδεύοντας προς τον τελευταίο μήνα του Φθινοπώρου και ενώ οι πιο αισιόδοξοι από εμάς μετρούσαμε αντίστροφα τις ημέρες μήπως και τελειώσει γρηγορότερα όλη αυτή η άσχημη, παράξενη, σίγουρα ανοίκεια, κατάσταση που βιώνουμε σχεδόν από την αρχή του έτους, με την επέλαση του κορωνοϊού Covid 19, τα πράγματα έχουν δυσκολέψει και πάλι.

Οι συνέπειες του ιού, πολλές. Αρχικά, η διοίκηση του ελληνικού κράτους ήρθε αντιμέτωπη με τις πολύχρονες ελλείψεις του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Φυσικά, δεν αναφέρομαι σε ελλείψεις αξιέπαινων ιατρών, νοσηλευτών και προσωπικού των νοσοκομείων αλλά σε υλικές ελλείψεις. Αυτή η υγειονομική κρίση, έχοντας ακολουθήσει την άλλη κρίση, την οικονομική, άφησε ακόμη περισσότερους ανθρώπους χωρίς ένα εισόδημα. Κόστισε ανθρώπινες ζωές. Αν όχι ζωές, κόστισε και κοστίζει αξιοπρέπεια… Όπως είναι γνωστό, το πρώτο πράγμα που βάλλεται σε περιόδους τέτοιων κρίσεων, είναι η «Ψυχαγωγία».[1] Αυτό, άλλωστε, το ήξερε καλά και ο Σαίξπηρ. Όμως, η Τέχνη, δεν είναι ψυχαγωγία. Είναι εργασία και είναι πολιτισμός. Και αδιαμφισβήτητα, ο πολιτισμός, δεν είναι μια απλή ψυχαγωγία!

Αντί, λοιπόν, η Κυβέρνηση να εξοπλίσει τα δημόσια νοσοκομεία με Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, με απαραίτητα μηχανήματα αλλά και αναλώσιμα, αντί να εξασφαλίσει αξιοπρεπή διαβίωση για τους άνεργους που πολλαπλασιάστηκαν και αντί, φυσικά, να επιδοτήσει τους άνεργους του χώρου του πολιτισμού, προτίμησε να πληρώσει εκατομμύρια στα τηλεοπτικά κανάλια για να «Μένουμε Σπίτι» και να ομορφύνει την Αθήνα με κακόγουστα παγκάκια και ζαρντινιέρες από λαμαρίνα, δείχνοντας πως δεν μπορεί ούτε ένα λουλούδι να φροντίσει. Πόσο μάλλον έναν λαό. Έπειτα, κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, άνοιξε και τα σύνορα για να λειτουργήσει το ελληνικό καλοκαίρι. Για να μην χάσουν, δηλαδή, από το εισόδημά τους οι μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, γιατί, ας μη γελιόμαστε, οι μικρές, οικογενειακές επιχειρήσεις, δεν κέρδισαν και τίποτα σημαντικό.

Μετά απ’ όλα αυτά, ήρθε η ώρα, οι Θεσσαλονικείς να ξαναμείνουμε σπίτι. Πρώτοι και καλύτεροι, οι καλλιτέχνες και έπειτα οι υπάλληλοι στους χώρους εστίασης. Τα κρούσματα σκαρφάλωσαν σε μεγάλα νούμερα και κάπως πρέπει να σταματήσουμε να συνωστιζόμαστε…

Οι καλλιτέχνες, λοιπόν. Από εχθές (29 Οκτώβρη) το βράδυ, παραστάσεις και συναυλίες διακόπηκαν. Φυσικά, δεν εξαιρούνται οι εκθέσεις. Λίγο καιρό πριν, η Υπουργός Πολιτισμού δεν δίστασε να πει πως στην Ελλάδα, εδώ και πολλά χρόνια, οι καλλιτέχνες δούλευαν «μαύρα». Ανασφάλιστα. –Η ίδια υπουργός πολιτισμού που αποφάσισε ότι τα αρχαία που βρέθηκαν στα έγκατα της οδού Βενιζέλου, πρέπει να μεταφερθούν αλλού ώστε να συνεχιστούν τα έργα του μετρό. Ας μην ξεφεύγω, όμως, απ’ το θέμα μου. Η δήλωση αυτή της υπουργού προοικονομεί την κυβερνητική απόφαση για παραχώρηση επιδόματος στους άνεργους καλλιτέχνες.

