Παγκοσμια Ημερα Θεατρου 2020-Η ψυχη τρεφεται με το χειροκροτημα,το σωμα ομως;

5 April 2020

694

Άρθρο της Ανδριάνας-Άννας Τσιότσιου

Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου

Μέσα στο πλαίσιο της γενικής καραντίνας των ημερών, γιορτάζουμε σήμερα, 27 Μαρτίου, την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Εξ’ αρχής, ευχαριστούμε και πάλι την ομάδα του thessculture.gr για την πρωτοβουλία να καλέσει ανθρώπους με εμπειρία στο θέατρο να μοιραστούν κάποια ανάμνησή τους. Προσωπικά, τους ευχαριστώ για την ευκαιρία να γράψω το ακόλουθο κεμενο.

Το Θέατρο. Το θέατρο που από τις απαρχές του συνδέθηκε με τις τελετουργίες του εκάστοτε πολιτισμού, χρησιμοποιήθηκε για τη νοηματοδότηση φαινομένων που οι άνθρωποι αδυνατούσαν να εξηγήσουν. Συνδέθηκε με τη θρησκεία. Το πρωτόγονο, το σανσκριτικό, το ιαπωνικό Νο…

Οι αρχαιοελληνικές τραγωδίες που διαδραματίζονται σε μακρινές και εχθρικές προς την Αθήνα πόλεις και τα θέματά τους αποτελούσαν παραδείγματα προς αποφυγή. Δεν άργησαν να πάρουν μέρος σε Δραματικούς Αγώνες που εμπλουτίστηκαν με κωμωδίες και σατυρικά δράματα. Όλα αυτά, αργότερα, ενέπνευσαν τη δυτική δραματουργία.

Το θέατρο, που ελέγχθηκε από την εκκλησία και αποσκοπούσε στην «εκπαίδευση» των μαζών με βάση τις Γραφές. Δεν άργησε να ξαναβγεί στο ύπαιθρο και τώρα, μεταφερόμαστε στους θιάσους Commedia dell arte και στους Μίμους της Ιταλίας. Εκεί που επιτρεπόταν στις γυναίκες να παίζουν. Το θέατρο που έγινε αστικό, αυτοκρατορικό, που σκόπευε να τέρπει και να νουθετεί.

Εκείνο που έγινε επαγγελματικό στη Δυτική Ευρώπη και στην Αγγλία και τελικά, απαγορεύτηκε, στην τελευταία από τους Πουριτανούς.

Το θέατρο, που είναι η «τέχνη της στιγμής», ποτέ δεν είναι ίδιο, αλλά πάντα κάτι καινούριο, συμβαίνει στην παράσταση και χάνεται, αλλά οι αναμνήσεις που χαρίζει απλόχερα μένουν ανεξίτηλες.

Το θέατρο που δεν έπαψε να πλάθει συνειδήσεις και να δημιουργεί ιδεολογίες. Το θέατρο που λογοκρίθηκε. Το θέατρο που, τώρα, αφήνεται να παρακμάσει και εξοβελίζεται, από την κοινωνία και τους θεσμούς της (εκπαίδευση), ως «είδος πολυτελείας». Που μόνο προσφέρει και δε ζητά αντάλλαγμα… Το θέατρο που ταρακουνά αλλά τώρα «αιμορραγεί» γιατί η πολιτεία «έχει πιο σημαντικά πράγματα να κάνει»…

Γι’ αυτό το θέατρο, που τόσοι άνθρωποι υπηρέτησαν πιστά, παλεύουμε κι εμείς να το κρατήσουμε ζωντανό. Για να μπορούμε να κάνουμε θέατρο, όμως, πρώτα θα πρέπει να ζούμε και για να το καταφέρουμε αυτό, όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου, ερευνητές, ιστορικοί, δραματουργοί, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, σκηνογράφοι, φωτιστές κ.α., από τον πρώτο ως τον τελευταίο, από τον μεγαλύτερο μέχρι τον μικρότερο, δεν μπορούμε να δουλεύουμε αφιλοκερδώς. Το θέατρο διασκεδάζει. Για πολλούς όμως, είναι δουλειά και δυστυχώς, στους καιρούς που ζούμε, παραμένει σε πολλές περιπτώσεις απλήρωτη, χωρίς κάποια εγγύηση για το μέλλον. Πρόσφατα, διάβασα τα λόγια μιας κυρίας που υποστήριζε σθεναρά ότι «εμείς τρεφόμαστε με τα χειροκροτήματα»… Καμία αντίρρηση, τί καλύτερο από το να σε χειροκροτούν για τη δουλειά που κατέβαλες; Η ψυχή μας, λοιπόν, τρέφεται έτσι και με το παραπάνω… Το σώμα, όμως;