Γνωρίζοντας από «πρώτο χέρι» την κατάσταση, ο Σύλλογος Μουσικών Βορείου Ελλάδος, σε συνεργασία με το M-Eating Hub, εδώ και λίγες ημέρες έχουν αναλάβει ένα πολύ σημαντικό έργο. Τη δημιουργία «συσσιτίων», δηλαδή τη διανομή τροφίμων στους Θεσσαλονικείς που εργάζονταν στον χώρο του πολιτισμού και στις οικογένειές τους.[2] Στην Ελλάδα του 2020, τη στιγμή που η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και ηθική, τη στιγμή που οι ανθρώπινες αξίες καταβαραθρώνονται, η κυβέρνηση εγκαταλείπει τους ανθρώπους που προάγουν τον πολιτισμό και αποποιείται τις ευθύνες της, αφού τη δουλειά της, κάνουν άλλες οργανώσεις, καλύτερα. Οι καλλιτέχνες στην Ελλάδα του 2020 δεν έχουν, ακόμα, το δικαίωμα να ασκούν την τέχνη τους ως επάγγελμα και να βιοπορίζονται από αυτήν. Τώρα εξαθλιώνονται ακόμα περισσότερο. Δεν δικαιούνται κάποια αποζημίωση με αποτέλεσμα να αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στα βασικά τους έξοδα.

Πρώτα καταργούνται τα καλλιτεχνικά μαθήματα από τις περισσότερες τάξεις του σχολείου. Μετά, βαρύγδουπες δηλώσεις για το επάγγελμα των καλλιτεχνών και τώρα η ακόμα μεγαλύτερη οικονομική τους εξουθένωση. –Τονίζω πως δεν απαξιώνω τα οικονομικά προβλήματα κανενός που η υγειονομική αυτή κρίση, έφερε αντιμέτωπο με δύσκολες συνθήκες.

Από την τέχνη, δεν κερδίζουν μόνο οι άνθρωποι που την υπηρετούν αλλά και αυτοί που την «καταναλώνουν». Παίρνουν ερεθίσματα που πυροδοτούν προβληματισμό και οδηγούν σε μεγάλες εμπνεύσεις. Κερδίζουν πνευματικά και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι για τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά τους. Δικαίωμα στην Τέχνη, λοιπόν, έχουν και οι καταναλωτές της. (Το πόσο προσιτή είναι η τέχνη, θα μας απασχολήσει σε επόμενο άρθρο). Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να αδιαφορούμε απέναντι στην απαξίωση της Τέχνης και των ανθρώπων της. Αν χαθεί η τέχνη, θα χαθεί και η ουσία.


[1]Ψυχαγωγία> ψυχή + άγω= οδηγώ/εκπαιδεύω την ψυχή.

[2]https://www.efsyn.gr/ellada/koinonia/266235_syssitia-gia-aporoys-kallitehnes-sti-thessaloniki

Άρθρο:Ανδριάνα-Άννα Τσιότσιου

Ονομάζομαι Ανδριάνα-Άννα Τσιότσιου και είμαι απόφοιτη του Τμήματος Θεάτρου του Α.Π.Θ με ειδίκευση στη Δραματολογία Παραστασιολογία. Σπουδάζω στο Μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Δημοσιογραφίας του Πολιτισμού και των Τεχνών, στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε. του Α.Π.Θ. Παράλληλα με το θέατρο, ασχολούμαι ερασιτεχνικά με τη μουσική, από μικρή ηλικία παίζω βιολοντσέλο και με τον χορό.